De paarden uitlaten

Super zeildag

Lunchen in het zonnetje

 

What a difference a week makes.

*****

Vandalen...ook in Zeeland

 

Er hangt een bordje te koop aan het hek.

Dat trekt de aandacht.

 

Nieuwsgierige mensen, die niet via het gewone hekje naar binnen kwamen: nee ze probeerden via onze nieuwe schutting (die alleen van binnenuit te openen is) binnen te komen.

Met grof geweld.

Althans - dat is het scenario dat ik in mijn hoofd heb.

 

Het kan ook gewoon molwerk geweest zijn.

 

Er heeft op Facebook toch echt geen uitnodiging gestaan!

 

Slapen achter de naaimachine

 

We zouden dus naar Zeeland gaan.

Lekker een paar weken uitwaaien en de batterijen opladen voor de volgende kuur.

Ik had gewassen.

Ik had gepakt.

Ik had gestofzuigd.

Ik had de bedden verschoond.

 

Ik moest alleen nog even naar de Bijenkorf om mijn nieuwe jas op te halen.

De mouwen waren korter gemaakt.

 

Inderdaad.

Maar de mouwen waren niet gelijk.

Dat ligt ongetwijfeld aan ongelijke armen of een scheve schouderpartij. Het is weliswaar millimeterwerk - maar ik voelde de ongelijkheid wel degelijk op mijn duimen.

 

Wat ook vreemd was: er waren drukknopen op de kraag gezet die er blijkbaar eerst niet opzaten - maar er wel op hoorden. De verkoopster liet mij ter vergelijking andere jassen zien.

 

Het opnieuw afspelden van de mouwen veroorzaakte nog meer twijfel - en dus besloten we in goed overleg dat ik de jas zou gaan dragen en er altijd later mee terug kon komen.

 

P. zat ongeduldig te wachten.

Niet om weg te gaan, maar omdat hij zo benieuwd was naar mijn aankoop.

Ik trok de jas aan en hij wees meteen naar de zoom. "Die jas is ongelijk."

 

Hij had helemaal gelijk.

Als u naar de foto's kijkt, dan ziet u het ook.

>>Ik zag het zondag (toen ik hem kocht) niet.

Schoondochter zag het niet en de verkoopster zag het niet.<<

 

En dus pakte ik de jas (€405,-) in en spoedde me wederom naar de Bijenkorf.

To make a long story short.

Iemand in het Marina Rinaldi atelier heeft vreselijk zitten slapen. Al deze jassen vertonen een lengteverschil. Ook in de andere filialen. De één wat meer dan de ander.

 

In Nederland is mijn maat uitverkocht.

Of er een goed exemplaar uit Italië kan komen is nu de vraag. Zo niet, dan krijg ik mijn geld terug.

 

Ik ben eigenlijk wel heel benieuwd wat er met die andere jassen gaat gebeuren.

 

 Zeeland moet tot morgen wachten.

 

Aanwinst

 

Als je iets voor huiskamer of keuken zoekt, moet je in de Korte Hoogstraat zijn.

De laatste aanwinst is Cook&Co - de goedkopere versie van Kookpunt.

Zo'n winkel waar je altijd slaagt voor een leuk en origineel cadeautje.

Fun fun

USA vs Europe

 

 

Wij mochten er in 1997, 1999, 2002 en in 2010 bij zijn.

 

The Ryder Cup (info)

Ryder Cup (geschiedenis)

 

Ik hoop dat de Europeanen opgewassen zijn tegen die (niet altijd sportieve) 13e man.

 

Het belooft bloedstollend spannend te worden.

******

Dagboek van een loods (18)

 

De bammetjes met kaas gaan er - na een moppertsunami - goed in.

Evenals het kommetje soep.

 

De anti misselijkheid pillen lijken opgeborgen te kunnen worden tot de vierde kuur (vandaag over drie weken, als het meezit).

 

P. moet afkicken van de Lorazepam. Hij heeft de hele nacht wakker gelegen.

Het zijn de vervelende bijwerkingen van de bijwerkingsbestrijders.

 

En hij kan niet poepen.

Heel vervelend - vooral omdat obstipatie al snel obsessief wordt.

Bij mijn P. is al snel dus direct. Eén dag niet kunnen (terwijl hij tijdens de kuur niet gegeten heeft) brengt manlief direct paniek.

 

Ik kan hem alleen maar Movicol geven..........................en pruimen.

Iedere opmerking of raadgeving (ik ben een obstipatie-ervaringsdeskundige) worden nijdig van de hand gewezen.

Ongeduld is de grootste stopper.

 

Gelukkig is de eetlust terug.

Hij wil weer appelflappen. Omdat die laxeren (volgens P.).

 

Progressieve stapjes - met hier en daar een opstopping.

******************

Ellen over Ellen

***************************************
Wat een leuk twitterbericht!
Wat een leuk project!

Op deze dinsdag dat P. de hele dag op is en sinds zes dagen weer trek heeft.

Ellen Barendregt‏@EllenBarendregt2h

Dag 256 in mn zoektocht naar #365Ellens #365dagenproject.

Vandaag Ellen ten Bruggencate @vertelsel met zo'n mooie blog http://wp.me/p1ZYiC-mJ

 

 

“Een dag niet geblogd, is een dag niet beleefd.”
Dit is de spreuk die op de blog pagina staat van Ellen ten Bruggencate. Een blog die gaat over haar leven. Gewoon over haar leven. lees verder op 365-dagen-project
********************************************************************

The Golfer's Dilemma

Dit filmpje draag ik op aan alle golfmaatjes van manlief op GCR, die the big cheater zo missen.

Heel veel dank voor jullie lieve, bemoedigende woorden.
De aandacht wordt zeer gewaardeerd.

P. mist jullie.
*********************

Het is herfst

Het gebulder van buiten doorbreekt de stilte binnen.

Even kijken of dat goed overkomt via dit filmpje.

Beetje spooky is 't wel.

  

Dagboek van een loods (17)

************************************************************
Hupsakee: de afrekening voor het gezellige zondagje.
Ik lijk verkouden te zijn.
Het snot loopt met bakken uit mijn neus. Mijn hoofd voelt watterig.

Gezellig.
De doodse stilte in dit huis wordt nog doodser.

P. wil niet dat ik bij hem in de buurt kom.
Ik wil dat ook niet.

Maar manlief verdomt het om zichzelf van water en eten te voorzien. Hij blijft - als dat niet verandert - ziek. De bekende vicieuze cirkel, die hij niet kan doorbreken.

Ik word tureluurs van die passieve, laat mij maar creperen - ik word nooit meer beter, attitude.
Er is niet tegenop te praten, te troosten, te stimuleren, te redeneren, te motiveren, te bemoedigen.
Als zijn mind op doem staat - dan is daar met geen drilboor beweging in te krijgen.

Maar ik heb "makkelijk" praten.
En dat doe ik dan verdomme ook.

Laat ik de logeerkamer maar klaar gaan maken.
**********************************************************

WinkELen

 

Gisteren heb ik heerlijk geshopt met schoondochter R.

 

Eindelijk kwam ik eens verder dan de supermarkt.

 

Bij Marina Rinaldi kocht ik een bregging (combinatie van broek en legging) en een trui.

R. durfde niets te passen. Ze is hard aan het weight watchen, wat haar al goed is aan te zien.

 

Ik kan niet zeggen dat er veel van de crisis te merken is.

Bij schoenenparadijs Van der Assem hielpen verkoopsters drie klanten tegelijk. En ik zat maar angstig naar die hijgende massa te kijken - de ideale plek om een virusje op te pakken.

 

Soit.

R. vond de schoenen die haar in alle opzichten pasten.

En zoals P. thuis al zei: "El moet haar creditcard vandaag maar eens goed gebruiken."

 

Het voordeel van in de stad wonen is dat je ook op rustige dagen kunt winkelen. Dus ga ik later deze week nog wel terug.

 

Time fies when you're having fun.

Aan iets drinken kwamen we niet eens toe.

Om 5 uur spoedden wij ons terug naar de Bijenkorf om mijn korter gemaakte bregging op te halen.

 

En toen zag ik ineens die jas (foto).

Zo prachtig. Zo'n perfecte pasvorm.

(Geen zorgen - bont is verboden bij/door de Bijenkorf)

"Doen," zeiden R en ik tegelijk.

 

Terwijl de verkoopster de te lange mouwen afspeldde snuffelde R. in het rek van buurman Max Mara.

"Zie je wat?"

'Ja - maar ik durf het niet.'

"Ik durf het wel."

 

En dus ging R. met een prachtig setje naar huis.

 

Ik begrijp nu waarom mijn vader het zo heerlijk vond om ons (schoonkinderen incluis) te "trakteren."

Die eigenschap heb ik van hem geërfd.

 

Een ander verwennen geeft oneindig veel voldoening.

***

Aan de slag

 

Na de nietsontziende brand (gelukkig bleef het vee ongedeerd) van anderhalve maand geleden heeft de familie Boot niet stilgezeten.

 

Aangeslagen - maar niet verslagen.

 

Het diepgevroren vlees ligt in de Landwinkel in Zierikzee.

 

Maar voor grote(re) bestellingen kun je als vanouds bij vleesboerderij Boot zelf terecht.

Stuur even een e-mail met uw bestelling en het ligt keurig op de afgesproken tijd klaar.

 

Zij uit de brand. Ik uit de brand.

Fun

Dagboek van een loods (16)

Dat één zo'n doordrukstripje zo veel paniek kan veroorzaken.

 

Iedere avond, direct na het eten, om half zeven breng ik P. zijn cytostatica.

Ik laat alles in de stripjes en druk ze onder zijn neus uit het folie.

Daarbij tel ik hardop.

 

Het zal P. een rotzorg zijn.

Hij neemt drie enorme teugen en slikt zo twintig pillen door.

Gaat altijd goed.

 

Totdat...............

 

Ik één leeg stripje tekort kom.

Van de Fludaral - waar hij er negen van moet hebben.

Maar ik houd acht stripje over.

En ik weet toch zeker dat ik negen stripjes heb leeggedrukt.

 

Dan raak ik dus echt in paniek.

De vuilnisbak wordt leegehaald. Onzin, ik weet namelijk dat ik niets heb weggegooid.

 

Want ik check en dubbelcheck iedere keer of ze leeg zijn.

 

P. draait zich om en negeert mijn paniekaanval.

Ik ben er 99,5% zeker van dat hij negen Fludaralletjes heeft doorgeslikt............maar toch.

 

Ik vind dat ene stripje uiteindelijk onder een krant.

U heeft geen idee hoe opgelucht ik ben.

 

Net zo opgelucht als vandaag.

De chemo zit er weer in. We zijn halverwege.

 

P. wil me niet wakker maken en neemt zelf een misselijkheidspil.

Jammer - want die spuugt hij vrijwel meteen uit.

 

De braakgeluiden maken mij wakker.

Precies als een maand geleden, toen hij ook moest overgeven op de zaterdag na de laatste kuur.

"Oh, schat - je had ook een zetpil moeten nemen."

Die geef ik hem ook meteen.

 

P. is hondsberoerd.

Er komen tranen. "Ik wil niet meer. Waarom kunnen ze niet stoppen na drie kuren?"

 

'Over een week zit je weer aan de appelflappen,' grap ik.

'De vorige keer had je die vreselijke buikpijn.'

 

"Dit is veel erger."

'Als spugen oplucht, durf je dan je vinger in je keel te steken?'

 

P. schudt zijn hoofd.

Zijn maag is een gifbelt en zo voelt dat ook.

Hij doet vijf uur over één glas water.

 

"Bij de derde kuur treedt chemo moeheid op," zei dok.

*******

TV-tip

 

Happy End

Vanavond om 23.15 uur op NL2.

 

Happy End is het laatste deel van een drieluik over een Joodse familie, waarin eigenlijk niks nieuws meer wordt verteld.

 

 

Het duurde twintig jaar voor Frans Weisz eindelijk zijn trilogie over het leven van een door de oorlog getekende groep mensen kon voltooien.

De films, gebaseerd op de toneelscripts van Judith Herzberg, bevatten met onder andere Pierre Bokma, Kitty Courbois en Catherine ten Bruggencate het summum van het Nederlandse acteurgilde.

 

In 1989 kwam het met een Gouden Kalf bekroonde deel een, Leedvermaak, uit. In 2001 volgde Qui Vive. Al die tijd bleef de cast gelijk. Zelfs de zwaar door een hersenbloeding getekende Rijk de Gooyer doet nog altijd mee, al praat hij niet.

lees verder

 

Good morning Rotterdam

Achter een vreemd stuur.

**********************************************************

 

Man 1: "het duurt ongeveer 45 minuten."

 

Na ongeveer 45 minuten:

Man 2 - met een lijst vol benodigde reparaties (Snoepy is er ernstig aan toe):

"het gaat een uur duren."

 

Na ruim een uur zie ik receptioniste J., die in bespreking was toen ik mij twee uur eerder meldde en die wij graag mogen omdat ze enorm hulpvaardig, beleefd en gewoon aardig is.

'Hoe lang nog?' 

Ze gaat naar de werkplaats en komt met onprettig nieuws terug: "nog minstens 45 minuten."

 

Ik vertel dat ik graag naar huis - naar mijn zieke ventje - wil.

"Allemachtig - als ik dat geweten had, dan had ik je meteen een auto meegegeven."

 

Vijf minuten later rijd ik in een Mini Crosscountry.

Een examinator zou nog op het terrein van Breeman ingegrepen hebben.

Ik moet namelijk schakelen.

Schakelen............ik weet alleen hoe je het woord schrijft.

 

 

Voor de zekerheid zet ik 'm in z'n vrij bij stoplichten - maar dan slaat hij af.

Zet ik 'm in z'n één - om op te trekken - dan start de motor. Doodeng.

 

Bij licht afremmen schokt de auto schokken en slaat vervolgens de motor af.

Ik ben die verdomde koppeling vergeten. 

 

De auto achter mij weet me maar net te ontwijken.

Als vergelding zie ik middelvingers, boze gezichten en monden die "kutwijf" en "stomme trut" roepen. Ik hoor woedende claxons.

Allemaal terecht.

 

Wanneer de auto schadevrij in de garage staat zeg ik zachtjes (want wie praat er nou tegen een auto): het is me gelukt je heelhuids hier te krijgen.

 

 

Morgenochtend probeer ik de leen-auto veilig terug te brengen en nestel ik me in mijn eigen automatische Snoepy.

*****

Dagboek van een loods (15/2)

Een moment van rust vind ik bij Breeman, waar ik zojuist de auto heb ingeleverd.

Er brandden alarmerende lampjes en het koelvloeistof reservoir is leeg. Er wordt gekeken of er ergens een lek is.

Anyhow - ik zit hier met koffie en een bak vol overheerlijke roomboterkoekjes.

Hoewel ik een zieke P. heb achtergelaten - kan ik me nu even relaxen.

Nog even terug naar woensdag. De start van de derde chemo.

P. zit aanzienlijk korter in het behandelcentrum De apotheker brengt de Rituximab vrijwel direct.

Ook zoonlief voegt zich weer bij ons. Hij houdt het de hele sessie vol.

We kwebbelen. Het geeft mij rust.

P. wil eigenlijk liever met zijn iPad spelen.

Het valt ons op hoeveel ernstig zieke patiënten er dit keer zijn. Merendeel vrouwen.

Opgeblazen gezichten van de prednison. Mooie pruiken. Lelijke pruiken. Kale hoofden (met grote littekens). Doorzichtige gelaatskleuren. En vooral doffe en doodvermoeide ogen.

Maar allemaal vechters!

P. weet - bij het zien van zo veel pijn - zijn eigen situatie te relativeren.

De eerste dag komt hij goed door.

Maar vannacht slaat de misselijkheid toe, ondanks de preventieve medicatie. Hij vecht tegen het spugen.

Ik geef hem een zetpil en daarna nog een Lorazepam, waar hij uiteindelijk goed op slaapt tot half elf.

De bouillon drinkt hij op en hij knabbelt een paar grissini's weg.

Onder dwang ("ik ga niet naar de garage voordat jij gedoucht hebt") verdwijnt hij naar de badkamer. Het is duidelijk een slechte dag, maar vanavond neemt hij de laatste twintig pillen van deze kuur.

En zoals zoonlief sms'te: "hetzelfde patroon als vorige maand."

Inmiddels heeft er (in de lounge van Breeman) een snotterige mevrouw aan mijn tafel plaatsgenomen.

Ik vraag haar of ze verkouden is. Ze kijkt me perplex aan, maar knikt ja.

Wanneer ik de situatie uitleg en vraag of ze ergens anders wil gaan zitten, zegt ze: "ik heb last van uw tikken."

Ik wijs naar het bordje WiFi Zone en naar de andere tikkers. 

'Begrijpt u het niet helemaal?'  Ik kan het niet laten naar mijn hoofd te wijzen.

Nee dus.

Dom. Asociaal.

'Ik hoop voor u dat u nooit in mijn situatie verzeild raakt,' is het laatste wat ik tegen dit mens zeg.

Ineens ben ik niet meer zo relaxed.

Zo fijn, dat begrip van je medemens.

Begrijpt u nu wat ik bedoel met me opgesloten voelen?!

****

Dagboek van een loods (15/1)

*************************************************************************
19 september

 

Het is weer zover: de derde start van drie chemo-dagen.

Tenminste, als de bloeduitslagen dat toelaten.

"Het is op de nipper," zegt dok.

De trombocyten zijn gedaald naar 77.

De ondergrens is 75. Lager zou betekenen: uitstel van chemo.

 

Uitstel willen we niet.

We willen dat het zo snel mogelijk klaar mee is - het liefst voor het einde van 2012.

 

P. is (zoals altijd) gelaten.

Hij kijkt (zoals altijd) naar mij.

 

Dok ziet mijn katoenen handschoenen en vraagt waarom ik die draag.

'Omdat ik mijn handen kapot was.'

Ik laat haar de kloven en wondjes zien.

"Maar dat is toch helemaal niet nodig?"

Haar opmerking irriteert.

'Ze heeft een gevoelige huid,' komt P. tussenbeide.

Dok kijkt enigszins vertwijfeld naar mijn handen.

 

P. wordt onderzocht, gewogen en goed bevonden voor de volgende kuur.

 

"Gaat het met U wel goed?"

Dok kijkt mij vragend aan.

Het voelt onbehaaglijk. P. is hier voor consult - niet ik.

Beleefdheidshalve probeer ik nogmaals uit te leggen wat ik niet uit kan leggen.

Dat ik me opgesloten voel. 

 

Dat gevoel verdwijnt niet met een dagje stappen, zoals mij heel lief door iedereen wordt aangeraden.

Dat gevoel zit in mij en kan ik niet onder woorden brengen.

Ik wil het ook niet onder woorden brengen. Zeker niet hier in een spreekkamer bij een arts wier spreekuur al 40 minuten is uitgelopen vanwege een onwelwillende computer.

 

"Ja, Ellen heeft daar meer last van dan ik," komt P. weer tussenbeide.

En daar ligt - hoe cynisch - het probleem.

 

>>Ik moet voor mijn zieke man zorgen: zijn medicatie bijhouden, zijn pillendoosjes vullen, hem 's nachts wakker maken voor een pilletje, hem voeden, bijhouden of hij gepuft heeft, naar de apotheek, naar de balie om afspraken te maken, het ziekenhuis bellen wanneer er problemen zijn, zorgen dat zijn omgeving smetvrij is.<< 

 

Maar hij reageert geïrriteerd wanneer ik naar mijn huissleutels loop te zoeken.

 

>>In Zeeland moet een bed vervangen worden. Het matras stinkt naar pies (van de huurders).

We zoeken binnen twintig minuten een nieuw bed en matras uit.

Tijd om te shoppen is er niet, want er branden lampjes in de auto. Dat maakt P. nerveus en dat vertelt hij me ook. Maar actie ondernemen.............ho maar!

Dus bel ik Breeman en maak een afspraak voor vrijdag - wanneer ik met de auto naar de garage moet..<<

 

Maar hij is boos wanneer ik weer eens naar mijn bril zoek.

 

>>In Rotterdam hapert de televisie (waar nog garantie op zit). Als het aan P. ligt blijven we naar een televisie met een hapering kijken.

Dus zit ik een half uur met Philips aan de telefoon.

 

In de slaapkamer staat ook een tv.

P. heeft op een verkeerd knopje gedrukt. Gevolg: de hele boel ontregeld.

Ik bel Tele2. Het duurt veertig minuten voordat we in de gaten hebben dat we de televisie in plaats van de decoder moeten resetten.

 

Mijn strijkijzer begeeft het.

Ik bel de beddenwinkel om er zeker van te zijn dat het bed er is wanneer de kinderen vakantie vieren in Brou. Die zekerheid wordt mij helaas niet gegund.<<

 

Maar hij is boos dat hij een pakje moet aannemen - waarvan ik hem niet op de hoogte heb gebracht.

 

Mijn probleem. Zeker.

 

Ik ben van vandaag. P. is van morgen, maar hij rekent op vandaag.

 

En dus wordt dit waardeloze blogje (geen rust, geen energie, geen techniek) vervolgd.

In de hoop dat het morgen wel lukt.

***************************************

't Is weer voorbij...........

 

 

...die (mooie?) zomer.

 

Bij het wisselen van de seizoenen hoort ook deze bende.

Ik berg de zomer op, haal de herfst/winter tevoorschijn en maak Leger des Heils blij.

 

Een (h)aardigheidje

 

Vandaag kregen alle patiënten in het behandelcentrum van de Daniel den Hoed deze attentie.

Een aardige attentie.

 

Ik zag een aantal doodvermoeide, kale hoofden - die een kalmerende huidtherapie goed kunnen gebruiken.

Het overdenken waard

Verdreven

 

Een reiger in 't land.

Wachtend tot ze klaar zijn met het uitbaggeren van zijn plek.

Just for you J.!!

En het is niet eens pasen

Actie - goede actie!!

 

RED DE KUIP!!!

 

Hier is weinig aan toe te voegen.

 

Niks nieuwbouw.

 

Het mooiste stadion van Nederland verdient een opknapbeurt.

 

Daarom: volg mijn voorbeeld en teken de PETITIE!!!

***********

Eng beest

Pissebedden, spinnen, vliegen, mieren, muggen, torren, kevers, duizendpoten...........

I can deal with them.

 Maar deze griezel in mijn slaapkamer....

Péééééééééé!!!!! Hellup!!!!!

******

Don't let inspector Gently die!!

 

Gisteren zagen wij de laatste aflevering van de 5e serie 'Gently In The Cathedral' van Inspector Gently - op de BBC.

 

Het was een dramatische, bloederige aflevering met een hartverscheurend einde.

 

Echtgenoot kon er niet van slapen en ik loop vandaag met een katterig gevoel.

 

Wij zijn grote fans van George Gently en zijn opstandige Beatle-look-a-like assistent Johnny. Twee extremen die niet zonder elkaar kunnen.

 

Please BBC - be gentle and keep George and Johnny alive.

*****

Fruitroute

Geplukt

Ze lijken mij plukrijp.

Jonge boompjes met eerste oogst

Boompjes verwacht

Zuid-Beveland.