Het was tijd voor mijn jaarlijkse bezoek aan de uroloog.
El heeft al meer dan twintig jaar een overgevoelige blaas.
De alleraardigste dokter N. liet me een klein uur wachten.
Niet erg.
>>>Een Surinaamse jongedame had man en koddig kind (met blauwe ogen) meegenomen.
Waarom, vroeg ik mij af, neemt ze man en kind mee - die uren moeten wachten? Ze gingen niet mee de spreekkamer in en toen de vrouw naar andere afdelingen moest voor verdere onderzoeken bleven man en kind achter in de wachtkamer.
Wat een kwelling voor zo'n kleintje, die dan ook in de wurggreep werd gehouden door papa.
Ik keek en vroeg me af of deze mensen sinterklaas zouden vieren. Momenteel heb ik dat met alle oud-koloniale medelanders.
Ik was de enige die niet met een smartphone zat te spelen.
Kon ook niet, want ik heb geen G3.
Wel heb ik P. een paar keer ge-smst.
"Boerenkool uit de vriezer" en "10 aardappels schillen alsjeblieft.
Er schoof een Marokkaanse vrouw aan.
En ja hoor..............ze werd gevolgd door haar moeder.
Dokter N. is een man, dus...........<<<
Maar dit terzijde.
Zuster B. (die een broer in Meliskerke heeft en met wie ik altijd een gezellige kletspraat had) zoog mijn urine via een rietje uit de blaaspijp.
Ik hoor u nu denken.
Ga daar vooral mee door!
Zuster B. was de enige die dat pijnloos kon. Alle verpleegkundigen na haar (ze is al jaren met pensioen) verstonden de kunst van het steriel urine afnemen niet zo goed.
Vandaag mocht ik naar het lab.
Ik moest in een potje plassen.
Met een nog niet volledig geheelde meniscus werd dat een waar acrobatieknummer boven de pot.
Het was kwart voor vijf en zo te zien waren mij vandaag veel potjesplassers voorgegaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten