Vanmorgen was ik, zoals eerder gezegd, bij de presentatie van bovenstaand boek.
De een noemt het een aanval op het laatste oeuvre van hofschrijver Cees Fasseur, die met behulp van de huidige koningin een pro-Bernhardboek schreef.
Anderen vinden het een mooie, aanvullende biografie van Juliana.
----
Nu heb ik het boek van Fasseur niet gelezen en haal ik mijn (eigen)wijsheid uit wat ik via de media heb vernomen. Wat mij nog helder bijstaat zijn de felle bewoordingen van mijn moeder over de prins.
- Over hoe hij zichzelf - ten onrechte - het etiket leider van het verzet had opgeplakt. Ze had in de drie jaar dat ze in de illegaliteit zat nooit iets vernomen van prins Bernhard.
- Over hoe irritant en walchelijk zijn verschijning op de reunies van de BS (Binnenlandse Strijdkrachten) was geweest. Eigen fles sherry mee en zich dan zogenaamd familiair ophouden met "de jongens".
Nee, mijn moeder (die volgens mij recht van spreken had) was - in tegenstelling tot veel andere vrouwen - weinig gecharmeerd van de prins.
Haar oranje blos was sowieso na de oorlog wat verbleekt, maar dat heeft niets te maken met de presentatie van het boek van Bert van Nieuwenhuizen.
********
In het statige pand van het Oranjefonds aan de Maliebaan te Utrecht werd ik allerhartelijkst ontvangen door mijn uitgever Perry Pierik van Aspekt.
Hij nam mij mee naar de auteur en stelde mij als nieuw auteur voor. Ik glom van oor tot oor.
----
"Ellen ten Bruggencate?"
Ik knikte.
"Van het boek over Trouw?"
Nou is dat niet helemaal de strekking van mijn boek, maar ik wist wat hij bedoelde en was blij verrast.
Nog voor ik kon reageren zei hij: "ik heb het geredigeerd - heb je het rapport niet gelezen?"
Mijn mond viel open van verbazing.
Het rapport hangt ingelijst boven mijn bed. Ik durf(de) het niet op mijn blog te zetten, bang dat mijn lezers korte metten met mij maken. Ook bang dat ik van anderen nog klappen ga krijgen.
In heel mijn leven heb ik niet zo'n mooi rapport gekregen.
Dat juist de schrijver van Juliana mij al die lof toezong gaf nog eens een extra kick.
Ik trok mij stilletjes met een kopje koffie in een hoekje terug om het te laten bezinken. Maar lang bleef ik niet onopgemerkt. De alerte mensen van Aspekt kwamen andere schrijvers aan mij voorstellen. Collega's - hihihihi.
Ik zag veel grijze pakken en ontelbaar veel lintjes, speldjes en oranje dassen. Dit was overduidelijk een oranjegezinde bijeenkomst.
Mijn roodleren jasje viel trouwens bij het feestvarken in goede aarde. Bert van Nieuwenhuizen is dan misschien koningsgezind - hij heeft van origine een rood hart.
Hij is een begenadigd spreken, die een uur lang aan het woord was. Als zijn woorden net zo makkelijk uit zijn pen vloeien als uit zijn mond, dan is dit een boeiend boek.
Ik heb mijn uitgever - bij het weggaan - alvast gewaarschuwd.
"Vijf minuten, Perry. Hooguit. Ik ben bang dat ik dat niet eens haal".
Maar bij mij zijn er dan ook geen hotemetoten met lintjes en speldjes - noch de dochter van oud minister-president Louis Beel.
Terwijl Bert voor haar signeerde hoorde ik haar zeggen, "Marijcke met ck".
Onbewust moest ik aan een heel andere schrijver denken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten