Laut

*****************
"Ich habe keine hunderttausend Euro," hoorde ik vanmorgen in mijn Zeeuwse tuintje.
Het genot van een kopje koffie, de ochtendzon en de gezonde buitenlucht werd ernstig verstoord door een te harde Duitse stem.

Ik houd niet van harde stemmen - zeker niet als die Duits klinken.
De stem werd steeds harder naar gelang de vrouwen in het gezelschap zich in het gesprek gingen mengen.
Gesprek kon je het nauwelijks noemen. Het was een Duitse monoloog.

Trillend van ergernis liep ik naar binnen. Maar de stem drong door muren, ramen en schoorsteen naar binnen.

Zo'n stem had ik twee weken eerder ook tegenover me zitten aan de ontbijttafel in het Ryder Cup hotel.
Daar waren veel Duitsers vanwege Martin Kaymer, na Bernhard Langer de nieuwe Duitse belofte.

Tafelgenoot Helmut vroeg op een laatdunkende manier naar Nederlandse golfers. Ik moest toegeven dat "wij" beter zijn in voetballen, maar die ging aan de Duitser voorbij.

"Wo kommen sie herrrrr?!"
Zijn articulatie was mij net een beetje TE.
"Rotterdam."
"Ahh, Rottèrrrdam - der Hafen."
Ik knikte en dronk mijn koffie. Als een Duitser over Rotterdam gaat praten kan ik maar beter koffie drinken.

Toen begon hij een uiteenzetting, in dat gearticuleerde Duits, over een geplande uitbreiding van Bremerhaven.
Bremerhaven zou nog groter worden dan Rottèrrrdam. Behalve de articulatie kreeg ik nu ook nog Helmut's gebaren te verduren.
"Wirrr machen Rottèrrrdam platt, HAHAHAHAHAHA."

P. legde zijn hand op mijn trillende arm en boog zich over de tafel heen, zodat Helmut en ik geen oogcontact meer hadden. Hij wist wat ik zou gaan zeggen.
Mijn lippen werden in beslag genomen door de zijne en plotseling zaten we en plein public te zoenen. Toen we uitgezoend waren, waren Helmut und Frau Helmut verdwenen.

Een paar dagen later, nadat Europa de Ryder Cup had gewonnen, was ik héél blij dat Martin Kaymer in zijn single was afgedroogd door Dustin Johnson met 6&4.
*************************************************************************