Dagboek van een loods (27)

**************************************************************
Gezien de voortijdige staking van de chemo - na vier kuren - is de afspraak van vandaag niet meer dan een "bloodcheck."

Het is gigantisch druk op de afdeling.
De dames van de balie puffen en steunen.

Alle specialisten willen hun patiënten nog even gezien hebben voor de feestdagen.
Een aantal, zoals dok, heeft een korte break ingelast.
Het is me al snel duidelijk. Haar spreekuur is overboekt.

P. heeft om tien over twaalf een afspraak. Hij is de laatste van het ochtendspreekuur.
Ik hoor de dames van de balie even voor één uur delibereren: "Dokter B gaat straks door in kamer 2 en dokter A komt dan in kamer 5."
'Maar dokter B is nog niet klaar in kamer 5.'

Dokter B is dok.

Dokter A geeft twee signalen dat ze graag haar middagspreekuur wil beginnen in kamer 5.

Dok reageert niet op het eerste signaal, maar na de tweede inval van dokter A komt ze toch met de status van P. naar buiten en begeven wij ons naar kamer 2.

Het is dan tien voor half twee!! 70 minuten na de afspraaktijd!!
Tel daar nog eens het uur bij op dat het lab nodig heeft gehad om de bloeduitslagen door te geven.......

Dokter A heeft er duidelijk de pest over in.
Zij kan geagiteerd doen, maar ik ook.

>>Ik weet namelijk hoe het in elkaar steekt:
Is het hb (rode bloedcellen=bloedarmoede) van P. nog steeds te laag, dan moet hij naar het behandelcentrum voor een transfusie. En hoe later die zakken bloed worden aangevraagd, des te kleiner wordt de kans dat hij vandaag nog behandeld wordt.<<

"Wij hebben 70 minuten moeten wachten," sis ik dokter A toe.
Ze bindt in: 'ja het is te erg.'

>>Hier zal in het eerstvolgende overleg een hartig woordje over gewisseld worden.<<

En ja: hb is weer gezakt - naar 4,4. Een laagterecord.
P. moet twee zakken bloed tot zich nemen.

Het beenmerg is nog steeds niet herstellende. Dat baart mij zorgen.
De knal van de laatste (4e) chemo is echt fataal geweest.

Dok komt weer, na mijn (voor haar te lastige) vragen, met haar glazen bol waar ze niet in kan kijken.
Ik geloof ook niet in een glazen bol. Ik geloof in resultaten van andere patiënten.
Ze weet het gewoon niet.

7 januari beenmergpunctie en ct-scan.
Dan weten we precies wat het beenmerg van plan is.

Het is nu bijna zes uur en P. moet nog thuiskomen.

Eén positieve bevinding: ons (jaarlijkse) uitje naar Florida gaat door!
Met zakken bloed en een koffer vol antibiotica, als het moet.
******************************************************************************