Regelmatig fiets ik langs het huis van mijn nichtje ELS, een vooroorlogs pand aan de Oudedijk dat zij voor een mooi prijsje van de gemeente huurde. De buitenkant had een opknapbeurt nodig, en dat is ook gebeurd.
In gedachte zie ik Els zitten, links in haar hoekje achter het bovenste raam. Omringd door haar planten, boeken, kunst en haar eigen rommeltjes - luisterend naar haar muziek. Shagje tussen de vingers, glaasje wijn in de vensterbank - diep verzonken in een gedichtenbundel.
Dat lege huis maakt me verdrietig. Het is alsof ze nooit heeft bestaan.
Ik heb de herinneringen nodig om die leegte te vullen.
****************************************************************
1 opmerking:
Heel onwerkelijk als een dierbare er niet meer is. Dat gevoel zal wel nooit wennen. Gelukkig ben jij er om de herinnering aan jouw nichtje levend te houden.
Een reactie posten