WinkELen

 

Gisteren heb ik heerlijk geshopt met schoondochter R.

 

Eindelijk kwam ik eens verder dan de supermarkt.

 

Bij Marina Rinaldi kocht ik een bregging (combinatie van broek en legging) en een trui.

R. durfde niets te passen. Ze is hard aan het weight watchen, wat haar al goed is aan te zien.

 

Ik kan niet zeggen dat er veel van de crisis te merken is.

Bij schoenenparadijs Van der Assem hielpen verkoopsters drie klanten tegelijk. En ik zat maar angstig naar die hijgende massa te kijken - de ideale plek om een virusje op te pakken.

 

Soit.

R. vond de schoenen die haar in alle opzichten pasten.

En zoals P. thuis al zei: "El moet haar creditcard vandaag maar eens goed gebruiken."

 

Het voordeel van in de stad wonen is dat je ook op rustige dagen kunt winkelen. Dus ga ik later deze week nog wel terug.

 

Time fies when you're having fun.

Aan iets drinken kwamen we niet eens toe.

Om 5 uur spoedden wij ons terug naar de Bijenkorf om mijn korter gemaakte bregging op te halen.

 

En toen zag ik ineens die jas (foto).

Zo prachtig. Zo'n perfecte pasvorm.

(Geen zorgen - bont is verboden bij/door de Bijenkorf)

"Doen," zeiden R en ik tegelijk.

 

Terwijl de verkoopster de te lange mouwen afspeldde snuffelde R. in het rek van buurman Max Mara.

"Zie je wat?"

'Ja - maar ik durf het niet.'

"Ik durf het wel."

 

En dus ging R. met een prachtig setje naar huis.

 

Ik begrijp nu waarom mijn vader het zo heerlijk vond om ons (schoonkinderen incluis) te "trakteren."

Die eigenschap heb ik van hem geërfd.

 

Een ander verwennen geeft oneindig veel voldoening.

***