Dagboek van een loods (6)

******************************************************************
2 augustus

Het voelt iedere ochtend als een overwinning als ik naast mijn bed sta.
Overdag voelen mijn benen als lood, ben ik doodmoe, voelt mijn maag niet lekker, verpest ik de stemming met mijn kuthumeur en zou ik in een hysterisch janken willen uitbarsten.

Als u mij vraagt waarom, dan kan ik daar geen antwoord op geven.
Ik heb geen controle over mijzelf en dat is misschien wat mij het meeste zorgen baart. Of irriteert.

Pas 's avonds kom ik tot rust. Geestelijk en lichamelijk.

P. heeft vandaag een mindere dag. Hij is toch maar weer aan de misselijkheidspillen begonnen.

Zoonlief belt dat R. en hij thee komen drinken.
Ze gaan morgen met vakantie.
Nu springen de tranen dus in mijn oogkassen.

Ik ga bij Specker lekkers halen.
P. is dol op gember.
Op internet heb ik zojuist gelezen dat gember goed voor de maag is en juist bij chemokuren gegeten wordt.

Vandaar dat ik zijn favoriete gembertaartje koop en voor de anderen appelflappen.
Wanneer ik afreken hoor ik de verkoopster akelig hoesten.
Ze houdt haar hand voor haar mond. Denkbeeldig zie ik een rochel in haar handpalm.

"Bent u verkouden?"
'Ik heb al twee kuren gehad. Longontsteking. Het gaat maar niet over.'

Ik doe onbewust een stapje achteruit.
Ze ziet 't en reageert geagiteerd: 'Ik ben heus niet besmettelijk hoor. U kunt me rustig een zoen geven.'

Moet ik hier in de winkel gaan uitleggen waarom ik reageer zoals ik reageer. Moet ik in de verdediging?

Het lekkers is betaald.
Ik doe het in mijn tas, bijt een stuk uit de binnenkant van mijn wang en wens de verkoopster veel beterschap.

Thuis verdwijnt het regelrecht in de vuilnisbak.
Ik was voor de 30ste keer vandaag mijn handen.

Maar het onbegrip blijft aan me kleven.
*************************************************