Wie is die man, zult u zich afvragen.
Een beroemdheid?
Nee - althans niet buiten Iseo.
Hij nam vanmiddag plaats naast ons, op het terras van Centrale.
"De apotheker," fluisterde ik tegen P.
Jazeker - de apotheker.
Dat was hij 50 jaar geleden. Toen ik voor het eerst met mijn ouders in Iseo kwam.
Toen mijn dokterende moeder altijd wel voor één van ons zessen een receptje moest uitschrijven. Want er was er altijd wel één acuut ziek.
Met horten en stoten - in Frans, Engels en Latijn kwam ze er met de apotheker uit.
Hij was wijs, aardig, geduldig, charmant en zeer hulpvaardig. In z'n witte jas.
En 's avonds liep hij dan door Iseo. Te flaneren - als een gentleman.
Broek in de (band)plooi, kraakhelder overhemd, mooie lederen broekriem, kwastjesschoenen en een lamswollen trui over de schouders. In harmonie. Perfecto!
De eigenaar van Centrale sprak hem aan met "dottore."
Toen wist ik het zeker en waagde ik het een gesprek aan te gaan.
Ik deed mijn verhaal, haalde herinneringen uit een ver verleden op en de eigenaar vertaalde.
Zij genoten. Ik genoot.
Het kostte me moeite mijn tranen te bedwingen.
Op momenten als deze realiseer ik me dat het leven aan mij voorbij schiet.
Dat we sterfelijk zijn.
Dat ik mijn ouders mis.
Dat ik terug wil.
Wat ben ik hen dankbaar voor die fantastische (jeugd)vakanties aan het Lago d'Iseo.
Onvoorstelbaar dat ik hier telkens weer naar terugkeer(de):
Met mijn ouders,
Met P.,
Met P. en zoonlief.
En nu is Iseo al drie jaar een favoriete vakantiebestemming voor zoon en schoondochter.
Drie generaties aan het Lago d'Iseo.
En de apotheker?
Die zit morgen weer bij Centrale.
Om zijn dagelijkse espresso te drinken en een sigaret te roken.
In stilte.
89 jaar oud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten