Nee, we hebben Peter en de Petertjes niet meegenomen.
Maar ook in het drukke Rotterdam, daar waar auto's voorbij razen, zijn ze te vinden.
In feite was het geen echte verhuizing.
De inboedel, uit het vorige appartement, die een half jaar was opgeslagen werd gisteren afgeleverd.
En ik geloof serieus dat de verhuizing naar Zeeland, uitgevoerd door onze zoon en een vriend, meer om het lijf had dan dit transport.
Wij hadden vooraf slapeloze nachten.
De liften, anno 1966, konden volgens ons de grote stukken niet bergen.
We hadden de verhuizer tot drie keer toe (één keer mondeling en twee keer per e-mail) gewaarschuwd.
"..en ik wil geen mopperende verhuizers aan de deur."
Om 1 voor 12, de dag voor de verhuizing, is er toch iemand polshoogte komen nemen.
Wij waren er op dat moment niet, maar volgens de huismeester waren ze allesbehalve blij.
Echter, nog voor de lunch was alles binnen.
De hulp van zoonlief was een geschenk uit de hemel. Samen wisten we in een razend tempo zo'n twintig (ik had de keuken al ingeruimd) dozen uit te pakken.
"We zijn los."
Natuurlijk gingen er een paar dingen fout, maar ik vertrouw alsnog op een goede afloop en op onze vriend W. die maandag de puntjes op de i komt zetten.
Oh ja: er was een weddenschap.
P.: "Je krijgt dat glaswerk nooit op één plank."
Ik verheug mij op het etentje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten