Geen reis.

Een darmafsluiting gooit waarschijnlijk roet in het eten, de kans dat wij morgen naar Ierland vertrekken zie ik slinken tot 10%.
Het lijkt wel of iedereen ziek is. Mijn mannetje gammelt er ook nog lustig op los en is al 2 dagen thuis.
Nu kregen we een telefoontje van een verontruste (schoon)zus die onderweg naar haar moeder is. Ik zie dat mijn zieke lief in dubio staat, maar ik kan en wil die beslissing niet voor hem nemen.
Zijn 88- jarige moeder roept al jaren dat ze niet meer wil, haar euthanasieverklaring ligt evenzo lang bij ons in de safe. Tot nu toe heeft ze zich iedere keer laten opkalefateren.
Haar verkleefde darmen (gevolg van bestraling na baarmoederhalskanker) zorgen regelmatig voor zeer pijnlijke verstoppingen, die haar nu wel eens fataal kunnen worden. Ze wil niet opgenomen worden.
Mijn schoonvader is de enige die is gestorven terwijl wij gewoon in het land waren.
Voor mijn ouders zijn we beide keren vervroegd teruggekeerd uit de V.S. De eerste keer moesten wij vanuit the middle of nowhere (Montana) gerepatrieerd worden. Drie vluchten verder en 24 uur later landden wij in Amsterdam.

Komt het hard en gevoelloos over ?
Dat is niet mijn bedoeling, hoewel ik hier wel ontzettend zit te balen.
Ik houd niet van mijn schoonmoeder, waarmee ik mij in de lange rij van slechte schoondochters plaatst.
Wij (vooral mijn hubby) waren ontzettend aan vakantie toe.
Het feit dat hij nu ziek is, komt vanwege oververmoeidheid. More important, hij is 56 jaar en heeft chronisch lymfatische leukemie.
Voor ons is tijd kostbaar, die benutten wij zo optimaal mogelijk. We genieten driedubbel van elkaar en van wat wij samen doen en zijn ons meer dan bewust van onze sterfelijkheid.

Lang leve de doorlopende reis- en annuleringsverzekering, die wij waarschijnlijk voor de 3e keer aan aanspreken.
Dan zijn de ouders op en is het scheepsrecht gehaald.