P: "Heb je dat shirt nog steeds?"
El: 'Ja. Ondanks alle vlekken.'
P: "Goh, weet je nog........................"
September 2004.
Wij waren voor de Ryder Cup in Detroit en logeerden in het Marriott.
In eerste instantie werden we in een afgelegen hotel ondergebracht.
Het kostte moeite, maar ik wist de organisatie om te praten en zo kwamen wij in het indrukwekkende G(eneral)M(otors) gebouw terecht.
Nog nooit was ik in een Amerikaanse stad waar
- de greep van de zwarte maffia zo voelbaar was
- zo veel "zwarte muziek" klonk
- de macht van vakbonden zo waarneembaar was
- ik me regelmatig in the Cotton Club waande
- ik met mijn neus op omgekeerde discriminatie werd gedrukt.
Eén kort voorbeeld:
Wij aten in het flamboyante restaurant Sweet Georgia Brown (de naam zegt genoeg).
De eigenaar was (voormalig) Pistons speler Derrick Coleman, die inmiddels failliet is (hij wist een inkomen van $87 miljoen om te zetten in eenschuld van $5,1).
Hij had - gelijk zijn postuur - een grote mond.
Zeer intimiderend.
De blonde serveerster had geen schijn van kans. Ze zei en deed niets goed.
Mijn mond viel wagenwijd open toen hij zijn witte servet driftig op de grond gooide en de serveerster beval het op te rapen. Daarna moest ze hem een zwart of bruin servet brengen.
De ene vernedering na de andere.
***
September 2004, de campagne was in volle gang.
Helicopters cirkelden boven het GM gebouw. Toegangswegen waren versperd. Overal zagen we zwarte SUV's en op de daken van omliggende gebouwen liepen zwaar bewapende politieagenten.
Presidents kandidaat John Kerry was in town.
Hij logeerde ook in het Marriott, zo bleek.
In ieder geval wemelde het van walkie-talkies en oortjes op onze verdieping.
Op een avond werd er een envelop onder de deur naar binnen geschoven.
Een grote vergissing, zo bleek.
Het werd ons bij lezing van het document duidelijk dat iemand in Kerry's campaign team had geblunderd.
Deze memo met Kerry's whereabouts (van minuut tot minuut) voor de komende 24 uur was natuurlijk niet voor onze ogen bestemd.
Enfin.
Het shirt is inmiddels in de poetsmand beland, maar de herinneringen aan die bijzondere week in Detroit zijn niet weg te vegen.
******
Geen opmerkingen:
Een reactie posten