Weekend UK

De vluchten met de VLM zijn perfect. Wij kunnen ruim (= twee stoelen) zitten. Gratis alcoholische drankjes - broodje - krantje - op tijd vliegen en de bagage binnen vijf minuten op de band. Uitstekende service, comfortabel vliegen en dat zo dichtbij huis.

We moeten ergens bij het vliegveld overnachten omdat we door een schemawijziging (zie eerdere blog VLM ) op donderdagavond in plaats van vrijdagochtend vliegen.

Hilton Manchester Airport kan wel een opknapbeurt gebruiken. Paris zal hier niet logeren, denk ik.

Maar in de bar is het gezellig druk. We kijken onze ogen uit. Als blogster observeer ik veel beter dan ik ooit deed.

Engelse dames met mislukte kleurspoelingen en gebleekte koppies, die zich niet schamen voor hun wansmaak, geilen de Brit danig op met hun ultra minirokjes, naaldhakken, blote buiken en diepe decolletés. Dik of dun, dat maakt niet uit. Ze zijn zichtbaar trots op hun outfit en uiterlijk

Ordi maar wel opgetut ordi. Want als de Engelse vrouw een stap buiten de deur zet, tut ze zichzelf op. En dat vind ik leuk.

Het aangeboden drankje (oei, wat zijn ze snel aangeschoten) slaan ze niet af. En de mannen maar hopen op een afterparty in hun kamer.

De volgende ochtend haalt P. de huurauto op. Bij Budget Cars krijgt hij een gratis upgrade naar een uiterst comfortabele Mercedes.

Het Britse Open is geweldig.

In alle opzichten een stormachtig evenement.

T-shirt, polo, windbreaker, trui en jack (vijf lagen) moeten het lijf op temperatuur houden. Mijn regenbroek trek ik over de jeans aan. Ideaal, zo blijven de benen droog en warm. Dikke sokken en waterdichte golfschoenen blijken onontbeerlijk.

Het is tot op de finale-zondag ongemeen spannend.

Iedere dag een andere leider in het klassement, met als uiteindelijke winnaar de Ier Padraig Harrington. De winnaar van vorig jaar lacht zichzelf naar de overwinning. Een vreemde man, maar golfen kan hij.

De auto mogen wij, dankzij mijn vriendin bij the R&A, vlakbij één van de ingangen zetten. De security is precies zoals op het vliegveld. Streng doch rechtvaardig.

Pas binnen de hekken komen wij de duizenden andere bezoekers tegen, die met bussen vanaf de 'public parkings' naar de baan zijn vervoerd.

GSM en fototoestel zijn verboden. Toch lukt het iemand een mobieltje naar binnen te smokkelen. Hij neemt stiekem foto's, maar wordt door een politieagent in de kraag gegrepen.

De sfeer is gemoedelijk, de organisatie uitmuntend. Overal word ik vriendelijk te woord gestaan. Dankzij mijn vriendin bij the R&A (organisator) kom ik overal binnen. Politieagenten laten me gewillig door. Haar e-mail is mijn vrijbrief.

Onze zoon - de teaching golfpro - haalt iedere dag bij de PGA (Professional Golf Association) een reçuutje op. Bij de eveneens aanwezige RBS (Royal Bank of Scotland) krijgt hij zijn entreegeld terug - 165 Britse Ponden.

Maar helemaal heerlijk is dat wij als ouders ook gebruik kunnen maken van de gastvrijheid van de PGA. De luxe, warme tent met uitgebreide catering komt ons tijdens dit barre weekend goed van pas.

De investering in Jacobs opleiding(en) haal ik er met veel plezier uit.

Na drie intensieve (weer en wind getrotseerde) dagen zijn we weliswaar uitgeput, maar van Lancashire willen we persé nog iets zien.

Tenslotte vliegen we pas maandagavond terug naar Rotterdam en de gastheer heeft ons klokslag tien uur de deur uitgezet.

Het is potdorie een prachtige zonnige dag. Nou ja................

Dus rijden we, stoppen we om de kilometer voor de foto's, rijden verder, stoppen voor slappe koffie en oude cake, rijden verder en stoppen voor een publunch in de buitenlucht.

Fish & Chips, weggespoeld met a pint of Bitter.

Wat een heerlijk, prachtig, traditioneel en leuk land.

Volgend jaar wacht ons Turnberry - Schotland.