Deventer zorgkoek

******************************************
Ik, 82 jaar, woon sinds kort in Deventer.

Gisteren kwam er een jongeman bij mij aan tafel zitten. Hij zei dat hij van de WMO was, maar ik weet niet meer wat dat betekent. Iets maatschappelijks, geloof ik.

Hij had aangekondigd dat hij voor een keukentafelgesprek kwam, maar ik heb helemaal geen tafel in de keuken en dus gingen we in de kamer aan tafel zitten.

Mijn enige zoon (58), die in Terneuzen woont, was gevraagd bij het gesprek aanwezig te zijn. Hij nam er een vrije dag voor, de schat.

De jongeman wist precies welke professionele hulp ik krijg.

Mijn zoon zette thee en we babbelden wat over de Deventer moordzaak.

Toen ging hij vragen stellen. Persoonlijke vragen.

****
"Heeft u eigenlijk wel een rolstoel nodig?"

"Kan uw buurman niet uw open been verbinden?"

"Heeft u geen vriendin die u onder de douche kan zetten?"

"Kan uw zoon in het weekend niet uw boodschappen doen?"

"Dan kan uw schoondochter meteen wat huishoudelijke klusjes doen. Toch?"

"Kan de dochter van de buren uw katheterzak niet verwisselen?"

"Ach, en bent u echt zo vergeetachtig dat u uw pillendoosje niet zelf kunt vullen?"

"En als uw buren en uw zoon u niet willen -of kunnen helpen, mevrouw Brugge ten Cate - dan trekken wij wel een blik vrijwilligers en/of werklozen open.

'Wanneer gaat dat in,' vroeg ik met trillende stem.

"Als het aan ons ligt, binnenkort.
****

Morgen nodig ik Magere Hein uit.
****