4 mei
De dag waar mijn moeder na 1945 het meest tegenop zag.
1440 minuten in het donker.
Huilen, migraine, paniek, wanhoop.
Achteraf gezien realiseer ik mij hoe zwaar die meidagen ook voor mijn vader geweest moeten zijn.
Hij was formidabel.
Formidabel in zijn terughoudendheid naar haar, maar er wel zijn voor haar............en vooral voor ons.
Ik, als jongste van de vier, wist al heel snel van "Trouw."
Dat kwam omdat we iedere herfstvakantie naar Eibergen gingen. "We gaan naar mijn dierbaarste en betrouwbaarste vrienden. Zij die me gedurende de oorlog een veilig onderkomen gaven."
Maar over Jan Penning, haar eerste echte liefde - die werd opgepakt en op 4 augustus 1944 werd gefusilleerd in Kamp Vught, zweeg ze.
Ik begreep dat ze dat te pijnlijk voor mijn vader vond.
Hoe pijnlijk moet die vierde mei dan ook voor papa zijn geweest?
Pas na mijn vaders dood ging mijn moeder naar de herdenking in Vught.
Het was alsof er een last van haar was afgevallen.
De herdenking op De Dam vond ze poppenkast.
"Wat een blamage."
Gisteravond gingen in "Met het oog op morgen" Esther Voet (CIDI) en Joan Leemhuis (Nationaal Comité 4 en 5 mei) met elkaar in gesprek.
Natuurlijk ging het over de wens van bijna heel Nederland:
Laten we op 4 mei alleen de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog herdenken.
Helaas werd het geen discussie.
Esther sprak tegen een muur.
Leemhuis wist gevoeligheden handig te omzeilen. Ze zal blij zijn als het 5 mei is en de discussie weer een jaar onder het tapijt geschoven wordt.
Morgen denk ik aan dit smoorverliefde, moedige stel en niet aan de moordenaars die een einde aan hun geluk maakten.
****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten