Bij mij staan de pannen op, zijn de bedden verschoond, de boodschappen in huis en draait de wasmachine.
Morgen om deze tijd lig ik plat, met een (hopelijk) gerepareerde meniscus.
Even terug naar dinsdag.
Nadat de orthopeed besloten had mij zo spoedig mogelijk te opereren moest ik me gaan melden bij de opname, om de datum vast te stellen.
De mevrouw die mij te woord moest staan was allesbehalve spraakzaam, laat staan vriendelijk.
Dat verbaasde me, want Ikazia staat juist bekend als patiëntvriendelijk.
Maar deze mevrouw hield haar mond dicht en wat eruit kwam was snauwerig.
"Nou, met die lijst van medicatie moet ik nog maar zien dat de anesthesist een akkoord geeft."
Het maakte me zenuwachtig.
Zij maakte me zenuwachtig.
'Wat een mooie bureaulamp.' Ik meende het, maar het klonk zo stom.
Nergens kwam een reactie op.
Je hebt net gehoord dat je geopereerd moet worden en dan moet een kenau je inplannen.
"Morgen om 13.40 uur naar de anesthesist."
Toen verliet ze de kamer om iets aan een collega te vragen.
In die ene minuut bedacht ik dat ik assertief en niet meer aardig moest doen.
Ze kwam terug.
"Dus morgen naar de anesthesist."
'En voor wanneer staat de operatie gepland?'
"Hangt af van de anesthesist.""
'Onzin, u moet - omdat het een spoedoperatie is - een datum weten.'
Mijn gezicht moet op onweer hebben gestaan, want aan de andere kant van de tafel vertrok een gezicht en keek ze me voor het eerst aan.
"Ik lig in scheiding en vandaag zou een einde aan de procedure komen Maar die afspraak is weer verzet. Daarom ben ik er met mijn gedachten niet bij."
'Het is mijn zaak niet, maar nu is uw gedrag in ieder geval verklaarbaar. Ik kan niet zeggen dat ik het goedkeur. U krijgt vandaag waarschijnlijk patiënten die tien keer zo zenuwachtig zijn als ik.'
Ze bood haar excuses aan, die ik natuurlijk accepteerde.
In de metro, terug naar huis, had ik genoeg stof tot nadenken.
Verhuizing, operatie, anesthesist en ...................
privéproblemen meenemen naar je werk.
***********
Geen opmerkingen:
Een reactie posten