We hadden wat sterks te drinken meegenomen, omdat we verwachtten dat het koud zou worden en dan is een opwarmertje op je kamer altijd lekker.
Zelfs ik houd van Single Malt - puur, zonder water of ijs.
Nu hadden we prachtig weer, maar aan het einde van de dag stapten we toch rillerig uit de auto. Nou, dan wilde zo'n glaasje Scotch er wel in.
Maar echtgenoot vond dat ik te snel - en dus ook te veel - dronk. " Je bent veel te gulzig. Je moet sippen."
Sippen?
Bah, nee.
Ik wil een flinke slok lekker mijn keel in laten glijden, waar het alle bacillen in één keer wegbrandt. Via de slokdarm vindt het Schotse vocht zijn weg naar de maag om vanuit daar mijn hele lichaam te laten gloeien.
Echtgenoot vond het zonde van de dure Scotch. Ik zou er niet van genieten, volgens hem.
Bemoeial.
Dus had hij verzonnen mijn Single Malt aan te lengen met water.
Over zonde gesproken.
Aangezien ik ingespannen bezig was met een wanhopig slechte internetverbinding, protesteerde ik nauwelijks toen hij het glas naast mij neerzette.
"Er zit een klein plensje water in, schat."
Ik proefde eigenlijk niet dat er water bijzat en dacht dat hij me in de maling had genomen.
's Avonds bij de koffie vroeg ik of echtgenoot een glaasje Cointreau wilde. Er stond in Rotterdam nog een restje en dat had ik vanwege het gewicht in een plastic flesje overgeschonken en meegenomen.
Ik pakte het flesje (zie foto) en schonk mijzelf een likeurtje in.
Manlief viel bijkans van zijn stoel.
"Je mond staat open," zei ik.
Hij keek alsof hij een geest zag en wees naar het flesje.
"Proost," zei ik.
****************************************
Geen opmerkingen:
Een reactie posten