Ik zie zojuist dat er 911 Vertelseltjes (heb er in die twee jaar de nodige blogjes uitgehaald) op mijn site staan.
Toeval?
Vanmorgen scheen de zon, de temperatuur liep op.
Strandweer.
Ik loop altijd graag van het hotel naar het strand. Een wandeling van een half uur.
Het trottoir is gemaakt van betonblokken. Die liggen scheef.
Ik had er behoorlijk de pas in.
En daar ging ik. Flat on my nose.
Ik probeerde de val met mijn handen te breken. Desondanks stond ik te druipen van het bloed en kon niet zien waar het vandaan kwam.
Mensen schoten te hulp. "Oh my god. There is blood all over. Call 911, call 911".
De goedbedoelde hysterie maakte me angstig.
Vreemd genoeg bleef ik volkomen kalm. "Please bring me to the hotel".
Dat deden ze. Mijn gezicht verborg ik in een aangereikte dot Kleenex.
In de auto belde ik manlief, die al op het strand zat.
'Sue the city, sue the city', gingen de drie dames op de achterbank verder.
Ik was alleen maar bezig het interieur van de auto bloedvrij te houden, zodat ik niet gesued zou worden.
Mijn tanden deden pijn. Maar ik schrok pas echt toen ik mijn pols als een zwembandje zag opzwellen. Razendsnel deed ik mijn ringen af.
Toen ik uitstapte drukte de bestuurder mijn nog een religieus pamflet in mijn handen. 'May god watch over you', riep hij me na.
Ik wist niet of dit nou allemaal fictie of werkelijkheid was. Maar ik was wel gered door een stel Jehova getuigen.
Inmiddels was P. gearriveerd. De pijn in mijn linkerpols werd ondragelijk. Ik werd er misselijk van.
Nu had ik een koffer vol medicijnen ingepakt, dus ik deed een graai.
8oo mg. Ibuprofen op een lege maag.
Het zat goed fout. Dat voelde ik, ondanks dat omstanders zeiden dat het niet gebroken kon zijn. Immers, ik kon mijn vingers nog bewegen.
We zijn direct naar een walk in clinic gegaan. Splinternieuw.
Het was alsof we NASA binnenliepen. Zoiets moderns heb ik nog nooit gezien.
Ja, er zit een scheur in het bot.
Ja, mijn onderarm is gespalkt.
Donderdag opnieuw foto's, wanneer de zwelling weg is. De arts acht gips onvermijdelijk.
Ja, ik heb ontzettend gehuild en wilde dat ik thuis was. Zoonlief heeft mij op andere gedachten gebracht.
Ja, ik wilde vandaag persé nog even op het strand zitten.
Nu gaat langzamerhand mijn hele lijf pijn doen. Ook aan mijn rechterhand zie ik een bloeduitstorting (op de foto ligt die hand op een bevroren flesje water).Mijn blogjes zijn vanaf nu waarschijnlijk wat minder. Sorry.
Typen met één hand en dan ook nog hoofdletters willen doen.....................pffff.
6 opmerkingen:
Wat een vreselijke pech, Ellen, om in je vakantie met zo'n arm in het verband/gips te moeten zitten. Ik hoop voor je dat in ieder geval de pijn snel verdwijnt. Misschien dat je ondanks alles toch nog van het mooie weer, wellicht wat uitstapjes en de omgeving kunt blijven genieten.
Vriendelijke groet,
Angelien
Ellen We denken aan je!
Liefs!
Emmy & Claartje
Ellen,
Wat een pech dat je zo gevallen bent en zo bezeerd heb. Ik hoop dat de pijn snel minder is en dat je desondanks nog van je vakantie kan genieten. Laat je maar lekker verwennen door Peter. Een extra cocktail per dag kan geen kwaad.
Francoise (en Yente want daar moest ik je verhaal aan voorlezen)
dank jullie wel voor het medeleven. ik heb redelijk geslapen. was doodmoe.
vandaag doet idd alles pijn. ja p. moet alles doen en ik kan dat niet hebben.
normaal gesproken heb ik de touwtjes in handen. het is echt k..
Extra !@£$% om dat tijdens de vakantie / ver van huis te hebben. Beterschap!
Bert
O nee, El, wat een hoop pech lees ik hier. Ik zat hier met de ene na de andere vriendin over de vloer, dus ik miste je calls (ik zet de boxen van de computer dan namelijk uit), maar ik denk wel aan je! Zet 'm op meissie... ik hoop dat je toch geniet van je vakantie en... het laatste nieuws... niet gebroken, gelukkig maar! Take care, en liefs.
Een reactie posten