Ik had mij eerder op de dag losgerukt uit de angstaanjagende, verstikkende mensenmassa. Het spookte door mijn hoofd: : "je hebt maar één gek nodig''.
30 april, 2009
Koninginnedag 2009
Ik had mij eerder op de dag losgerukt uit de angstaanjagende, verstikkende mensenmassa. Het spookte door mijn hoofd: : "je hebt maar één gek nodig''.
29 april, 2009
Afgunst?
Enfin. De leugen regeert. Wist Martin Bril dat hij zoveel vrienden had? En waarom schreef niemand dat Martin heel vaak een bloedchagrijnige, egocentrische stomdronken chaoot was? Of schrijf je dat niet als vriend? Ik hoop dat mijn vrienden na mijn dood iets meer waarheden in hun stukjes schrijven. Zo eenzijdig wil ik niet herinnerd worden. En ik hoef ook niet zoveel vrienden. Volgens mij had Martin maar één vriend en dat is Ronald Giphart. Die doet wat een echte vriend behoort te doen na de dood, namelijk zwijgen. Voor Martin had er wel een mooi stukje in gezeten. Vrees dat het hem iets te veel poespas was geweest. (bron)
Ronald Giphart twittert en blogt er lustig op los, hoor! Over Martin Bril.
Maar daar komt Youp natuurlijk niet.
Vraag: 'heeft Youp van 't Hek vrienden?'
All the presidents wives 33
Born:
14 November, 1896
Boone , Iowa
Father:
John Sheldon Doud , born 18 November, 1870, Rome, New York, meatpacker, died 23 June, 1951
Mother:
Elvira Carlson "Minnie" Doud, born 13 May, 1878, Boone, Iowa; married 10 August, 1894, Boone, Iowa; died 28 September, 1960, Denver, Colorado
Ancestry:
English, Swedish; Mamie Eisenhower's paternal ancestors in the United States extended back ten and eleven generations to England. They settled in Connecticut for over one hundred years before migrating west to New YorkState where MamieEisenhower's father was born, in the city of Rome. All of MamieEisenhower's maternal ancestors were Swedish; her grandfather Carl Severin Jeremiasson, born in Halland County, Sweden in 1841, and her grandmother, JohannaMariaAndersdotter, born in Fjarar, Sweden in 1841, immigrated to the United States and settled in Boone, Iowa.
Birth Order and Siblings:
Second of four children; three sisters; EleanorCarlsonDoud (27 June, 1895 - 8 January, 1912), EdaMaeDoud (23 December, 1900 - 9 November, 1918), Mabel Frances "Mike" Doud Gill Moore (6 October, 1902 - 15 October, 1988)
Physical Appearance:
Auburn hair, blue eyes, 5'1"
Religious Affiliation:
Presbyterian
Education:
Jackson Elementary School , 1902-1905, Colorado Springs, Colorado; Corona [Elementary] School, 1906-1910, Denver, Colorado; East Denver High School, sporadic attendance 1910-1914, Denver, Colorado; The Mulholland [High] School, sporadic attendance 1910-1914, San Antonio, Texas; Miss Wolcott School for Girls, 1914-1915, Denver, Colorado, a finishing school; Miss Hayden’s Dance School, no date known, Denver, Colorado
Occupation before Marriage:
Mamie Eisenhower 's early years were spent in a series of different towns and regions in the Midwest and Southwest. Her father relocated the family from Boone to Cedar Rapids, Iowa when she was only nine months old. In 1902, due to the frail health of her elder sister Eleanor the family relocated first to Pueblo, Colorado, then to Colorado Springs. In 1905, they settled permanently in Denver, Colorado. Due to her mother's dislike of the severe winters, the Douds purchased another home, in San Antonio, Texas and began spending the cold months there in 1910. Thus Mamie Eisenhower split her high school educations between two schools, one in Denver, the other in San Antonio. From childhood on, Mamie Eisenhower was especially close to all members of her family and they were extremely social in their communities, often making their home a center of activity for other children and families. Mamie Eisenhower had little interest in academics, but her father, a successful businessman, taught her the value of money and she early on developed an ease and skill with budget and finance. Thus, while she was raised with creature comforts including household help, jewelry and fine clothing, she remained extremely conscientious about cost and was expert at saving money. She played the piano, the electric organ and enjoyed dancing, bridge and canasta.
Marriage:
19 years old to Dwight David Eisenhower (14 October, 1890 - 28 March, 1969), West Point graduate, second Lieutenant U.S. Army, on 1 July, 1916, Doud home, Denver, Colorado. The couple met during the winter when the Douds lived in San Antonio, Texas and Eisenhower was stationed at nearby Fort Sam Houston. Following their wedding, they lived in the officers’ barracks there, the first of 33 homes that they lived in during the next 37 years of Eisenhower's military career assignments
Children:
Two sons; Doud Dwight (Icky) Eisenhower (24 September, 1917 - 2 January, 1921); John Sheldon Doud Eisenhower (born 3 August, 1922)
A decorated hero, and later U. S. ambassador to Belgium and military historian, John Eisenhower served as a White House aide to his father. His son David married Julie Nixon, the daughter of the 37th President.
Occupation after Marriage:
Being the spouse of a career military officer who placed his duty to the Army and his country above his family life proved difficult for Mamie Eisenhower throughout the first thirty-five years of her marriage. The 1920 death of her first son, and her frequent trips back to the comfort of her parents' home created tension between her and "Ike" as he was always known. Nevertheless, she determined to establish a new home for him in whatever place he had been assigned, including Panama, Paris and the Philippines. Much of her time was spent with other military wives and she sometimes involved herself in projects benefiting the communities in which they lived such as establishing a free hospital for Panamanian women who were racially barred from the U.S. Army hospitals.
During World War II, Eisenhower became Supreme Allied Commander of the European front and famously staged the D-Day Invasion of June 5, 1944. Promoted to five-star general, Ike led the final assault on Germany and accepted their surrender on May 7, 1945. Throughout the war years, Mamie Eisenhower lived in Washington at the Wardman Park Hotel. She didn’t see her husband for nearly three years and it was a difficult time. She had no secretarial staff yet was the subject of thousands of letters and press inquiries. Her private life was confined to her family and a handful of other Army wives and she volunteered as a waitress at an Army canteen in Washington, once serving coffee to an unwitting First Lady Eleanor Roosevelt. She also suffered from depression and other anxieties, fearing for her husband's well-being but also sometimes uncertain what to make of both printed and whispered suggestions that he was having a love affair with his Army jeep driver and aide, Kay Summersby. History has not supported the story. The Eisenhowers wrote each other often, and Ike’s devotion to his wife continued to grow over the years.
After the war, Eisenhower served as President of Columbia University, then as Commander of NATO; Mamie Eisenhower thus also established homes in New York City and on the outskirts of Paris, respectively.
Presidential Campaign and Inauguration:
The 1952 marked the first presidential campaign in which the spouses of a presidential ticket were consciously marketed to women voters as part of a larger effort. Thus along with the Republican effort to enlist housewives as supporters and party volunteer workers by translating political issues into those most women of the era could relate to such as grocery bills or having their sons, husbands sent to the Korean War front, there were also "Mamie for First Lady," "We Want Mamie," and "I Like Mamie Too" buttons (the last one a play on the popular "I Like Ike" slogan). Mamie Eisenhower was an energetic and enthusiastic figure on her husband's 77-stop train tour of the nation, the candidate often finishing a speech by asking a crowd, "How'd you like to meet my Mamie?" a cue for her to appear and wave. On the whistlestop, she even willingly restaged a scene of waving to reporters and photographers in her bathrobe and slippers. Behind the scenes, she often listened to him rehearse his speeches and sometimes gave suggestions to edit them in a way that spoke more directly to the common citizen, in simple and direct language. She also maintained a degree of control over who came onto the campaign train, into their personal car to meet the candidate. During their layovers in hotels, when the campaign manager assigned her rooms that were apart from her husband's suite, she overruled him. In both the 1952 and the 1956 presidential campaigns of her husband, Mamie Eisenhower also made brief appearances on television commercials and live broadcasts with him.
Mamie Eisenhower was the first president's wife known to be kissed openly in public by her husband following his Inaugural ceremony. She encouraged her husband to compose an Inaugural prayer which he recited at the ceremony and also strongly approved the decision to invite African-American opera singer Marian Anderson to sing at the ceremony. She also arranged for the accommodations of her African-American maids to stay in Washington, still segregated at the time, and attend all the Inaugural events.
First Lady:
20 January, 1953 – 20 January, 1961
56 years old
Mamie Eisenhower viewed her role as First Lady without complication as being simply the wife of the president and the hostess of the White House. Indeed, few First Ladies seemed to better reflect the general role, priorities and values of most middle-aged middle class American women during her White House tenure than did MamieEisenhower in the 1950's: family, home, entertaining, and personal appearance.
With her experience as a high-ranking military spouse, Mamie Eisenhower knew well how to manage a large staff, demanding nothing short of excellence from them yet expressing personal, familial warmth for them. She was famous for not only ordering that the mansion's carpets and rugs be kept meticulously clean and clear of even shoe marks but for also ordering up fancily-decorated cakes for practically every occasion, including the birthdays of the domestic staff member. With her favorite color of pink showing up frequently in her public wardrobe and in the décor of the private quarters of the White House, she helped to make it a popular color for textiles of the early 1950's, one paint company even offering "First Lady Pink" among its pallet. Also copied were her famous bangs, a short hairstyle she adopted in the 1920's at a time when she rekindled her marriage; for sentimental reasons she would not change the look, despite even public letters advising her to do so. Always coordinating her accessories, she was voted onto the nation's best-dressed list for clothing and hats. In the mansion, she spent much time on overseeing flower arrangements using her preferred gladiolas. For holidays like Valentine's Day, St. Patrick's Day and Halloween, she decorated the state rooms with paper decorations and had seasonal music piped in. Even her personal tastes reflected the majority of the nation: she was an avid television fan of the comedy series "I Love Lucy" and the "Milton Berle Show" and watched them from a porthole television set cut into the wall of the upstairs hall of the private quarters.
The Eisenhowers entertained a record number of heads of state in post-war era but even the President's wish to use the rooms of the mansion had to first be approved by the First Lady who kept the schedule for its use. With her personal preference for light popular music, she hosted the first White House performance of musical theater music, with selections from hit shows then on Broadway. It was in the context of her role as hostess that Mamie Eisenhower became a more political symbol in several instances. During the 1953 annual Vice President's dinner to which the entire U.S. Senate was traditionally invited, Mamie Eisenhower did not permit an invitation to be sent to the controversial Republican Senator JosephMcCarthy of Wisconsin, then famous for his hearings on un-American activities. It proved to be a useful way for the President to distance himself from McCarthy without entirely alienating the more conservative wing of his party. Mamie Eisenhower also presided over a dinner and reception at which full protocol honors were accorded to the president of Haiti when he visited as the first world leader of African heritage to come to the White House.
Perhaps her most dramatic role as First Lady occurred in the hours and days following the September 24, 1955 heart attack suffered by the President at her mother's home in Denver. Mamie Eisenhower immediately contacted the White House physician and cooperated in helping to keep her husband warm before he was transported to Fitzsimmons Army Hospital in a hastily created presidential suite there. For several weeks while he recuperated, Mamie Eisenhower took full charge of the administrative flow of work to the President, reviewing the requests for visitors and meetings, limiting his schedule according to medical advice and strictly managing his diet. She also assumed not only her mail but the President's, responding to citizens and world leaders alike. She played a similar role following his June 9, 1956, emergency ileitis operation, although it was not as dangerous a condition as the heart attack had been. In the days that followed his November 25, 1957, mild stroke, from which he rapidly recovered, Mamie Eisenhower refused to permit the President to attend a state dinner that was scheduled that evening and successfully insisted that Vice President Richard Nixon take his place.
Mamie Eisenhower was not known to voice objections to any of her husband's major presidential decisions. In the case of his sending federal troops to ensure the integration of Little RockHigh School in 1957, she was privately quite defensive of what she viewed as the rightness of his action. After three decades in the non-partisan military, Mamie Eisenhower began her tenure as First Lady without either the intense loyalty to political party or a strong interest in the Washington power hierarchy. She maintained many friendships with Democrats and was apt to admire a political figure, such as Democrat Averell Harriman, without regard to partisanship. One of the few instances during her eight years as First Lady when she campaigned for a candidate other than her husband was on behalf of an old friend from Denver, Ellen Harris, then running as a Republican for a seat in Congress. She expressed the view that "We women have to have a voice in things."
Despite her strict view that married women should not pursue careers outside of the home, Mamie Eisenhower did not equate this with docility. From her own personal experiences, she believed adamantly that women were superior to men when it came to real estate, savings, investment and purchasing decisions, never underestimating the importance of women's economic power. "Your independence," she wrote in "If I Were a Bride Today," an article that appeared in Today's Woman magazine, "depend[s] on you…[the only way] to avoid debt…is for the husband to give his wife the paycheck and let her be responsible for it…If he sets up charge accounts and pays the bills…things are almost certain to get out of hand…" She herself practiced this in the White House. She encouraged the kitchen staff to use boxed cake-mixes and Jell-O for both efficiency and lower cost. Often she scanned the daily newspapers to see what bulk food staples were on sale and prompted the housekeeper to make such purchases for not only her own family but for state entertaining.
Mamie Eisenhower held a press conference on March 11, 1953, just weeks after becoming First Lady but documentation shows that President Eisenhower's advisors opposed even the slightest suggestion of the First Lady having official responsibilities beyond that of hostess and James Hagerty, his press secretary, cancelled any prospect of further press conferences. He also halted an effort for her to support public television, fearing it might raise questions of government sponsoring propaganda. The President's Chief of Staff Sherman Adams prevented an effort to streamline and formalize her relationship with women's clubs across the country. Although she voiced her objection to the West Wing seeking to control her public life, Mamie Eisenhower ultimately acquiesced.
One way in which Mamie Eisenhower kept an unfettered line to the public was through her extensive correspondence. She believed strongly that each person that took the time to write to her deserved a personal response and she signed tens of thousands of letters during her tenure. On occasion she exercised some small political influence when she passed on inquiries that she supported for military housing, enlistment deferments, transfers, pensions, and civil service employment, and even suggestions such as a tattoo of blood type for servicemen, to Administration officials. Another venue were her frequent statements of public support to military or defense-related crises and issues of her era such as support for the United Nations because women "knew well the anxiety and anguish that war brings," and increasing blood donations for gamma globulin to prevent "the crippling and deformity that so often follows a polio attack." In her Civil Defense statement, the First Lady noted that "any housewife may be tomorrow's heroine….It is difficult in the midst of our present day lives, filled with so many home and community activities, to believe that an atomic attack could happen here. It can happen. We must be prepared…"
Part of her large commitment to entertaining was also serving as the President's ceremonial stand-in. In the post-war era, the President had less time for the ceremonial appearances many of his predecessors had acceded to; in Eisenhower's case, the First Lady began to assume many of the group and association appearances previously made by a President. Many large women's groups requested a meeting with the popular Mamie Eisenhower and she expended great time and effort to do so, often spending several hours a day during the tourist season, either shaking hands or waving and speaking from some stairs to delegations that snaked their way through the state rooms.
In later years, Eisenhower would concede that he often consulted Mamie Eisenhower's view on issues he was facing, calling her "my invaluable, my indispensable, but publicly inarticulate lifelong partner." During an economic conference, he told participants, "Let me try this out on Mamie. She's a pretty darn good judge of things." He further observed, "She is a very shrewd observer. I frequently asked her impression of someone, and found her intuition good. Women who know the same individual as a man do give a different slant. I got it into my head that I'd better listen when she talked about someone brought in close to me." In later years, even Jim Hagerty would concede that Mamie Eisenhower could "argue with him [the President] plenty of times about his policies…" Although she only visited the Oval Office on four occasions, the First Lady learned the names, faces and backgrounds of the support staff that served the President, as well as the Cabinet members and often sought them out with praise after she'd heard of their accomplishments from the President: it helped to lift morale. Other times she would contact the wives of such officials to praise them.
Although she never sought to address a specific social issue, it is a popular fallacy that Mamie Eisenhower undertook no public initiative. Towards the end of her tenure, she committed herself to two causes. Following the President's heart attack, Mamie Eisenhower became increasingly aware of the prevalence of heart disease. She assumed both local and national chairmanship of The American Heart Association's fundraising drives to widen its scientific research and public awareness. (Although she herself was a cigarette smoker, there was not yet any scientific findings released tying smoking and heart disease.) It was not an unsubstantial role that she played: the AHA president praised her years of sponsorship which proved it's "most fruitful" with a 70 percent increase in income and jump in the volunteer force to 750,000. Mamie Eisenhower, he wrote, "made possible many dramatic advances in the research….as well as in our supporting programs of education and community service."
Through many of her old friendships with spouses of retired military personnel, she also became aware of the financial difficulties they endured. She helped to raise funds and broke ground for what was then called the "Army Distaff Home," to provide affordable, secure retirement housing and health care services for Army widows who, at the time, received minimal benefits from the government. Aided by thousands of Army wives around the world, the 16 acre facility in Washington, D.C. was financed, lushly landscaped and opened its doors in 1962 with the name "Knollwood."
It was also in her last years in the White House that she encountered her first public criticism. Columnist Drew Pearson pointed out that she violated the Railroad Act by accepting gratis train travel to "Maine Chance," a Phoenix, Arizona spa run by her friend, the beautician Elizabeth Arden. Mamie Eisenhower suffered from an inner ear condition called Meniere’s disease, which caused her to suffer bouts of severe dizziness. When she appeared unsteady because of these episodes, rumors that she was an alcoholic were printed in the 7 June 1959 issue of the tabloid National Enquirer. She was also criticized for shopping in a chain store by the National Federation of Independent Business and endured press scrutiny when she inadvertently crossed a picket line at the Bonwit Teller department store, having been incorrectly told that the dispute only involved the shoe concession.
According to the memoirs of Richard Nixon, Mamie Eisenhower also played an unwitting role in the 1960 election when she telephoned his wife Pat Nixon. The First Lady was worried about the President's potential health risk if he carried through on his promise to vigorously campaign for his Vice President in the last crucial weeks before the election. Pat Nixon passed on the request to her husband. The Nixon campaign did not request that President Eisenhower schedule campaign event appearances. Nixon subsequently lost by a razor-thin margin.
The Eisenhowers retired to their Gettysburg, Pennsylvania farm which they had purchased in 1950.
Post-Presidential Life:
Mamie Eisenhower was relieved to begin a retirement with her husband in healthy condition. They traveled through Europe and enjoyed an active social life, often visiting Georgia and California in the winter months where the former president played golf. Mamie Eisenhower warily agreed to serve as a co-chairman with incumbent First Lady Jacqueline Kennedy to raise funds for a National Cultural Center in 1962, and she accepted the Kennedys' invitation to attend a state dinner for the Japanese Prime Minister. During that visit, she inspected some of the historic restoration work that her successor had conducted in the mansion but expressed little enthusiasm for it.
During the Kennedy Administration, Mamie Eisenhower successfully persuaded her husband to intercede with Republican Senator Everett Dirksen to approach President Kennedy on behalf of his former Chief of Staff Sherman Adams, who was suicidal as he faced federal charges of income-tax evasion. The two Republicans promised to support Kennedy in whatever legislation he wished if he would put the Adams case in the "deep freeze." As it turned out, Kennedy sought and obtained the support of Eisenhower and Dirksen for his historic 1963 Testy Ban Treaty.
While attending the funeral of the assassinated president in 1963, Mamie Eisenhower encouraged her husband to accept an overture by former President Harry Truman to renew their acquaintance. For many years afterwards, when she made an annual drive from Pennsylvania to Kansas, she stopped to telephone Bess Truman in Missouri. When an oral history of Truman later claimed that Eisenhower had an affair with Kay Summersby and a television dramatization of the alleged affair aired, Mamie Eisenhower expressed her confidence to friends and family of the falsehood of the claim but did not attack either the late former president or the television network. Her husband's wartime love letters to her were subsequently published.
Eisenhower 's heart condition rapidly worsened six years after he left the White House and by 1968 he was permanently hospitalized. During this time, in conversation with incumbent First Lady and friend Lady Bird Johnson, Mamie Eisenhower expressed her fears of living alone and unprotected as a presidential widow. Mrs. Johnson spoke to her husband about it, and President Johnson signed legislation that offered lifetime Secret Service protection to presidential widows. During his last few months, Mamie Eisenhower moved into Walter Reed Army Hospital to be with him, where he died in April of 1969.
Often expressing loneliness for her late husband, Mamie Eisenhower kept herself as active as her health permitted. She made an annual drive to visit his grave in Kansas, and to see her elderly uncle Joel Carlson in Iowa. She also spent many of her winters in Palm Desert, California. When she dedicated a hospital wing there dedicated to President Eisenhower, Mamie Eisenhower delivered another public speech. Likewise, she spoke at the first commencement of Eisenhower College in Seneca Falls, New York, an institution she strongly supported with financial gifts and heading up fundraiser events. She also lent her name to her community's institutions such as Gettysburg College and an historic preservation drive which sold old bricks from the town square as a fundraiser.
Throughout her post-White House years, Mamie Eisenhower maintained a close friendship with the family of her husband's former vice president; in 1968, when Eisenhower was spontaneously asked by a group of reporters who see viewed as a viable Republican candidate for the presidency, it was Mamie Eisenhower who interrupted to suggest Richard Nixon. With the 1968 marriage of her grandson David to the daughter of President Richard Nixon, Mamie Eisenhower was considered a member of the First Family and frequently made overnight stays at the White House and Camp David. In 1972, she taped a television campaign advertisement endorsing Nixon's re-election, and recalled his loyalty to Ike. During the Watergate scandal, she remained a loyal friend to Pat Nixon, although she did not express her views on the President's ultimate decision to resign in 1974. Mamie Eisenhower felt it unpatriotic to question the authority of the White House and supported the Vietnam War policy under LBJ and Nixon, while conceding that it was an unusually difficult struggle for U.S. troops. She was adamant in her opposition to the so-termed "Women's Lib" movement or use of the term "Ms." as a way of addressing women; she stated that she had no idea what women wished to become liberated from, and was startled when a woman Secret Service agent was assigned by rotation to protect her.
In widowhood, Mamie Eisenhower became staunchly partisan. Although she warmly welcomed President and Mrs.Carter to her Gettysburg home in the summer of 1979, she publicly supported the gubernatorial candidacy of Republican Richard Thornburg in her state. Despite a warm and long friendship with Dr.Loyal Davis and his wife Edie, the parents-in-law of Ronald Reagan, Mamie Eisenhower suggested that she intended to support the Republican presidential candidate George H.W.Bush just months before the 1980 presidential primaries began. In her last year, Mamie Eisenhower applied for a suite at Knollwood (see above) so she could be around friends and closer to family members. Since entry was possible only when an opening occurred and there was widespread public misunderstanding of her application she withdrew it, a matter she explained in her last interview, with reporter Barbara Walters that aired several days after her death.
Death:
82 years old
1 November, 1979
Washington , D.C.
Burial:
Place of Meditation Dwight D. Eisenhower Center
Abilene , Kansas
*Mamie Eisenhower's funeral was attended by Rosalynn Carter and Pat Nixon.
28 april, 2009
27 april, 2009
Bea Arthur
, comedienne in hart en nieren, is niet meer.
In Nederland werd ze bekend als de norse Dorothy in Golden Girls. Ik zag haar in de VS in de jaren zeventig als de feministische Maude, die op middelbare leeftijd een abortus liet plegen. De Amerikanen waren na deze aflevering in alle staten.
Bea Arthur was geweldig. Kom maar op met de herhalingen.
26 april, 2009
Het toneel speelt
op het ogenblik "Het Geslacht".
Topacteurs die hysterisch schreeuwend over het toneel rollen. Een 'Virginia Woolf' anno 2009?
Neen, daar doe ik de klassieker mee tekort.
Het Geslacht, met o.a. Carina Crutzen en Mark Rietman, barst van de drank, sigaretten, clichés, metaforen en vooroordelen. Tot vervelends toe.
Desondanks, bij deze de link naar meer informatie over speeldata e.d. http://www.hettoneelspeelt.nl/
Ik wil er niet teveel woorden meer aan vuil maken.
Even rust............................
Trickshow
Hanneke Groenteman prijst in ieder blogje een familielid aan. Of dat nou muzikale neven of nichten zijn, haar regisserende/presenterende zoon, haar ex-schoondochter, haar kleinkinderen of haar huidige schoondochter - dagelijks lees je over ze bij het 'groentevrouwtje'.
Ik schrijf niet zoveel over onze zoon Jacob (voorgrond foto), die als zelfstandige golfprofessional zijn brood verdient. Hij behoeft weinig reclame, zijn lesboek (GCR - Golfcentrum Rotterdam) staat nagenoeg vol.
Daarnaast houdt hij zich bezig met talentvolle NGF-jeugd (Nederlandse Golffederatie) en doceert hij aankomende B-professionals (Van Swinderencollege), waar hij nota bene zelf nog studeert.
Jacob hoopt zichzelf deze zomer A-professional te mogen noemen. Dat biedt ongekend (inter)nationaal perspectief.
Sinds enige tijd manifesteert hij zich met collega Michael Koster op een heel ander terrein: golfentertainment.
De Mini & Maxi onder de golfprofessionals.
Fun
24 april, 2009
Orkaterpost
*****
Ander nieuws: OPROEP!!! Adopteer nieuwkomers
Rommeldam
Uit:het AD
Burgemeester Ahmed Aboutaleb wil de Rotterdamse straten en pleinen teruggeven aan de jeugd.
Maar niet zonder meer, zegt hij tegen het AD. ,,De dominante opinie van nu is dat als drie, vier jongeren op een straathoek staan, dat meteen wordt geassocieerd met overlast. Soms is dat het geval, maar zeker niet altijd,’’ aldus Aboutaleb. Hij is zich ervan bewust dat hangjongeren de grootste ergernis van de Rotterdammers vormen. Met de gemeenteraad én de jeugd wil hij de discussie aangaan over wat jongeren op straat wel of niet mogen. ,,We moeten ons de vraag stellen hoeveel ruimte we als samenleving aan jongeren willen bieden. Zelf leg ik de grens bij intimideren, spuwen, seksueel getinte opmerkingen tegen vrouwen en bedreigingen in het algemeen.’’
Volgens de burgemeester vormen hangjongeren niet a priori een probleem. ,,Het is van alle tijden dat de straat een verblijfsruimte is voor jongeren. Af en toe lijkt het erop dat wij de straat alleen maar mogen zien als een stuk grond waarbij we lopen van a naar b, en dat een verblijf op straat ongewenst is. In deze redenering ga ik niet helemaal mee.’’
Zo sprak hij met Rotterdamse jongeren. ,,Twee Kroaten, twee Marokkanen. Ze zitten op school en hebben een bijbaantje. Soms vervelen ze zich en gaan ze de straat op. Dan worden ze opgejaagd door mijn dienders en krijgen 90 euro boete. Ja, dan zijn ze al hun zakgeld kwijt.’’
MIJN dienders: u leest het goed.
Het is een publiek geheim dat deze burgemeester zich opsluit in zijn kantoor. Hij is niet of nauwelijks bereikbaar. Dit in tegenstelling tot zijn voorganger Opstelten.
Ik loop dagelijks (bijna) tegen een muur van hangjongeren aan. Ga er met een grote boog omheen om maar niet uitgescholden en nagespuugd te worden.
Nu zijn er ook nog twee VVD wethouders opgestapt. Dit in verband met de 'Ramadanaffaire'.
Nee, dit heeft niets met de islamitische vastenmaand te maken.
Uit protest tegen het aanblijven van de omstreden islamoloog Tariq Ramadan als adviseur van de gemeente Rotterdam is de VVD alsnog uit het stadsbestuur gestapt. Beide wethouders, Mark Harbers (economie) en Jeannette Baljeu (verkeer), hebben hun ontslag ingediend.
Vorige week drong de VVD aan op het vertrek van Ramadan, maar gaf de partij onder druk van met name coalitiegenoot GroenLinks het verzet tegen de Egyptisch-Zwitserse hoogleraar van de Erasmus Universiteit uiteindelijk op. Voortschrijdend inzicht heeft de liberalen tot inkeer gebracht, zei Harbers vanavond op het stadhuis. „Ramadan creëert een spoor van verwarring.”
Diens standpunten over vrouwen en homo’s blijven volgens de VVD onduidelijk, reden waarom hij niet de aangewezen persoon is om het integratiedebat in Rotterdam (47,5 procent migranten) te leiden.
Harbers weersprak de suggestie dat het besluit zou zijn ingegeven door de landelijke partijtop. Tweede Kamerlid Hans van Baalen, lijsttrekker bij de komende Europese verkiezingen, noemde Ramadans contractverlenging zondag "onverkoopbaar". Harbers: „Wij hebben onze eigen afwegingen gemaakt.” Volgens hem staan Ramadans standpunten op gespannen voet met „de vrijheid van ieder individu om invulling te geven aan hun leven binnen onze samenleving”. Uit uitputtend bronnenonderzoek van de gemeente bleek vorige week dat Ramadan (46) in het verleden geen homofobe en vrouwonvriendelijke uitspraken zou hebben gedaan.
VVD-fractieleider Jerry van der Waarde hekelde gisteravond vooral de opstelling van coalitiegenoot GroenLinks. „Zowel de GroenLinks-fractie als de GroenLinks–wethouder [Rik Grashoff] heeft ons niet de ruimte geboden die wij hen in het verleden wel hebben gegeven.” Hij doelde daarmee onder meer op het debat, bijna twee jaar geleden, over de aanleg van kolencentrales in Rotterdam.
Pijn deden volgens Van der Waarde ook de woorden van Grashoff, vorige week bij de presentatie van de resultaten van het onderzoek waaruit Ramadans ‘onschuld’ moest blijken. De wethouder noemde de islamfobie bij die gelegenheid een dreigende „volksziekte” en stelde „een nationaal inentingsprogramma” voor. Indirect beschuldigde hij coalitiegenoot VVD van stemmingmakerij. Een dag later bood Grashoff zijn excuses aan voor „die wat ongelukkig gekozen metafoor”.
PvdA-fractieleider Peter van Heemst bekende gisteravond „verbijsterd” te zijn door de stap van de liberalen. „De VVD is vijf keer van mening veranderd, en laat de stad uitgerekend nu in de steek, middenin de recessie.” De door Van Heemst in 2006 opgezette ‘brede coalitie’ heeft daarmee geen stand gehouden. „Persoonlijk doet dat ook pijn.” Van Heemst vermoedt dat de stap is ingegeven door de landelijke partijtop. „Als dat waar is, dan stel je partijpolitiek dus boven het stadsbelang, en dat is uitermate kwalijk.”
De rood-christelijke coalitie houdt hierdoor een minimale meerderheid (23 van de 45 zetels).
Binnen de PvdA fractie is ophef ontstaan over de weblog van het raadslid Matthijs van Muijen, die daar ongezouten zijn mening gaf op het curieuze verloop van het raadsdebat over de omstreden islamoloog Tariq Ramadan van vorige week donderdag.
Van censuur is geen sprake. Ieder raadslid van de PvdA mag in Rotterdam bovendien zeggen en schrijven wat hij of zij wil. „Alleen klappen we niet uit de fractie, want dat hebben we zo met elkaar afgesproken”, zegt raadslid Marco Heijmen van Rotterdams grootste coalitiepartij
Matthijs van Muijen, PvdA-raadslid in Rotterdam.
En dus verwijderde hij maandagavond eigenhandig een weblog van een van zijn collega’s van de eigen website. Het stuk, geschreven door Matthijs van Muijen, ging onder meer over de twijfels binnen de PvdA over het aanblijven van de omstreden islamoloog Tariq Ramadan als ‘bruggenbouwer’ in dienst van de gemeente Rotterdam. „De 180 procent draai van [coalitiegenoot] de VVD maakt de politiek ongeloofwaardig”, noteerde Van Muijen onder meer, nadat Ramadan in de raad het voordeel van de twijfel had gekregen
Bron: NRC
God, wat haat ik Volkert van der Graaf
Down memorylane
23 april, 2009
"Enfin"
**************************************************************************************************************************************************************
1. Martin Bril
2. Theodor Holman
Mijn twee favoriete columnisten, in die volgorde. Dan komt er een hele tijd niets.
Ik schreef gisteravond, vlak na de bekendmaking van zijn overlijden, dat anderen maar over Martin Bril moeten schrijven. Als ik het doe wordt het een aaneenschakeling van clichés.
Die wist natuurlijk ook niet wat hij ermee aan moest.
Man rot op, dacht ik.
Vijfenvijftig procent = 55% overleeft het. Ja, maar daar hebben Martin en zijn familie nu helemaal niets aan.
Wij evenmin. Ook mijn man kreeg in 2002 te horen dat zijn leukemie ongeneeslijk is.
Zo navrant.
Columnisten kunnen elkaar, met een ongekende felheid, de tent uitschrijven. Het zijn niet vanzelfsprekend vrienden.
Maar Bril werd ontegenzeglijk zeer gewaardeerd door zijn schrijfstijl. Hij groeide.
Vandaag schrijft Holman in Het Parool
BRIL
Ik weet het moment nog. Ik weet ook het stukje nog. Het staat in Het tekort en heet 'Wat God misschien te zeggen heeft'.
Het liefst zou ik nu de hele column citeren, maar ik beperk me tot de eerste regel: 'Er zijn van die dingen die tussen neus en lippen gebeuren, of in een ooghoek, en die desondanks - of juist daarom - weken- of zelfs maandenlang in de herinnering voort kunnen leven - het beeld van een tergend langzaam, bijna bewegingloos opstijgend vliegtuig in de zonnesmog boven een stad bijvoorbeeld, met dat angstaanjagende geluid erbij.'
Het stukje liet je even in een droom verkeren. Je was gedurende 700 woorden volkomen weg van deze wereld, terwijl je het gevoel had er juist midden in terecht te zijn gekomen. Je zag iets wat je herkende, maar nog nooit had gezien. Martin had het gezien. En je vroeg je af hoe hij die magie precies veroorzaakte; hoe hij het voor elkaar kreeg om méér te zeggen dan er stond.
Martin schreef als een perfecte cameraman; hij maakte mooi uitgesneden close-ups en leek vervolgens bedachtzaam uit te zoomen.
Over een opwaaiende jurk bijvoorbeeld: 'Hij zweefde omhoog, het was als het ware de zoom die opsprong, als een polsstokhoogspringer die zojuist zijn stok heeft losgelaten, en alle plooien voegden zich naar de bries als ontspannen spieren.'
En zo is er een oeuvre met duizenden en duizenden van dit soort zinnen.
Zinnen als geraffineerde foto's; ogenschijnlijk een normale situatie: een reiger in het park, een fiets tegen een pui, de enkels van Hillary Clinton, de blik van een hond, maar naarmate je de foto beter bestudeert, overvalt je een soort zenverlichting; een lichte levensvraag wordt beantwoord en je aangereikt als een amuse gueule.
Ik wou dat ik de lichtheid van zijn stijl had om mijn eigen verdriet te beschrijven, maar die ontbeer ik.
Ik ben ook aangeslagen. En kwaad op de dood.
Het verhaal 'Wat God misschien te zeggen heeft' gaat uiteindelijk over een balkon waarop alleen een oude, metalen vuilnisemmer staat. Er is een lamp die stipt aanfloept als de zon 'in de boeken achter de horizon verdwijnt'.
Verder gebeurt er niets. 'Honderden verhalen passeren de revue en onveranderlijk vergeet ik ze weer. Ik kijk en wacht. Het is een vorm van bidden vermoed ik zo. Wachten tot God wat zegt.'
22 april, 2009
Martin Bril
Post van mijn uitgever
Zojuist verschenen: CLASH AAN DE COOLSINGEL
Euro 17,95
Auteur: Jan Booister
Hoe Pim het stadhuis binnenwalste
Clash aan de Coolsingel: de wegbereiders van Pim Fortuyn ligt morgen in de boekenwinkel.
Journalist Jan Booister sprak uitvoerig met alle betrokkenen over de eerste vier maanden van Leefbaar Rotterdam. Ruwweg de periode dat de Rotterdamse docent Ronald Sørensen eind 2001 de partij oprichtte, tot de start van het college van Leefbaar, CDA en VVD.
Het leest als een jongensboek, en zo ervoeren de Leefbaren het ook: vanuit het niets de grootste worden en de stad veranderen.
Hieronder een voorpublicatie van hoofdstuk 18: Fortuyn verklapt een geheim.
Na de historische verkiezingsavond, rust Leefbaar Rotterdam even uit. Plannen om meteen te gaan onderhandelen, worden opgeschort. Fortuyn is gewoon te moe, laat Barry Madlener weten. Bij de fractieleden strijden ongeloof en verbazing om voorrang.
Zes à zeven zetels, oké, dat had gekund. Misschien acht. Maar dit (17 zetels, red.) Wat moet dat worden?
Er moet een nieuw college komen, dat is wel zeker, en met een belangrijke rol voor Leefbaar Rotterdam. Fortuyn zelf maakt zich daar misschien wel het minste zorgen over. Op de verkiezingsavond heeft hij al gezegd dat hij zich niet druk maakt over de collegeonderhandelingen. We worden het wel eens met elkaar, laat hij dan al weten.
Lang niet alle ambtenaren fronsen de wenkbrauwen. Er zijn er ook die tot actie overgaan. De ochtend na de verkiezingsavond, bijvoorbeeld, overlegt gemeentesecretaris Nico van Eck met zijn medewerkster Ria van Wingerden, ook actief bij eerdere formaties, over een kamer in het stadhuis voor de fractie van Leefbaar Rotterdam. Die moet er zo snel mogelijk komen. Of ze Fortuyn wil bellen.
Het Bureau Raad heeft het telefoonnummer van Fortuyn en Van Wingerden belt. De telefoon wordt opgenomen met de mededeling: Met professor Fortuyn.
Van Wingerden zegt: Ik heb een fractiekamer voor u in het stadhuis. Fortuyn is een tijdje stil. Maar we zijn nog niet geïnstalleerd, zegt hij dan stomverbaasd.Fortuyn heeft geen idee hoe de zaken in het stadhuis gaan. En hij heeft waarschijnlijk geen millimeter medewerking verwacht. In Rotterdam doen ze dat anders.
Gedichtsels
De Turing Nationale Gedichtenwedstrijd is de eerste nationale gedichtenwedstrijd van Nederland die toegankelijk is voor iedereen en niet gaat over een dichter, maar over een gedicht. Het concept is afkomstig uit Engeland, waar jarenlang met succes door soortgelijke wedstrijden aandacht voor poëzie, bekende dichters en nieuwe talenten is gerealiseerd. De wedstrijd wordt georganiseerd door de Poëzieclub.
Iedereen van zestien jaar of ouder mag zoveel gedichten insturen als hij of zij wil. De gedichten moeten in de Nederlandse taal (of een dialect) zijn geschreven, en moeten voor 1 November 2009 zijn ingediend. Dit is alleen mogelijk via de speciaal daarvoor ingerichte website www.nationalegedichtenwedstrijd.nl.
Alle dichters blijven gedurende het gehele beoordelingsproces anoniem. De jury bestaat uit Gerrit Komrij (voorzitter), DJ Giel Beelen, korte verhalen schrijfster Sanneke van Hassel, Turing Foundation bestuurslid Alexander Ribbink, en dichter Vrouwkje Tuinman. De Nationale Dichter des Vaderlands Ramsy Nasr is ambassadeur van de wedstrijd.
De 100 beste gedichten worden gepubliceerd in een speciale bloemlezing met een voorwoord van Gerrit Komrij. De auteurs van de beste 10 gedichten worden bovendien uitgenodigd door Uitgeverij Augustus om een manuscript in te dienen, dat in overweging zal worden genomen voor publicatie. De hoofdprijs bedraagt € 10.000,-.
Turing Foundation
Wedstrijdregels in het kort
- Gedichten moeten in de Nederlandse taal (of een Nederlandse streektaal) zijn geschreven.
- De maximale lengte van een gedicht is 40 regels. Er zijn geen beperkingen aan thematiek of stijl.
- Gedichten mogen niet eerder zijn gepubliceerd of in eigen beheer zijn uitgegeven, ook niet digitaal.
- Minimum deelnameleeftijd is 16 jaar, de Nederlandse nationaliteit is geen vereiste.
- Het deelnamegeld is € 3 per gedicht. Inzending en betaling kan uitsluitend via deze website.
- De sluitingsdatum is 1 november 2009 om 24.00 uur.
Ik ben al begonnen.
Mijn eerste regel luidt: wie niet waagt, wie niet wint.
21 april, 2009
All the presidents wives 32
Father:
Mother:
"Madge" Wallace was the daughter of George Porterfield Gates, co-founder of the local Waggoner-Gates Milling Company, a successful business that made the family extremely wealthy by local standards. Following the suicide of her father, Bess Wallace, her mother and brother lived for a year in Colorado Springs, Colorado. When they returned they moved in with her maternal grandparents. It would be the home of Bess Truman for the rest of her life.
Ancestry:Irish; English; Bess Truman's paternal Wallace ancestors came from Ireland to the U.S. in the 1700's.
Education:
As Harry Truman rose in local politics as a district county judge (1922-1933), Bess Truman remained at home in the traditional role of wife, mother, housekeeper and caretaker of her mother.
Bess Truman moved with her daughter and husband to Washington, D.C. in 1934, following his election to the U.S. Senate. They lived in a series of small apartments. Bess Truman preferred her life back home in Missouri and when Congressional sessions were over, returned with her daughter to Independence for lengthy stretches. During World War II, with her daughter now a teenager in school in Virginia, Bess Truman largely remained in Washington, D.C. She became more active outside of her family. She joined the Senate Wives Club efforts to aid the Red Cross, and also volunteered at the H Street USO.
Campaign and Inauguration:
Bess Truman had never wanted to be the Vice President's wife, let alone the President's wife. According to her daughter, Bess Truman's fear of public knowledge of her father's suicide was one reason she insisted on maintaining a low public profile. As she returned with the President and Cabinet to Washington from the funeral of President Roosevelt, she asked Labor Secretary Frances Perkins if it was necessary for her to conduct press conferences as Eleanor Roosevelt had; in fact, her predecessor had already scheduled one for them both to appear, as a way of introducing Bess Truman to the reporters. Assured that she could do as she wished, Bess Truman cancelled the press conference and never held one. Nor did she ever grant an interview to a newspaper or magazine, although she did respond to written questions from the press and she would answer questions when she was approached in a spontaneous moment.
Bess Truman's last appearance at a public event was the funeral of her husband in December of 1972. She lent her name in support of Thomas Eagleton's campaign for the U.S. Senate from Missouri. She remained an avid baseball fan and rooted for her home-team, the Kansas City Royals. In her last years, she enjoyed reading murder mysteries, and her daughter eventually became known for a of murder mystery book series under her name. Although she remained loyal to the Democratic Party, she welcomed President Gerald Ford and his wife Betty, and it was later suggested that she privately supported his candidacy in 1976, having become disenchanted with the direction of the Democratic Party that year. When her daughter lived in Washington, D.C. Bess Truman made a last visit to the city, and toured the White House again, without fanfare or any official notice. She welcomed President Jimmy Carter in her home when he campaigned for re-election in Independence, Missouri. Betty Ford, Rosalynn Carter and then-incumbent First Lady Nancy Reagan all attended Bess Truman's funeral in 1982.
Bess Truman was the longest-living of the First Ladies
20 april, 2009
Twittert u ook?
Er is MSN. Dat was mijn eerste digitale chat-ervaring.
Een paar maanden geleden (iedereen kende het al) ontdekte ik Skype. Ik ben veel te pragmatisch voor dat soort dingen. Wasted time, al dat slappe geouwehoer.
Behalve de gesprekken die ik met zoonlief vanuit Amerika voer(de), leidt het tot niets.
Twee weken geleden nodigde een Amerikaanse vriendin mij uit voor Facebook. Daar heb ik welgeteld tien minuten op gestaan. Toen verklaarde ik mijzelf voor gek.
En er is Twitter, dat in Nederland inmiddels bekend is geworden door Maxime Verhagen en Arend Jan Boekestijn.
**********************************************************************************
In NRC.NEXT las ik het volgende:
Vorige week was Amsterdam het toneel van The Next Web conferentie. Meer dan 800 internetnerds verzamelden zich in de Westergasfabriek om te praten over de toekomst van hun vak. Onder hen was ook Andrew Keen, de meest bekende criticaster van deze beroepsgroep. Zijn belangrijkste boodschap? Twitter vergroot de ongelijkheid op het web.
Afgelopen jaren juichten internetexperts dat Web 2.0 een democratiserende werking op het web had. Nieuws was alleen belangrijk als het op de voorpagina van sociale nieuwssite digg.com belandde. De enige die roet in het eten gooide, was Keen. Hij schreef het boek The Cult of the Amateur, waarin hij betoogde dat Web 2.0 de ondergang van de culturele elite betekende. In plaats van Bob Dylan, luisteren we tegenwoordig naar amateuristische YouTube-zangers. Bovendien levert Web 2.0 geen geld op.
Nu is er Twitter. Opeens microbloggen miljoenen mensen. Deze ontwikkeling bejubelt Keen wel, want ,,het staat symbool voor de individualisering van westerse maatschappijen. Het is het medium van de toekomst.” Maar tegelijkertijd vergroot volgens Keen het medium de ongelijkheid. Waar Web 2.0 democratie bevorderde, lijkt Twitter de oude elite weer in ere te herstellen.
Ik denk dat het voorbeeld van Oprah Winfrey - die sinds vorige week twittert- dit maar al te duidelijk maakt.
Op Twitter draait het voor de meeste gebruikers om het aantal mensen die je updates volgen, ,,followers” genoemd. Hoe meer followers, hoe meer aanzien. Als iemand met veel followers een boek aanraadt, levert dat meer lezers op. Hetzelfde geldt voor een blog. Zo herstelt Twitter het oude model van reputaties en invloedrijke personen.
Zoals Oprah. De vrouw die met haar boekenclub en tv-programma liet zien hoe ongelofelijk groot haar invloed is. Zij twittert nu ook en heeft na slechts twaalf updates al 366.122 followers. Tot nu toe richtte ze zich in haar persoonlijke berichten tot andere twitterende beroemdheden, zoals Larry King, Asthon Kutcher (die dankzij een grote promotiestunt meer dan een miljoen followers heeft), Demi Moore en basketbalster Shaquille O’Neal. Zo is de elite van beroemdheden weer hersteld. Met als enige verschil dat wij, het gewone volk, mee kunnen kijken.
********************************************************************************
Toevallig, want sinds gisteren ben ik een Twittert (zoals Wim van Hanegem het ongetwijfeld zal uitspreken).
Niet dat ik weet wat de aanvullende waarde is. Of al die bekendheden ook echt bekendheden zijn valt nog te bezien. Er wordt wat afgefraudeerd met namen en fake-berichtjes.(http://www.maxpam.nl/2009/04/3312/#more-3312 en http://www.maxpam.nl/2009/04/big-brother-is-twittering-you/#more-3355)
Er zijn mensen (ik ken ze) die hun dag vullen met bovenstaande programma's, er zelf ook een blog op nahouden en rondzwerven op andermans sites en blogs. Mensen die in de waan leven dat ze daadwerkelijk contact leggen met beroemde idolen. Mensen die naarstig/wanhopig op zoek zijn naar contacten.
Ik twitter omdat ik publiciteit zoek voor mijn boek. Hoelang ik het volhoud?
Als het me net zo vergaat als met al die andere programma's - niet lang.
Tot ik kierewiet word.
19 april, 2009
El's corner 5
AZ is terecht kampioen geworden.
Ajax heeft een handje geholpen. De grootste nederlaag van het seizoen.
Wat een blamage.
Ik keek even naar mijn eigen score op Dreamteam en zag tot mijn grote vreugde dat ik dit weekend maar liefst 39 = negenendertig punten heb gescoord .
In mijn eigen subleague 'Kameraden' (bestaande uit twee heren en ikzelf) ben ik naar de tweede plaats gestegen. Het heeft even geduurd.
Net als Feijenoord dit jaar: ik ben een slow starter.
Storing
We hadden het plan geopperd naar Knokke te gaan. Even Snoepy uitlaten.
Manlief koos - tot mijn ongenoegen - de volgende route. Maastunnel, Heinenoordtunnel, Haringvlietbrug, Bergen op Zoom - Liefkenshoektunnel.
Na veertig minuten kwam er een auto van Rijkswaterstaat langs. Aangezien wij voorin de file stonden kwam voor ons de verlossing vrij snel.
Waarschijnlijk te lang naar de filemeldingen geluisterd.
17 april, 2009
De literatuurrechter
Connie Palmen en Saskia Noort lagen in de clinch en vochten dat uit aan de tafel van DWDD.
Nou ja, uitvechten?
Het was Hugo Borst die het vuurtje aanwakkerde en Palmen het bloed onder haar nagels vandaan haalde.
Die laatste begon met excuses aan te bieden voor haar (dronken?) uitspraken op het boekenbal over "nietsnut" Saskia Noort . Ze sloeg de handen voor de ogen toen ze met de beelden werd geconfronteerd.
Palmen, die zichzelf omhoog heeft gewerkt door relaties met bekende - liefst intellectuele - Nederlanders, behoort tot de literatuurelite.
Saskia Noort daarentegen - volgens C.P. - niet. Het werk van bestsellerschrijver Noort mag niet eens literair genoemd worden.
Wat is literatuur?
Wie bepaalt wanneer iets literatuur is?
De schrijvers? De recensenten? De lezers?
Zodra er clichés in een boek voorkomen is het geen literatuur, zei Palmen gisteravond. Die verklaring kende ik niet, maar neem ik voor zoete koek aan.
''Weg van mijn moeder", is geen literatuur. Die intentie heb ik ook niet.
"Soms wordt het literatuur", schreef Theodor Holman.
Mijn streven is een verhaal zo aantrekkelijk mogelijk te vertellen. Het moet boeien.
Dat mijn uitgever er het etiket 'literaire fictie' op heeft geplakt zal la Palmen ook wel niet aanstaan.
Saskia Noort verweerde zich door precies hetzelfde te zeggen. Haar uitgever plaatst haar werk in de categorie 'literaire thriller'.
So what. Waar maken de 'oude rotten' zich druk om?
Een paar jaar geleden was er ophef omdat er alleen maar non-fictie werd geschreven.
Nu hebben ze een ander pispaaltje gevonden.
Afgunst omdat Noort rijk wordt van haar thrillers? Dat ze binnenloopt.
Schrijvers als Kluun, Heleen van Rooijen en Saskia Noort trekken wel mensen naar de boekhandel. Dat lijkt mij alleen maar positief. Laat de mensen zelf bepalen wat ze willen lezen.
Het is toch meegenomen als ze tegelijkertijd bij Donner op de koopjesafdeling IM van Connie Palmen voor vijf euro aanschaffen?
Dan kan die tenminste een kam kopen.
16 april, 2009
Hondenleven
Deze honden halen in ieder geval de vijftien jaar niet.
15 april, 2009
All the presidents wives 31
Born:
2. (Gracie) Hall Roosevelt (1891-1941)
2. James Roosevelt (1907-1991)
3. Franklin Roosevelt (1909-1909)
4. Elliott Roosevelt (1910-1990)
5. Franklin Delano Roosevelt, Jr. (1914-1988)
6. John Aspinwall Roosevelt (1916-1981)
Leaving the White House with Fala (the President’s Scottie dog), Eleanor Roosevelt commented, "The story is over".
Life After the White House:
Age: 78 years, 27 days
Legacy: