Herdenking

60 Jaar na dato werd op het terrein van kamp Vught de 2e WO herdacht.
Iedere keer wanneer ik naar Vught ga ( ca. 4 keer per jaar) bekruipt mij het onbehaaglijke gevoel over wat daar is voorgevallen.
De eerste keer dat ik het kamp bezocht heb ik gehuild en was ik zelfs bang. Bang vanwege de confrontatie.
Hoe vaker ik er kom, des te makkelijker wordt het voor mij.
Maar het onbehaaglijke gevoel blijft.
Kamp Vught is mijn monument. Dat is een term die wordt gebruikt door de vereniging van kinderen van verzetsmedewerkers (KVV), waar ik toe behoor.
Mijn moeders’ verloofde is er met 22 andere Trouwmensen (verzetskrant) gevangen gezet en op 9 augustus 1944 gefusilleerd. Er zit een heel verhaal achter, waar ik nu niet verder op inga. In mijn boek besteed ik daar voldoende aandacht aan.
Maar dat is dus de reden van mijn verbondenheid met kamp Vught. Met mijn vriendendonatie steun ik dit monument en voel ik mij er nauw bij betrokken.
In 1946 werd de eerste herdenking gehouden, met koningin Wilhelmina.
Vandaag viel mij op dat er veel jeugd was en dat deed mijn oude hart goed.

Hoe vanzelfsprekend nemen wij onze vrijheid, hoe slordig gaan wij ermee om, hoe naïef zijn wij dat wij denken dat wij in een veilig land wonen. Leggen wij 911, Londen, Madrid zo makkelijk naast ons neer?
Sinds 1945 zijn er meer dan 160 oorlogen geweest waarbij meer dan 22 miljoen mensen zijn omgekomen. Wij leven in een ‘schijnveiligheid ‘, we steken onze kop in het zand.
Dan te denken dat mijn moeders’ verloofde zijn leven heeft gegeven voor onze vrijheid. En zie hoe wij ermee omgaan.
Die onbehaaglijke momenten houden mij alert, zorgen ervoor dat ik niet mijn ogen sluit.
Daarom ga ik naar mijn monument en bepleit ik de herdenkingen. Twee minuten stil zijn, is dat zoveel gevraagd?
Vanmiddag ging er dus wel even iets een heel klein beetje mis tijdens de kranslegging.
Kamp Vught grenst aan de zwaarst bewaakte gevangenis van het land.
Naar ik begrepen heb heeft W.H. er deze week onderdak gevonden en zitten er nog wat Hofstadleden.
Een luguber idee, zo’n beruchte gevangenis naast een gevangenkamp waar onschuldige, moedige mensen zaten.
Enfin, tijdens de 2 minuten stilte kreeg er een mevrouw een hoestaanval die niet meer te stoppen was. Water en wiebertjes hielpen niet en daarbij stikte ze ook bijna in haar eigen schaamte.
Maar toen hoorden wij dat de gevangenen gelucht werden. We hoorden stemmen achter de metershoge -en dikke muur.
Toen de eerste krans werd gelegd schalmden de discodreunen uit de luidsprekers. Een pijnlijk moment, ja. Maar ook iets om heel diep over door te denken.
Vanavond de herdenking op de Dam. Waarom toch altijd de Dam? Dat is een monument uit 1956, heeft verder geen historische betekenis.
Waarom gaat ze niet, net als op koninginnedag, het land in.
Westerbork, Vught, Amersfoort, Waalsdorpervlakte, Bloemendaal, Hollandsche schouwburg, noem ze allemaal maar op.
Opdat wij ze nimmer zullen vergeten.


Herdenken is nadenken.