Vakantietijd?

 

Voor sommige mensen blijkbaar niet.

 

Verspil je tijd en benzine niet!

Douchegeheimen

 

Het is tijd dat wij tegels, badkamers en keuken gaan uitzoeken.

Alvorens dat met de aannemer, die ik gemakshalve A en B noem, te doen - gingen wij ons vast oriënteren bij een prachtige groothandel in bouwmaterialen.

 

Het is vakantietijd en je moet eigenlijk een afspraak maken.

Geen probleem, wij waren niet hulpbehoevend.

 

P., nog wat zwakjes, zocht telkens de dichtsbijzijnde kruk op en keek van afstand toe.

 

Maar toch: een verkoopster in de doodstille zaak vroeg of ze mij kon helpen.

Voor ik het wisten snuffelden we samen in de tegels. Dat ging prima.

Ze begreep me en zocht, zonder tegenspraak, dat waar ik naar vroeg.

 

"Wilt u gerectificeerde tegels?"

'Uhh?'

 

Ze zocht tevergeefs naar een tegel en vroeg een mannelijke collega even om advies.

Die stortte zich meteen op mij en de aardige mevrouw verdween uit mijn gezichtsveld.

De man, die ik gemakshalve IJ noem, overlaadde mij met informatie waar ik niet om vroeg.

 

Maar ja, hij was de expert.........en ik de domme klant.

Mijn wensen deden er niet toe. Het ging erom wat IJ goed voor mij achtte.

 

Hij had weinig tijd (wat mij hoopvol stemde) omdat er nog een keuken moest worden ingepakt, maar hij wilde ons toch graag helpen.

 

We kwamen boven op de wc-afdeling.

Natuurlijk had hij het over toilet.

 

Hij liep meteen op de duurste, waar ik een servies van heb, af. De andere waren niet goed.

(Waarom verkoop je ze dan, vroeg ik me af)

 

"Wij zijn geen bouwmarkt."

(Waarom zeg je dat, vroeg ik me af. En wat is er mis met een bouwmarkt?)

 

Toen kregen wij uitleg over onze stoelgang.

(Dat klinkt viezer dan poepen.)

Die gaat beter, vanwege de druk op een bepaalde plek, op een lage wc.

Hij liet zijn broek niet zakken, maar ging wel op de wc zitten.

 

Toen kregen we uitleg over het voordeel van een diepspoel.

 

Dom liefje ging IJ uitleggen dat hij ziek is (dat gaat die man niets aan P.!) en zijn ontlasting (P. paste zijn woordkeuze aan) wil zien.

'En dus wil ik liever een vlakspoel,' zei hij. 'Zullen we dan één vlakspoel en één diepspoel doen, El?'

 

Ik deed het bijna in mijn broek.

 

'Maar we komen nu alleen maar kijken,' probeerde ik opnieuw. 'Volgende keer komen we met de aannemers.'

"Welke aannemer heeft u?"

'A en B.'

 

Voor het eerst was IJ stil.

Sprakeloos.

 

Met een omweg liet hij ons weten dat ik dan beter een afspraak met zijn collega N kon maken, die nog drie weken met vakantie is.

IJ deed liever geen zaken met B.

 

Hij herhaalde dat meerdere keren.

Het was meer dan duidelijk dat B en IJ niet door één deur kunnen, maar wat hebben wij - klanten - daar mee te maken.

Wij kopen! Wij betalen!

En dat zei ik dus ook toen hij weer over zijn "liefde" voor B begon.

 

Ik was klaar met IJ, maar P. bleef vragen stellen.

 

We stonden inmiddels bij de douches.

En weer was daar die eindeloze, drammerige uitleg over douchekoppen.

Man, ga je keuken inpakken, schoot er door mijn hoofd.

 

"Of een regendouche?"

'Nee, die wil ik niet. Ik wil een handdouche,' zei ik.

Had ik dat maar niet gezegd!!

 

"Ja, dat weet ik," viel IJ me in de rede. "Vrouwen willen het liefst een handdouche."

Mijn wenkbrauwen fronsten zich.

"Vrouwen douchen anders dan mannen...............................ze hebben ook dikker haar."

 

Weer deed ik het bijna in mijn broek.

 

'El, wil je ook nog even naar de keukens kijken?'

Oh argeloze P., please shut up, dacht ik.

 

In de keuken ging het dus ook fout.

Weer stak IJ van wal zonder dat hij wist wat ik zocht.

NEE, hij bepaalde hoe onze keuken eruit moest zien.

 

Ik deed het niet meer in mijn broek, maar werd misselijk.

Kotsmisselijk.

 

Op alles wat ik zei (vragen stelde ik niet - dus hij moest gewoon zijn bek houden) kreeg ik "Nee mevrouw.....u moet...." te horen.

"Ik ben de deskundige hier."

 

Een apothekerskast moest ik niet nemen.

'Die wil ik toch!'

"Waarom wilt u die?"

 

Op dat moment had ik moeten zeggen dat hem dat geen fuck aanging. Maar ik was gewoon flabbergasted.

 

Er ontstond een eindeloze discussie over de apothekerskast.

"Ze zijn slecht," bleef hij maar herhalen.

(Waarom heb je ze dan in je toonzaal staan?)

 

'Ach, vrienden van mij zijn er anders erg blij mee.'

 

En toen zei hij iets wat gewoon niet door de beugel kon:

"Ja, weet u waarom ze dat zeggen? Om op te scheppen. 'Kijk eens, ik heb een apothekerskast.' Daarom zeggen uw vrienden dat."

 

P. maakte gebaren die me tot kalmte maanden.

 

'Ik geloof inderdaad dat uw collega N ons beter kan helpen.'

Of IJ dat gehoord heeft weet ik niet. IJ hoorde alleen zichzelf.

 

Hij volgde ons naar beneden waar een snel excuus voor zijn uitschieter kwam.

 

Mijnheer IJ, uw baas zal niet blij met u zijn.

U dient gerectificeerd te worden.

Wij gaan - hoe mooi de winkel ook is - naar een ander.

 

Want ik ben de klant......en dus koning(in)!

******

Mini, daar haal je alles uit

 

Klein autootje hè?!

Kan niks in, hè?!

Toen wij naar Rotterdam vertrokken

 

Fijn!

De receptie vergat ons om 10 uur te wekken. Dus werd het haasten om de ontbijtzaal op tijd te halen.

Waren we maar lekker op de kamer gebleven. We troffen een zwijnenstal aan.

 

“Zijn we in de dierentuin,” vroeg P. mij toen een stel “Little Britain-achtige” kinderen gillend bij onze tafel kwam staan.

Vaders en moeders aten rustig verder.

 

Vervolgens gingen ze koppeltje duikelen in het gangpad waarmee ze het personeel tot waanzin dreven. Ze hingen als apen over de banken. Spugend, bijtend, onsmakelijke geluiden makend.

 

De kids gingen daarna naar het buffet en legden hun Nutella-handen plat op de plakjes kaas en ham. Maar weer geen ingrijpen van de ouders.

 

Wij dronken snel onze koffie en verdwenen uit dit vier sterren hotel.

 

Ik ben een enorme fan van The Royle Family en het eerder genoemde Little Britain, maar dan alleen als kijkspel – not to appear in.

Mijn kritiek op Tripadvisor zal niet mals zijn (niet dat iemand zich daar iets van aantrekt). Slaley Hall krijgt een dikke onvoldoende.

 

 

>>De dag van de terugreis (de boot) is altijd wat katterig.

We hebben een priority voucher en mogen dan als eerste aan boord. Als ik P. niet rem, staat hij al om 12 uur bij het nog dichte hek van P&O.<<

 

We hadden veel tijd over en besloten in het lieflijke Wetherby te gaan lunchen (foto hieronder), niet wetende dat we middenin een concert van de lokale brassband zouden belanden.

 

Wat is dat toch leuk van dit land. Eerst een heerlijke lunch in een ambachtelijk huiscafé en daarna muziek in het park.

 

Britten doen graag wat leuks op zondag. Sunday brunch, the carvery, sportwedstrijden, fairs, picknick in het park………………ze verzinnen altijd een leuke activiteit.

 

 

Om 16.30 uur mochten we aan boord.

Wij hebben een suite (is nieuw op deze uitstekende P&O schepen).

Fantastisch!

Slaapkamer met echte bedden, televisie, zitkamer, aparte wc, douche en bad.

 

De koelkast is gevuld met frisdranken (inbegrepen) en er staat een blad met thee en koffie.

Wat te denken van een welkomstdrankje genaamd champagne (ik drink er twee omdat P. liever een biertje neemt).

 

Het is niet goedkoop, maar wij eten dan ook niet in het restaurant. Op de heenreis hebben wij beiden fantastische geslapen.

 

We zitten nu in the quiet room. Een soort varende stiltecoupé.

 Ik mag nu 3 uur internetten voor 7 GBP. Maar dan moet ik niet per ongeluk uitloggen.

P. heeft de deur dichtgedaan waardoor niemand binnen durft te komen.

 

En dus blijft het voorlopig echt quiet en voel ik dat ik de controle over het typen langzaam verlies.

Dankzij twee glazen champagne. 

Slaley Hall

 

Wanneer u de link opent zegt u waarschijnlijk "ZO!"

 

Het is ook wel ZO, oftewel ZOZO.

 

Groot, groter, grootst.

 

Na die gezellige familiehotels is dit weer heel iets anders.

 

De grote kamer is heel fijn. De badkamer daarentegen heeft niets bijzonders.

Wel staat er een prachtige koffiemachine en is er een televisie met 100+ kanalen.

Uitzicht is prachtig en de airco is na de ongekoelde kamers van de afgelopen twee weken een verademing.

Aan de kamer valt niets aan de merken.

 

Ook de openbare vertrekken, lounges, bioscoop, poolkamer, zwembad...... (voor zover ik ze gezien heb) zijn prachtig.

 

Wat er niet goed is?

Het personeel.

 

In de restaurant werken alleen maar buitenlanders, die onverstaanbaar Engels spreken.

Ze zijn zeurderig, plakkerig en ze begrijpen je niet.

Drie obers die alledrie hetzelfde vragen???

 

De problemen met wifi werden waardeloos afgehandeld.

Als er in de advertentie duidelijk staat dat er overal wifi is, ook in de kamers, dan moet het er ook zijn.

Nee, ze durfden te beweren dat het aan onze "devices" lag.

We hebben nota bene overal goede ontvangsten gehad.

 

Toen een van de managers de onzinnige opmerking "In some hotels they charge for internet" werd ik toch wel erg boos.

 

Een receptioniste kreeg uiteindelijk voor elkaar dat we in de bar konden internetten, maar in de kamer was 0,0 signaal.

Voor een hotel van deze orde is dat ongehoord.

 

Zojuist kreeg ik een telefoontje van de receptie dat de kamerprijs met  £30,- wordt gereduceerd.

 

Na het eten vroeg ik om de rekening.

De ober sprak me aan met "darling."

Ik reageerde er niet op.

 

P. was gelukkig al naar de kamer toen het volgende gebeurde:

 

Ik stond met nota en geld bij de bar om te betalen.

De ober die me vijf minuten eerder met darling had aangesproken kwam naar me toe - terwijl ik allang geholpen werd. Ineens voelde ik zijn hand op mijn rug - beha hoogte.

 

Ik draaide me vliegensvlug om en siste: "Don't you touch me! Stay away from me!"

Ik had hem bijna een dreun verkocht, zo driftig was ik.

Hij keek me verbaasd aan.

 

De manager in de bar heb ik geprobeerd duidelijk te maken dat het personeel met hun handen van de klanten moet afblijven.

Maar ook hij keek me verbaasd aan.

 

Dit was mijn laatste hotelverslag van deze vakantie.

 

Een vakantie die, ondanks dat we in de Highlands waren, diepe dalen kende.

 

Ik wil iedereen heel hartelijk danken voor de lieve, opbeurende woorden en steunbetuigingen.

******

Linlithgow Palace

INFO

P. bleef beneden, maar ik ben tot de nok geklommen.

Prachtige schouw.

Weer zo'n prachtexemplaar.

Ik kwam een man met zijn tienjarige zoon tegen en vroeg even de weg in dit doolhof.

Voor ik het wist kreeg een Schotse geschiedenisles van de tienjarige.

"We're in the bedroom of Mary's parents now."

Ik knikte braaf.

Hij wees naar boven, naar het tweede raam met de spijltjes.

"That's where she was born. In that room."

Ik hoorde adoratie in zijn stem.

 

Mary is gedoopt in deze kerk.

Inmiddels meer dan 500 jaar geleden, maar het was niet de eerste oorlog die voortkwam uit strijdige religieuze opvattingen.

En ook niet de laatste.

******