Wat was dat een warm onthaal, na een rit van drie uur, daar in Drenthe!
Tantes, ooms en natuurlijk moeder Flair begroetten ons luidkeels.
>>>In de auto begon ik nog maar eens over de naam.
"Dus jij zegt dat Jackie een vrouwennaam is en Jacky een mannennaam?"
'Ja, dat is zo.'
"Waar staat dat geschreven? Ik ken trouwens geen mannen die Jacky heten."
'Nou, maar Billy is een man en Billie is een vrouw.'
"Oh..........................en Judy dan?"
'Uh - ja.............'
Stilte.
"Maar we moeten nu wel wat afspreken. Ik vind dat het Jacky moet zijn - zoals ik aanvankelijk gedacht had. Alleen maakte jij me toen weer aan het twijfelen."
'Dan wordt het Jacky. Je zult wel gelijk hebben.'
Toevallig had de fokster zelf ook Jacky bedacht, zo zagen we later bij het invullen van de papieren.<<<
In de kamer lag moeder Otje met haar één week oude dochters, waarvan er één nog "vrij" is.
De drie uur durende rit, met een korte "strek mijn poten" stop verliep boven verwachting.
Jacky kon wennen aan onze stemmen, aan onze geuren, aan het autorijden en ze kreeg haar eerste commando waar ze direct alert op reageerde.
Maar bovenal: ze liet zien hoe lief en aanhankelijk ze is.
De chemie was meteen daar.
Het korte diep uit de keel klinkende Uh - dat wij bij alle honden gebruikten - was zo klaar als een klontje.
"Dat mag ik dus niet."
Opvallend:
Toen we Rotterdam binnenreden werd ze onrustig.
Het gedrag dat honden vertonen als ze 'thuis ruiken.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten