Vandaag had ik nauwelijks tijd om aan de operatie te denken.
De installateurs waren de hele dag druk bezig met de vloerverwarming en de laatste details. En ik wilde klaar zijn voor een week niets mogen doen.
Manlief daarentegen was bloednerveus en dus lastig.
Ik zie alleen erg op tegen de napijn, die de vorige keer niet te bestrijden was met paracetamol, -en de revalidatie.
The Ikazia way is langzaam, langzaam, langzaam.
Nadat we in Goes nog even een andere keukenkraan hadden uitgezocht reden we tegen de files in naar Rotterdam.
'Waar wil je eten,' vroeg P.
"Laten we Gusto maar weer eens proberen," zei ik.
Dat pakte goed uit.
Gusto is op de weg terug en zo te zien waren wij niet de enigen die daar zo over dachten.
Even terug naar gisteren, naar de preoperatieve gesprekken.
P. ging voor het eerst met mij mee op artsenbezoek. Dat werd, na 40 jaar samenzijn, toch wel eens tijd, zo vond hij.
Vergelijkingsmateriaal heb ik niet, maar grondigheid is volgens mij het motto van Ikazia.
Eerst schoof ik aan bij de assistente van de anesthesist.
Zij nam de, door mij ingevulde, vragenlijst met mij door.
"Welke knie?"
'Mijn rechter knie.'
Toen mocht ik bij de anesthesist naar binnen.
"Welke knie?"
'Mijn rechter knie.'
Een flinke tante met een leuke, bronzige kwebbel.
Gevoel voor humor en zeer kordaat: hou ik wel van.
Ik mocht kiezen tussen een roesje en een ruggenprik.
'Doe mij de laatste maar,' zei ik stoer.
De anesthesist en P. knikten instemmend.
En toen moest ik naar de pillenzuster - een hindoestaans lieverdje die ik nog van alle vorige keren (her)kende.
"Welke knie?"
'Mijn rechter knie.'
Zelfs de homeopatische cranberry capsules werden genoteerd.
Uiteindelijk kon ik mijn "opnamebrief," gaan ophalen.
Morgenochtend, na mijn laatste nacht in dit huis, ben ik als eerste aan de beurt.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten