Hol land

*************************
We zijn nog geen dag thuis of ik wil terug naar Devon en Cornwall.

Onze zoon had ons op de hoogte gehouden van de politieke perikelen en ik las zo nu en dan een column, o.a. van Carel Brendel. Maar het was allemaal "ver van mijn bed show."
Dat voelde prettig, kan ik u zeggen.

We vallen met ons neus in de zure boter:

- een rechter die kranten leest en daar meteen een vooroordeling aan vastplakt.
Een eerlijk proces zal Geert Wilders niet krijgen. Dat is duidelijk.
Misschien nog een geluk dat dit aan het begin van het proces gebeurde. Het "laat de rechter spreken" krijgt wel een hele bjzondere betekenis.

- een CDA-congres met (ingehouden) tranen, broodtrommeltjes, thermoskannen en veel rollators. Snikachtige redevoeringen en noodkreten van onder andere Hannie van Leeuwen, die er de Tweede Wereldoorlog weer eens bij moest halen. Waarmee nogmaals angst gezaaid wordt en PVV-stemmers neergezet worden als NSB'ers. "Bruine coalitie," is een beladen benaming waar ik moeite mee heb.
Kon ik hier nu maar met mijn moeder over praten.

- iedereen is in de stress.
Een mooi voorbeeld daarvan zag ik gisterenavond bij DWDD. Jan Mulder die uit z'n slof schoot: goed voor de kijkcijfers, maar ook een triest voorbeeld van hoe we anno 2010 met elkaar omgaan.
Het is schreeuwen en overschreeuwen. Dit heeft niets meer met debat, discussie of de vrijheid van meningsuiting te maken.

- angst, onzekerheid en onmacht zijn voel -en zichtbaar.
De bekende Nederlandse tolerantie, waar we altijd zo prat op gingen, is totaal zoek. Bedreigingen, discriminatie en ordinaire scheldpartijen: je moet wel een heel groot keelgat hebben. In Amerika heeft het al tot een aantal zelfmoorden geleid.

- de VS, het VK en Frankrijk waarschuwen voor terroristische aanslagen.
Nederland denkt dat het zo'n vaart niet loopt. Voor het eerst werden wij (lees onze auto) in Folkestone van onder tot boven gescand, alvorens wij mochten inschepen.
Die trein door de Kanaaltunnel kan mij niet hard genoeg gaan, moet ik eerlijk zeggen.

En vanmiddag stopte de metro bij Leuvehaven. We moesten uitstappen. De metro ging (zonder verdere uitleg) leeg verder.
Ja, ik denk dan meteen het ergste. Zeker toen er ineens orde handhavend blauw op het perron verscheen.

Het gevoel bekruipt me dat we langzaam ten onder gaan. Het geruzie begint onaangename vormen aan te nemen. Ik vind dat eng.

Ja, ik wil terug naar Devon. Ook om een - door de orthopeet onvermijdelijk geachte - operatie aan mijn schouder te ontlopen. Vandaag ontving ik weer een cortisone injectie. "De laatste," dreigde de arts.
De volgende stap is een MRI en de daaraan gekoppelde operatie.

"Wat heb je trouwens gedaan, dat je aan dit trauma komt," vroeg hij.

"Carrying the world on my shoulder."
****************************************************