Dagboek van een loods (11)

********************************************************************
24 augustus

Nieuws haalt zichzelf iedere seconde in.

P. laat me bij het ochtendkrieken weten dat hij misselijk is. Geen thee. Geen yoghurt. Niets.
Hij kijkt me met zijn zieke ogen verwachtingsvol, bijna smekend aan.
Maar ik kan hem alleen voorzien van medicijnen. Medicijnen die zijn misselijkheid hopelijk doen verminderen.

Om elf uur lukt het me hem een kop bouillon te laten drinken. De grissini's die de kinderen uit Italië hebben meegenomen knabbelt hij ook op.

Van de bouillon kikkert hij op.
Na het douchen kleedt hij zich aan en probeert het een uurtje op de bank met iPad en de televisie.
Maar na het moeizaam wegkrijgen van een boterham verlangt hij toch weer naar zijn bed.

Het is een dipperige dag. Ik vrees dat die dipperigheid naarmate de kuren vorderen alleen maar erger wordt.
"Deze misselijkheid heb ik vorige maand niet gehad," zegt P. teleurgesteld wanneer ik hem zijn kopje thee breng.

Buiten onze woning gaat het leven vrolijk door. Dat merk ik als ik even boodschappen ga doen.
Tijdens mijn afwezigheid wordt P. in zijn slaapje gestoord door een telefoontje uit Zeeland.
De ramen van ons huisje zitten op slot en de sleutel is zoek gemaakt door de vorige huurder(s). (Of de schoonmaakploeg, zit ik me nu te bedenken)
Gelukkig gaat de verhuur via een tussenpersoon. Die moet nu even een hangslotje openbreken om in de kast te komen waarin reservesleutels liggen. Dan kunnen de nieuwe huurders de ramen openzetten.

Ik weet het verzet tegen eten te doorbreken.
Maar het kost moeite.
Wel knapt hij na ieder hapje even op.

De laatste twintig chemopillen van deze tweede kuur blijven er gelukkig in.

Morgen beginnen de volgende 25 dagen van herstel.
*****************************************************************