Pijnlijk

 

De MRI vertoont geen afwijkingen.

Mijn orthopeed spreekt de voicemail in wanneer wij op de baan van Royal Liverpool lopen.

Eigenlijk is dat een pijnlijk moment, want de knie is dik en pijnlijker dan ooit te voren.

 

Ik maak foto's en bel om een afspraak te maken.

Op de dag van terugkomst kan ik terecht.

 

Ortho trekt een pijnlijk gezicht. Hij weet het niet meer, maar ziet dat er iets is.

 

De reumatoloog moet zich er nog maar eens over buigen.

Psoriasis en gewrichtsklachten passen bij elkaar.

"Ga nu maar naar het Erasmus MC, daar zit de beste op dit gebied."

 

Ik bel in de auto meteen naar de poli, maar krijg te horen dat ze eerst een verwijsbrief moeten hebben. Afhankelijk van de ernst zal ik dan ingeschaald worden.

"U moet er rekening mee houden dat er wachtlijsten zijn. Tot wel drie maanden."

De vergrijzing, denk ik.

 

De volgende dag moet ik naar Rotterdam voor een mammogram.

Altijd weer een pijnlijke gebeurtenis.

Ik hoef alleen maar de straat over te steken om bij het Erasmus MC te komen.

 

Naast de verwijsbrief neem ik zelf ook nog een e-mail uit 2006 van de dermatoloog, inmiddels ook prof en werkzaam in het Erasmus MC, aan de huisarts mee.

Goed voorbereid dus.

 

"We sturen u een oproep, zodra het besproken is. Klopt het adres nog?"

 

Nee, dat klopt niet.

Sinds 2006 zijn we twee keer verhuisd.

 

"Ga dan maar een nieuw patiëntenkaartje laten maken, dan komt uw huidige adres direct in ons systeem."

 

Ik ben vast pas over 2 maanden aan de beurt, maar laat ik maar eens bellen, denk ik gisteren.

 

We zitten namelijk in Zeeland en de post komt in Rotterdam.

 

Tot mijn grote schrik hoor ik: "Ja, morgenochtend om 8.30 uur."

 

Inpakken en wegwezen dus.

Maar hoe pijnlijk: in 010 ligt geen oproep.

 

Vanmorgen, na 2,5 uur slaap, ga ik brak op weg naar het ziekenhuis.

 

Ik meld meteen dat ik geen brief heb ontvangen.

Ze kijkt en noemt een oud adres.

 

Pijnlijke ergernis.

"Gaat u straks maar even naar beneden om het te melden."

 

'Huh? Geloof het niet. Beneden sta ik goed in het systeem, dat ziet u toch aan mijn kaartje?''

 

"Uh ja."

 

De mevrouw die me een week eerder naar beneden heeft gestuurd zit ook achter de balie. Ik betrek haar bij het gesprek en fris haar 30-jarige geheugen even op.

"Verander het bij hoge uitzondering dan maar hier in het systeem," is haar opdracht.

 

De reumatoloog staat mij al op te wachten.

De door mij opgezochte e-mail van de dermatoloog heeft ze niet.

 

Weer een pijnlijk moment.

'Die heb ik vorige week tegelijk met de verwijsbrief afgegeven. Ze zaten in één envelop.'

 

"In dit ziekenhuis gaat er administratief nogal eens wat fout, mevrouw. Maar ik geloof u meteen."

 

>>Dat er administratief vaak iets fout gaat heb ik jaren geleden al ervaren bij de dermatoloog (die van de e-mail).

Als er een spreekuur uitviel, werd ik niet (af)gebeld. Bloeduitslagen waren zoek.

Op een gegeven moment heb ik besloten een andere dermatoloog te zoeken. Het was tenslotte geen zaak van leven en dood.

Een pijnlijk moment, want ik kon het goed met de prof vinden en was zelfs proefkonijn voor zijn proefschrift geweest.

Gelukkig begreep hij het.<<

 

Terug naar vandaag.

Na een uitvoerig gesprek en uitgebreid onderzoek moet de baas, de professor, mij ook zien.

 

De reumatoloog verlaat de kamer en laat mij vijf minuten alleen.

Alleen met een lijst patiënten die na mij aan de beurt zijn. Pijnlijk onzorgvuldig.

 

De professor doet het onderzoek nog eens lichtjes over.

 

Geen ontstekingen.

Mijn leeftijd wordt als medeplichtige van deze malaise aangevoerd.

Voor mij een pijnlijke mededeling.

Daar bent u nog te jong voor is sinds vandaag voorgoed verleden tijd.

 

Ook komt nog even ter sprake het feit dat ik binnen een week ben opgeroepen.

Weer een pijnlijke seconde.

 

Bloedprikken.

Ik meld me bij een balie. De receptioniste en een laborante staan luidkeels te ruzieën.

 

"De plas van mevrouw X is oud. Je hebt het te laat ingeleverd. Het moet opnieuw."

'Absoluut niet, ik heb het om kwart over vijf afgegeven.'

"Nou, volgens het lab niet."

'Nou, ik weet het wel zeker.'

 

Het bekvechten gaat nog even door terwijl ik de enige wachtende ben.

Pijnlijk: ik wil helemaal niet weten wat er met de plas van mevrouw X is gebeurd.

 

Ik pak mijn afsprakenkaart van de balie en overhandig hem demonstratief aan de receptioniste.

Ze neemt hem zonder mij aan te kijken aan en blijft ruzieën met haar collega, die dan kans ziet weg te komen.

Ik mag direct naar binnen. Vanuit mijn stoel zie en hoor ik de receptioniste haar gelijk halen bij een andere prikster. Het gebrom ebt langzaam weg als de naald mijn vlees ingaat.

 

Om half tien sta ik weer bij mijn auto:

- met een pijnlijke knie waar ik mee moet leven

- met weer een aantal pijnlijke ervaringen

- en met het pijnlijke gegeven dat de ouderdom is gediagnostiseerd.

*****