Domani

Er werd ons gisteren bij aankomst gevraagd of we in het restaurant wilden eten.

Omdat we moe van het reizen waren stemden we daarin toe.

Het eten was redelijk, maar geen aanrader.

De "Engelse" tafel naast ons kon niet met de creditcard betalen. De man had een heel rijtje kaarten bij zich - maar geen een werkte.

Er was enigszins paniek in de tent.

Ook wij konden niet met onze Mastercard betalen. Ik weigerde cash te voldoen - achterdochtig als ik ben.

Domani werd mij beloofd.

Vanmorgen sprak ik de signora aan, maar die zei dat er nog steeds een probleem was. Ik moest het later nog maar eens proberen.

Later op de dag sprak ik de signor aan. Die vroeg zich af waarom ik toch zo'n haast had.

Het kon wachten tot vertrek?!

Dat ging me te ver.

Ik liet hem (in wellicht onaardige bewoordingen) weten dat ik wel bepaalde wanneer ik iets wilde betalen. Niet hij.

Toen kwam de aap uit de mouw. Het restaurant behoort niet tot het hotel.

Signor verhuurt de ruimte.

Enfin - vanavond moest ik het nog maar eens proberen.

(Volgens P. waren ze vandaag druk bezig met nieuwe kabels aanleggen - wat zou betekenen dat er met het machientje niets aan de hand was)

Wij kwamen uit Iseo waar we heerlijk gegeten hadden.

Ik liep meteen door naar het restaurant.

21.00 uur - maar er was geen mens te bekennen. Dat riep het vermoeden op dat ze geen eters hadden gehad.

De kok zag mij door het ronde keukenraam. Hij dook snel weg.

Toch moest iemand mij te woord staan. Dat was de angstige serveerster.

Ze kwam met een rood hoofd uit de keuken.

Nee, ik kon nog steeds niet betalen.

Domani. 

****