Man 1: "het duurt ongeveer 45 minuten."
Na ongeveer 45 minuten:
Man 2 - met een lijst vol benodigde reparaties (Snoepy is er ernstig aan toe):
"het gaat een uur duren."
Na ruim een uur zie ik receptioniste J., die in bespreking was toen ik mij twee uur eerder meldde en die wij graag mogen omdat ze enorm hulpvaardig, beleefd en gewoon aardig is.
'Hoe lang nog?'
Ze gaat naar de werkplaats en komt met onprettig nieuws terug: "nog minstens 45 minuten."
Ik vertel dat ik graag naar huis - naar mijn zieke ventje - wil.
"Allemachtig - als ik dat geweten had, dan had ik je meteen een auto meegegeven."
Vijf minuten later rijd ik in een Mini Crosscountry.
Een examinator zou nog op het terrein van Breeman ingegrepen hebben.
Ik moet namelijk schakelen.
Schakelen............ik weet alleen hoe je het woord schrijft.
Voor de zekerheid zet ik 'm in z'n vrij bij stoplichten - maar dan slaat hij af.
Zet ik 'm in z'n één - om op te trekken - dan start de motor. Doodeng.
Bij licht afremmen schokt de auto schokken en slaat vervolgens de motor af.
Ik ben die verdomde koppeling vergeten.
De auto achter mij weet me maar net te ontwijken.
Als vergelding zie ik middelvingers, boze gezichten en monden die "kutwijf" en "stomme trut" roepen. Ik hoor woedende claxons.
Allemaal terecht.
Wanneer de auto schadevrij in de garage staat zeg ik zachtjes (want wie praat er nou tegen een auto): het is me gelukt je heelhuids hier te krijgen.
Morgenochtend probeer ik de leen-auto veilig terug te brengen en nestel ik me in mijn eigen automatische Snoepy.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten