......en niet zomaar een.
Ik herinner mij nog het eerste meubilair van mijn ouders in de Oranjelaan.
Onverzettelijke, degelijke houten crisistijdstoelen, gestoffeerd met dikke onverslijtbare velours. Niet kapot te krijgen door vier kinderen en een doldwaze boxer, maar op een gegeven ogenblik onooglijk en uit de tijd.
Ik zit mij suf te piekeren wanneer mijn ouders "modern" gingen zitten.
Het zal eind jaren zestig zijn geweest. De zitkamer werd verbouwd en daar hoorde nieuw meubilair in.
En zoals mijn ouders waren: geld of geen geld - het moest van de beste kwaliteit zijn.
Onder andere werd er een Gelderlander aangeschaft - in zwart leer. Mijn vader's favoriete stoel.
Na zo'n vijftien jaar werd er overgeschakeld naar licht tinten en kregen wij de Gelderlander. Die was toen eigenlijk al hard aan een opknapbeurt toe, maar omdat het ons aan geld ontbrak werd de stoel provisorisch opgelapt. Keer op keer.
De stoel ging vervolgens naar zoon J., die alles wat van opa is geweest wil(de) hebben.
Nu wonen J. en zijn geliefde R. in een spiksplinternieuw huis en pronken alle (inmiddels) afgestane kunstwerken en meubels in hun woning.
Dat maakt het meteen een gezellig, warm thuis.
Overal kom ik snuisterijen uit mijn familie tegen waar wel een verhaal aan vastzit. Dat roert me.
En opa's stoel?
Die hebben ze door een "Gelderlander-expert" laten restaureren voor de lieve som van €900,-
Want de Gelderlander is een collectors item - een waardevol meubelstuk dat op een veiling voor een forse prijs onder de hamer zou gaan.
Vanavond hebben we de stoel, die weer als nieuw is, bewonderd.
Toen ik erin ging zitten was het eerste dat door me heen ging:
"Ja, nu begrijp ik waarom papa en mama voor deze stoel rood wilden staan."
********************************************************
Geen opmerkingen:
Een reactie posten