Eten krijgt bij mij geen kans af te koelen. Het gaat linea recta mijn mond in.
P. vindt dat ik te snel eet.
Zo snel mogelijk je bord leeg eten werd mij met de paplepel ingegeven.
Mijn werkende moeder wilde vroeg aan een ontspannen avond beginnen en dat kon (volgens haar) pas wanneer het licht in de eetkamer uit was en de tafel gedekt stond voor de volgende ochtend.
Terug naar snel -en langzaam eten.
Dat laatste doet P.
Hij kan een heel verhaal afsteken met een lepel soep tussen zijn vingers.
Hetzelfde gebeurt met een in olijfolie gedrenkt stukje stokbrood. En ja hoor - dat gaat druppelen.
"Hoeveel broeken heb je ingepakt," vraagt hij - terwijl hij met z'n servet de vlek op zijn schone broek (de eerste dag dat hij 'm aan heeft) groter maakt.
Ik bedek mijn gezicht in mijn servet en vloek.
Geloof het of niet - de volgende dag gebeurt hetzelfde met spaghetti bolognese.
Ik vraag - nee smeek - hem een servet voor te doen. In Italië is dat niet raar.
P. doet mopperend wat ik vraag.
Totdat hij zijn mond afveegt en automatisch het servet weer op zijn schoot legt.
Helaas. Ik heb het te laat door.
Pas wanneer de spetters tomatensaus over tafel vliegen weet ik dat de volgende vraag komt:
"Hoeveel spencers heb je ingepakt?"
**********
Geen opmerkingen:
Een reactie posten