Italianen nemen het niet zo nauw.
Met niets.
En toch zijn ze leuk - zolang ze ons geen schade berokkenen.
Op de autostrada blijven ze niet in hun baan. Ze halen je links en rechts in. Ze zitten constant te telefoneren. Ze geven geen richting aan.
Op het zebrapad ben je
je leven als voetganger niet veilig. Ze halen je in waar dat niet
mag…………………………………
Pas wanneer
er een carabinieri in de buurt is houden ze zich aan de regels.Onbetrouwbaarheid is een woord dat niet in het Italiaanse woordenboek voorkomt. Het zit gewoon in hun karakter.
Zo gaan ze
met elkaar om en dat onberekenbare calculeren ze waarschijnlijk automatisch in.
Voordat ik het vergeet maak ik even de bedonder balans op.
****
1. We bekeken een appartement.
- De verkoper zei dat het brand new was.
Brand new? Nee – dit appartement stond 5 jaar geleden ook al te koop, maar er heeft nooit iemand in gewoond.
- De tuin
zag er verwaarloosd uit en aan het zwembad was sinds september 2011 niets meer gedaan.
Maar volgens de verkoper was het onderhoud perfect.
Twee verdraiingen van de waarheid binnen een half uur.
****
2. De volgende dag gingen we met makelaar Beppe op stap.
Hij toonde ons een appartement con due grande balcone. Bellissimo.
--
Si bellissimo. Behalve dan dat mijn twee linkerhanden een constructiefout aanvoelden.
Er stond flink wat water op. Volgens Beppe zou een breinaald uitkomst bieden.
--
Grappig - Italianen gaan druk praten en gesticuleren wanneer ze onzeker zijn. En dat deed Beppe dus ook.
****
3.
Maar Beppe had ons wel een nieuw eet-adres aangeraden: La Fontana – absolute klasse (waarover in een ander blogje).
Er stond
heerlijke olijfolie op tafel – in mooie flesjes. Van zijn eigen bomen.Die konden we kopen. Ik bestelde er drie.
Hij kwam ermee naar onze tafel – goed ingepakt zodat ze koel bleven. Want olijfolie moet je koel en donker bewaren.
Maar ik haalde toch een fles uit de bruine zak. Er zat geen etiket op.
Ai, jammer. Ik betaal geen €30,- voor drie blanco halve liters.
****
4. Restaurant Pernice.
Een restaurant met een waanzinnig prachtig uitzicht.
We zaten er verloren in een hoekje. Alleen.
Over het eten niets dan slechts – maar shit happens sometimes.
--
Nee, het
ging over de wijn.
Ik bestelde
een Lugana (een heerlijke fruitige, witte wijn uit de Garda-streek).De ober liet mij proeven. De wijn was heerlijk, maar te warm.
--
Het was
duidelijk dat de Franciacorta’s koel stonden en deze uit de kelder kwam.
Op zich
geeft dat niet – als hij hem maar even in het ijs zette. Hetgeen hij beloofde
te doen.--
Na 5 minuten
- geen ijs.
Ik riep de
ober.We moesten nog even wachten.
Na 10 minuten – geen ijs.
Ik probeerde hem te roepen – maar hij dook weg achter de bar. Dus liep ik naar de bar.
Er waren problemen met de ijsmaker. Of we nog even geduld hadden.
Ik had hem door. Hij hoopte dat we door zouden blijven drinken zodat hij ons in ieder geval een fles wijn kon chargen.
Ik legde P.
direct een schenkverbod op. Die was inmiddels klaar met zijn antipasta.
Na een kwartier was ik niet zat, ik was het zat.
De knul bekende dat er geen ijs was en dat die ook niet zou komen.
Dus ging de fles retour.
Mijn hoofdgerecht ging zo goed als onaangeroerd terug naar de keuken en wij vertrokken.
****
5. In Iseo trakteerde P. me op een immens grote ijs van en bij Amalfi. Gevolgd door caffè en Sambuca. Zo verdron(g)(k) ik mijn eerdere teleurstelling en verdween de boosheid.
--
En nu komt
het leukste:
Ik moest
€21,70 afrekenen. Toen ik een €20,- biljet tevoorschijn haalde zei de baas dat
het okai was. Bene cosi.Bene cosi??
Werd ik nou weer bedonderd?
************************************************
Geen opmerkingen:
Een reactie posten