Ice bag

Een souvenir uit Sancerre.

***********

"Dwaze" Ellen is onthutst

Wie hoort er niet in dit plaatje thuis??

**********

Kokker-ellen (29) Tosti met Gruyère

Op een terras in Bourges werd deze heerlijke lunchhap opgediend.

Ik ging naar binnen om achter het recept te komen.

Leg een plak ham op een snee wit casinobrood.

Leg daar een tweede snee brood op, die aan de bovenkant besmeerd wordt met crème fraiche.

Strooi er een dun laagje geraspte Gruyère over.

Snij een bolletje jonge geitenkaas doormidden en leg die twee helften op het tweede sneetje brood.

Dit gaat in de oven tot de kaas gesmolten is.

Ik ben vergeten te vragen op welke temperatuur - maar ik schat tweehonderd graden.

Natuurlijk kan er gevarieerd worden met bijvoorbeeld salami, kaas of paprika.

Een frisse groene salade en een glas goed gekoelde Sauvignon Blanc maakt er echt een heerlijk recept van......

........voor op uw eigen terras.

**************

Koninklijk bezoek...

.................................................voor mijn (lagere) school.

Prinses Máxima 1 juni 2011 bij uitreiking eerste diploma’s Nibud Geldexamen
RVD, 18 mei 2011, nr. 119: Hare Koninklijke Hoogheid Prinses Máxima der Nederlanden, erevoorzitter van CentiQ, Wijzer in geldzaken, is woensdagochtend 1 juni 2011 aanwezig bij de uitreiking van de eerste Nibud Gelddiploma’s aan leerlingen van groep 8 van basisschool De Kralingsche school in Rotterdam. alles

Eerder deze maand bezocht de kroonprinses om een heel andere reden Kralingen.
Lees vooral de reacties, alsof Kralingen geen problemen kent. (of mag kennen).

Toevallig weet ik dat een aantal oud-leerlingen mijn blog leest.
Hen wil ik wijzen op onderstaand bericht dat ik op de site van de KS aantrof:

De Kralingsche School werkt -mede met het oog op haar honderdjarige bestaan in 2012- aan een bestand van oud-leerlingen. Het is de bedoeling daaruit 'De Kralingsche School Alumni' te vormen van oud-leerlingen en andere oud-betrokkenen zoals docenten, bestuursleden, leden van de medezeggenschapsraad enzovoorts. De 'Kralingsche School Alumni' onderhouden een speciale band met de school die tot uiting zal komen in communicatie en een jaarlijkse bijeenkomst.

Wilt u zich aanmelden als geregistreerd alumnus, stuur dan uw gegevens* op aan m.tam@kralingscheschool.nl.

Gegevens:
- volledige naam,
- adresgegevens inclusief (mobiele) telefoonnummer(s),
- emailcontactgegevens
- en periode (jaartallen) die u op de Kralingsche School zat of er anderszins actief was (+hoe).

Van Stront (vorige blogje) naar Kralingsche Kak (bijnaam voor KS) is niet eens zo'n grote overgang.
***************************************************************************************************************************

Stront

Dit wordt een vies blogje.

Ik ben namelijk pissig en gebruik mijn blogje dit keer als uitlaatklep.

Geen verstopping in mijn gemoed!

Wat is er aan de hand?

Een paar jaar geleden hadden we een verstopping in het riool, ter hoogte van de wc. Ons werd toen geadviseerd een nieuwe stortbak te nemen; er zou namelijk niet voldoende water door komen.

Dat deden we.

Alleen bleef die nieuwe stortbak, wanneer hij vol was, water aanvullen.

Niet zo heel erg. Je hoorde hem doorlopen en het overtollige straaltje kwam in de wc terecht.

Als het huisje onbewoond was, draaiden we gewoon het kraantje dicht. Provisorisch, maar het werkte prima.

Alles beter dan verstoppingen.

Woensdag kwamen we - na lange tijd - weer in ons Brouwse onderkomen. Er waren wat klusjes te doen.

"Er lekken kraantjes, El."

Met andere woorden - zorg jij even dat die gerepareerd worden. Dus belde ik Zeeland Vakantiewoningen (onze tussenpersoon, onderhoudsbedrijf, tuinman, verhuurder, etc) 

Donderdag, vroeg in de ochtend, stond plotsklaps de loodgieter voor de deur. Om de kranen te repareren.

Buiten MIJN medeweten heeft hij de stortbak zo ingesteld dat die niet meer volliep. P. stond er (in zijn boxershort) bij en keek er naar.

Daar was ik, achteraf, niet blij mee. 

Zoiets loopt altijd uit op SCHIJT: tussen ons.

"Verdomme, kom je bed dan ook uit!".....en meer van dat soort verwijten.

Stront aan de knikker. Een diahrree van verwensingen en verwijten.

Dus ben ik met mijn ongenoegen onder de arm naar onze tussenpersoon gegaan.

Maar zij leken mij niet echt serieus te nemen.

"Geeft 'ie voldoende water?"

'Ja, dat weet ik niet - het maakt in ieder geval een ander geluid. Minder krachtig.'

(Je komt met buikpijn bij de dokter. De dokter zegt dat hij niets kan vinden.

En dus heb je geen buikpijn?

Zo voelde het.)

Maar gisteren kwam mijn number 2 niet van zijn plaats toen ik doortrok.

Vanmorgen stond er een sip kijkend mens naast mijn bed.

"Verstopping."

'Godverdomme. Shit. Nee hè. Jij zakkenwasser. Lul de behanger...................'

Hij knikte en zei dat het hem speet.

"El, wat nu?"

Weer werd de bal bij mij gelegd.

Wij liepen naar de douche/wc. De wasbak liep goed leeg.

Ik hoorde wel het onheilspellende blub blub in het doucheputje. Het water in de wc kwam dreigend naar boven. Desondanks bleef ik volhardend doortrekken.

Toen hoorde ik de veroorzaker van de verstopping doorschieten. Een "verslik geluid" - maar dan in stereo.

Ik herhaalde het doortrekken en doorspoelen nog zo'n tien keer.

Mijn stronteigenwijze echtgenoot stond stilletjes achter me en haalde opgelucht adem toen ik zei dat de "doorspuiter" (nog niet) niet hoefde te komen.

Neemt niet weg dat deze stortbak vervangen - of in de oude staat (met overloop) teruggebracht moet worden.

En P.??

Die plast nu tegen een boom en moet voor de grote boodschap naar een café vluchten.

Hij vindt dat ik een onsmakelijke foto heb geplaatst.

'Gelukkig heb ik die niet zelf genomen. Zo productief zijn wij niet. Maar wat niet is kan nog komen. SCHAT!'

Hij knikte weer.

En ik??

Ik heb last van constipatie.

Oftewel verstopping.

******

Aerebezems

Het zijn de aller-allerlekkerste aardbeien: Aerebezems ut Looperskapelle.

Over een week of twee is deze kweker uitgeplukt. Dan is het hier klaar met de zomerkoninkjes.

Da's maar goed ook, want de bodem van het waterreservoir is in zicht.

In september start de tweede pluk.

Herfstprinsjes?

**********

Klusjes

************

Wij zijn een weekje in Zeeland.

Dat kan maar net want ons huisje is dit seizoen veel verhuurd.

Het is goed dat we er zijn. We ontdekken allemaal kleine reparatie-objecten, iets waar manlief geen liefhebber van is.

Peertjes vervangen, nieuwe batterijen in de klok, kapotte doucheslang vervangen, vochtvreters verversen, nieuwe leertjes in de kranen, deurmat vervangen en .....................een nieuwe parasol.

Hoewel?

Mijn man heeft soms inventieve invallen.

De curator verkoopt (2)

Het was al lange tijd een grote wens van P. Zo'n groot plat scherm.

"Mooi voor de sport."

Wij doen eindeloos met onze televisies. Nog nooit hebben we er één moeten vervangen omdat die kapot was.

Maar nu was de curator in het belendende gebouw aan het (uit)verkopen.

Het was half vijf en ik moest nog boodschappen doen voor het avondeten.

Voor de failliete winkel was niemand meer te bespeuren. De drangghekken waren weggehaald.

Mijn nieuwsgierigheid dreef me naar binnen.

Er waren nog zo'n dertig koopjesjagers - bijna allemaal van buitenlandse komaf. Vrouwen.

Ze hadden via de gsm contact met het thuisfront of met hun (in de auto wachtende) man.

Op de resterende artikelen werden nieuwe stickers geplakt: Van.....Voor.... Nu met 40% korting.

Ik liep naar de leeggekochte televisie-afdeling.

Daar stond nog één onaangebroken doos met de wens van P.

Een verkoper kwam naar mij toe. "Wilt u deze televisie?"

Ik knikte. Maar zei er meteen bij dat het vervoer een probleem was en legde uit dat P. ziek op bed lag.

"Dan brengen wij hem zo even."

Voor ik het wist stond er verkocht op de doos en kreeg ik een papiertje in mijn handen geduwd waar ik mee naar de kassa moest.

40% was doorgestreept. Hij had er 45% naast gezet.

Nu moet ik nog afstand doen van deze prima televisie, waar mijn moeder voor mij naar keek.

Dat maakt hem derdehands.

*****

De curator verkoopt

Vanaf acht uur was ons trottoir geblokkeerd door dranghekken.

Toen we de avond ervoor in allerijl uit Frankrijk terugkwamen vroeg ik me al af met welk evenement we nu weer werden opgezadeld.

Dit dus: de leegverkoop van het failliete It's.

Toen ik om half twee mijn snufferd buiten de deur stak stonden ze nog steeds te popelen.

Telkens werden er twintig mensen toegelaten.

De voorraad slonk gestaag - maar echte koopjesjagers zijn volhouders.

Een werkkracht kwam regelmatig de stand van zaken doorgeven.

"Er staan nog zoveel wasmachines en zoveel koelkasten. De magnetrons en stofzuigers zijn uitverkocht. Als u daarvoor komt, dan staat u voor niets te wachten."

De menigte begon door elkaar te schreeuwen en overstelpte de werkkracht met vragen.

"Zijn er nog teevees?" "En vriezers?" "Ik kom voor een droger."

Zelden heb ik zo veel hebzucht gezien.

Curator: is dat een nieuw soort staafmixer?
*****

Zeeland plant voort

Dit is Arie, de robot tractor.

Arie trekt een pootmachine.

Een pootmachine met zes mannen.

Ik verzin dit niet.

Ook hier is Poolse hulp ingehuurd.

Over zo'n vijf maanden is het weer tijd voor erwtensoep.

Dan zal ik terugdenken aan die dag in mei: toen ik onzichtbare Arie met zes onzichtbare poters knolselderij zag planten.

*******************

Pijnlijk

In het kader van het bevolkingsonderzoek moet ik een mammogram laten maken.

 

Bij het aanmelden gaat het, evenals twee jaar geleden, fout.

"Is uw huisarts nog steeds XXY?"

'Nee, mevrouw. Die is twee jaar geleden gestorven en dat heb ik toentertijd, bij de vorige oproep, kenbaar gemaakt.'

"Wie is uw huisarts nu?"

'Dokter AAB.'

"Het adres?"

Ik geef het adres - maar weet het huisnummer niet.

Ze kan het niet vinden.

Dus noem ik wat namen van andere artsen die hun praktijk op dezelfde locatie hebben.

Ze kan het nog niet vinden.

Ik vraag me hardop af waarom dit nu moet, terwijl ik het twee jaar geleden al had aangegeven.

Na tien minuten mag ik eindelijk naar het uitkleedhokje.

Ik zie er altijd tegenop. Dit is voor mij een pijnlijk onderzoek. Heel pijnlijk.

Mastopathie is geen sinecure. Om mijn pijnlijke borsten in die mangel te leggen is voor mij een hel.

Nu ben ik niet vies van zelfspot. Ik heb een flinke bos hout voor de deur.

Maar sinds ik in mijn omgeving (vriendenkring) steeds vaker word geconfronteerd met kanker heb ik aanzienlijk meer moeite met grappen over andervrouws borsten.

Dat heeft ongetwijfeld met mijn eigen angst te maken. Angst voor de misvorming.

Mijn borsten worden door een röntgen laborant eerst onderzocht. Haar collega is in de leer en staat erbij te kijken.

"Komt er borstkanker voor in de familie?"

'Nee.'

"Wilt u even naar voren buigen?"

Ik doe wat gevraagd wordt en zie mijn boops bengelen.

"Weet u dat uw linkerborst groter is dan de rechter?"

'Nee, geen idee. Ik vind ze beide groot genoeg.' Ik lach schaamtevol.

Dit vind ik niet prettig.

We lopen naar het martelwerktuig.

"Komt er borstkanker voor in de familie?"

Nogmaals: 'Nee.'

Dan begint het gesjor aan mijn borsten. Het duurt tergend lang omdat alles moet worden uitgelegd aan de kandidaat-laborante.

"Zie je - je moet ze goed strak trekken."

Ze voegt de daad bij het woord. Ik ben allesbehalve kleinzielig, maar als de borsten tussen de platen tot pannenkoeken worden geplet biggelen de tranen over mijn wangen. De pijn straalt uit naar mijn handen en voeten.

De foto's worden bekeken. Ze zijn niet bewogen en mooi scherp - dus ik mag me gaan aankleden.

Zodra de deur van het aankleedhokje achter mij dichtvalt hoor ik laboranten praten.

Over mij......en mijn forse "uitbouw."

"Nou nou - dat was zwaar. Dat had jij nooit aangekund."

Ze lachen.

Dit is pijnlijk. Gênant.

Ik sta stokstijf stil. Mijn handen troosten mijn gemartelde boezem.

Dit is onfatsoenlijk. En stom.

Ze moeten toch weten dat ik alles kan horen. Kan de evaluatie niet wachten tot vijf uur?

"Tja, wat een dag," zegt de kandidaat. "Eerst die mevrouw in de rolstoel en nu DIT."

DIT. Dat ben ik.

*****

Op positie

Jut en Jul zaten, voor de kijkers, links aan de tafel van Knevel & van den Brink.

Daar begonnen ze natuurlijk over te mekkeren. Over hoe de tafelschikking was.

Toen wilde ik de televisie al uitzetten.

Ik kijk bijna nooit meer, behalve naar krimi's.

En hoewel de rillingen over mijn rug liepen bij het zien en horen van de fractievoorzitters, spannend werd het nooit. Sterker nog - ik wist wat ze gingen zeggen.

"It's the same old song." Al jaren en jaren.

Ik wist dat Cohen zalvende woorden zou richten tot die stomme D66 gedelegeerde, die zijn kaken rood mag gaan kleuren.

Ah jakkie, en dan boos worden op de vrijages aan de rechterkant. 

Nee - de situatie met gedoogsteun en voor wat hoort wat afspraken is allesbehalve ideaal. Dat weet ik ook wel. Maar dit kabinet wil aanpakken en aanpakkers is wat we nodig hebben.

Rutte is de plezierigste minister-president die ik ooit heb meegemaakt.

Van Haersma Buma liet zich door Pechtold vertellen hoe het CDA weer zetels terug kan winnen ( D66 was immers onder zijn leiding uit een diep dal geklauterd)..

"Door jezelf niet te verloochenen."

En die sufferd van een Buma knikte nog ja ook. Zou hij de steek niet gevoeld hebben?

Of schat ik Pechtold te slim in en was het echt als goede raad bedoeld?

Maar wat een machteloze pogingen van Jut en Jul om de coalitieleden tegen elkaar uit te spelen!

Wat vernederend ook.

Het wil en het zal niet lukken.

Als dit kabinet valt is dat niet de verdienste van de oppositie.

De enige die het kabinet kan laten vallen is één van de medespelers.

Een medespeler, wellicht uit Den-Haag. Maar zeker binnen Europa......................

***************

Dag des oordeels

**************************************
Met blijdschap geef ik kennis van: de daling der leukocyten.

Hoe dat zo ineens kan?

CLL is letterlijk en figuurlijk een niet te bevatten ziekte.

Een gezond mens heeft een leukocyten waarde van 6-10.
P. kreeg in 2002 een uitslag van zesenvijftig "toebedeeld." Zo werd CLL bij hem ontdekt.

Die waarde steeg het eerste jaar gestaag en daalde daarna langzaam -maar heel constant. Niemand begreep iets van die daling, die tot 2009 aanhield.

Twee jaar geleden gingen de leuco's omhoog. Eerst langzaam, maar de laatste maanden leek dat alarmerende vormen aan te nemen.

Nu terugkijkend en eigenlijk ook dankzij die infectie in het been kan voorzichtig de conclusie getrokken worden dat de leukocyten heftig op die ontsteking(en) hebben gereageerd.

De laatste meting in het Ikazia was 139. Okee, die meting verschilt van die in de Daniel den Hoel. Maar toen de oncoloog vandaag met een grote grijns 94 zei sprong ik bijna een gat in de lucht.

Nederlanders zeggen - als je te euforisch dreigt te worden - JA MAAR...............

Ik realiseer mij heel goed dat ik volgende maand in een heel andere stemming kan zijn na de bloedcontrole.

Dat zien we volgende maand dan wel weer.

De wereld is niet vergaan en P. hoeft (nog) geen chemo.
******************************************************************

Kampioen!!!

Ze heeft er vijf maanden haar mond over moeten (en weten te) houden.

Een half jaar geleden werd zoon Jacob gevraagd het eerste damesteam van de Noordwijkse Golfclub te gaan coachen. 

Ze werden met maar liefst honderd punten eerste in hun poule.

Moeder moest haar trots inslikken.

Gisteren wonnen ze in de halve (kruis)finale van de Noord-Nederlandse.

Moeder moest zwijgen.

Maar nu weigert ze erin te stikken en spuugt ze het uit...... MET FOTO'S 

Vandaag werden

Tessa de Bruijn hcp. 2,0 

Myrte Eikenaar hcp. +2,6 

Anne van Dam hcp. 1,8 
Bianca Dekker (c) hcp. 1,1 

Silke van Abswoude hcp. 4,1

Varin Schilperoord hcp. +0,6

LANDSKAMPIOEN!!!

NGF. (Nederlandse Golffederatie).

Of het spannend was?

In de hoofden wel.

Maar de overwinning van Noordwijk op De Pan was, heel anders dan de uitslag doet vermoeden, onverwacht overdonderend.

"Gefeliciteerd dames.............................................en Jacob."

************

Wachtkamer

********************************
Het is even na vijven – spitsuur. Ook in het ziekenhuis.
We zijn niet de enigen. Wel de eersten.

Er is een ernstig ongeluk gebeurd op de snelweg – ergens bij Ridderkerk. De traumaheli heeft de zwaargewonden opgehaald.
Wij zien artsen en verpleegkundigen heen en weer lopen. Georganiseerd, geprogrammeerd.

Vanachter glas is goed te zien wat er zich op de gang van de Spoedafdeling afspeelt. Zo staan er drie agenten bij een kamer te posten. Ze drinken koffie.

“Oei – dan is er ook een misdrijf gepleegd,” fluister ik tegen P. en schrijf dat meteen in mijn boekje op.

Er komen drie Marokkaanse jongens binnen. Ze meldden zich bij de inschrijfbalie.
De assistente vraagt naar hun identiteitsbewijs en verzekeringspasje.
Dat laatste hebben ze niet bij zich.
Ze blijken ook niet bij elkaar te horen. Maar het zijn landgenoten en het voelt veiliger om je dan samen aan te melden.

Ze zitten wat zenuwachtig te lachen. Het zijn stoere jongens in jassen met bontkragen (het is mei en de mussen vallen nog net niet van het dak) die in de wachtkamer ineens heel klein worden.

Ik durf te vragen wat er aan de hand is.

“Hij is van zijn scooter gevallen,” zegt Mohammed 1 – wijzend naar Mo 2.
Mo 2 knikt bevestigd, maar heeft blijkbaar bij de val zijn tong verloren. Of is hij zenuwachtig. Bang voor nog meer pijn.

“En ik heb dit.” Mo 1 steekt zijn rechterhand vooruit. Ik zie drie blauwe eieren op zijn knokkels.
"Gevochten," vraag ik. Het klinkt bevooroordeeld - en dat is het ook.

Mo 1 schudt nee. “Ik pijn in mijn mond en naar dokter. Maar dokter wil mij niet helpen. Toen ik zeer zeer boos en tegen muur gestompt.” Hij wijst naar de pijnlijke hand.

“Dus je hebt de dokter niet in elkaar geslagen?” Nee hoor, ik ben helemaal niet nieuwsgierig - alleen maar geïnteresseerd.
Mo 1 lacht: “Nee, nee – maar hij mij toen wel geholpen.”

Er meldt zich een Indische mijnheer bij de balie. Hij kan zich legitimeren en heeft ook zijn verzekeringspasje bij zich. Maar hij heeft geen huisarts.
Hij zegt dat hij dikke benen heeft en duizelig is. De man ziet geel, maar ik geloof niet dat hij dat zelf weet. Ik geef hem geen voor –maar wel een achternaam: Eenzaamheid.

Een Surinamer vraagt aan de assistente of hij zijn zoon, die met steekwonden is binnengebracht, mag zien. De man neemt plaats in de wachtkamer en gaat bellen.

“Ah, vandaar de politie,” fluister ik weer.

Er komen drie jongens binnen. Ook met bontkragen en achterstevoren opgezette Louis Vuitton petjes.
Die nemen ze af voor de man. Ze schudden handen en gaan bij hem zitten. De stoerheid hebben ze op de plek van het misdrijf achtergelaten.

Dan komen de drie agenten de wachtkamer binnen. Waar wij bij zitten worden de jongens kort ondervraagd. Ze moeten hun naam zeggen.

Ik draai me van hen af. Gelukkig overwint het fatsoen. Ik vind dit hoogst gênant.

De vader en de jongens mogen naar binnen. De politieagenten volgen op de voet.

Familieleden van de gewonde automobilisten druppelen binnen.

Ach, daar arriveert weer een Marokkaans driftkikkertje: met legitimatiebewijs, maar zonder verzekeringspasje.
Blijkbaar is hij vaste klant want de assistente leest zijn gegevens hardop voor. Ze vraagt of die nog kloppen.
Ze moet deze Mo, met een jaap in zijn wenkbrauw, op zijn woord geloven.
Mootje heeft een klap met een scherp voorwerp gehad en is daarna gevallen.
P. en ik kunnen ons lachen bijna niet inhouden. Dit manneke liegt dat hij barst.
Wat maakt het uit – hij wordt gewoon behandeld.

Iedereen wordt behandeld. Met of zonder papieren.

Een jonge vrouw verrekt van de kiespijn. Ze heeft een vriendin mee als steun, maar die kan ze volgens mij missen als ………
De vrouw trappelt van de pijn.

Er strompelen een paar valgevallen met kapotte knieën en dikke enkels naar binnen. Ze zijn meteen van de valplaats naar het ziekenhuis gekomen en hebben daarom geen verzekeringspasje bij zich.

Een Antilliaanse heeft vier vriendinnen meegenomen om haar bij te staan. Ze ziet dubbel en heeft stekende hoofdpijn. Al drie maanden, maar de huisarts zegt dan ’t niets is.
De assistente waarschuwt dat niet alle vriendinnen mee naar binnen mogen. Dan ontstaat er een woordenwisseling tussen de dames waar ik de afloop niet van weet.

Wij worden naar binnen geroepen.
********************************************

Troostaankoop

Mijn oude keukenmachine heeft het opgegeven, dus ik was aan een nieuwe toe.

TIP: nu voor €79,- bij de Media Markt.

+

Als bonus een digitale keukenweegschaal ter waarde van €39,95.

Daarvoor moet u even een kopietje van de bon en de streepjescode opsturen.

Altijd een verrassing wat er allemaal uitkomt.

Daar moet toch mooie Receptsels uit voortkomen............

***************

Hetze

Waar denkt Dominique Strauss-Kahn aan in zijn eenzame cel?

Kan hij zichzelf wel voor z'n kop slaan?

Of verbijt hij zich - omdat hij onschuldig is.

Ik lees verschillende media.

Niemand weet het.

Natuurlijk weet niemand het. Behalve DSK en het kamermeisje.

Er gaat een beerput open. Een hoerenmadam durft nu naar buiten te brengen dat DSK van hardhandige seks hield.

Er komt vast en zeker nog meer.

Want hoe preuts de Amerikanen ook zijn, van dit gore nieuws krijgen ze (stiekem) een orgasme.

Meningen vliegen je om de oren.

Er is verontwaardiging over de manier waarop met DSK wordt omgegaan.

Nee, fijntjes is het niet.

Maar ik vind het ook wel een beetje naïef. We kennen toch de werkwijze van de Amerikaanse media?!

Remember Bill Clinton - die op een vreselijke manier publiekelijk door het stof ging.

De beste president sinds jaren!

En wat te denken van de persconferentie van 's werelds beste golfer, Tiger Woods?!

Daarvan gaat het schaamrood toch op je kaken staan.

Ik begrijp de reactie van de Franse media - maar vind het ook een beetje onnozel.

This is America!

Feit is dat de Amerikanen een stronthekel hebben aan alles wat Frans ruikt.

Een hekel die is aangewakkerd toen Frankrijk niet mee wilde doen aan de acties in Irak.

Frankrijk dat toch een beetje dankbaarheid moest tonen na 6 juni 1944 (zo denken de Amerikanen trouwens ook nog steeds over ons).

Bill O'Reilly riep in 2002 zelfs op tot agressie tegen alles en iedereen, dat en die met Frankrijk van doen had. Franse allochtonen werden zwart gemaakt - ondernemers geboycot.

Het was een ware hetze zoals ik nog nooit had meegemaakt. Beangstigend.  

Hetze - nu weer.

Tegen DSK, tegen Frankrijk en tegen de VS.

Hetze.

Welke jury is daartegen bestand?

********

Krukkruk

Dit is een vervolg op mijn vorige ziekenboeg blog.

Mocht u er invallen en niet weten waar het over gaat: dit valt onder mijn zogenaamde ventilatie blogjes.

Wij zijn nou eenmaal in de ongelukkige omstandigheid dat we veel moeten dokteren.

***

Vanmorgen schoot mij te binnen dat er nog een splinternieuwe kruk in de berging stond.

Die had ik drie jaar geleden gekocht toen ik aan mijn knie geopereerd moest worden. Ik heb 'm echter nooit gebruikt.

P. was er wel blij mee - want los lopen ging helemaal niet meer.

Krukkruk belde vanmorgen de Daniel den Hoed om zijn hematoloog te vertellen wat er aan de kuit was en om haar te raadplegen. Hij voelt zich bij geen arts zo prettig als bij dokter B.

Ze belde vanmiddag terug.

Ook zij was verbaasd dat er geen echo was gemaakt (gezien P's voorgeschiedenis) en stelde daarom voor naar de Spoedeisende Hulp van het Erasmus MC te gaan. Voor een echo.

Zij zou haar collega's aldaar bellen en inlichten.

Ideaal, want het ErMC en de DdH beschikken wel over het (omstreden) EPD, waar wij ook grote voorstanders van zijn.

We hadden geen ongelukkiger tijdstip kunnen kiezen, want om 17 uur stond heel rijdend Rotterdam stil. De Maastunnel was namelijk afgesloten.

Ik nam de verkeerde ingang - bij de Rochussenstraat. Daar vertelde de portier dat ik de ingang op de Westzeedijk moest nemen. 

Ik ben tegen het eenrichtingsverkeer in -en over fietspaden gereden om maar zo snel mogelijk in dat ziekenhuis te komen.

Daar hebben we uiteindelijk vijf uur gezeten. 

Slachtoffers van een groot verkeersongeval op de A16 gingen voor.

Op de echo was geen trombose waarneembaar. Maar de kuit was twee centimeter dikker dan zijn linkerbroeder.

Echtgenoot (enigszins teleurgesteld dat het niet was wat hij dacht) was het wachten beu en wilde naar huis. Maar een andere arts wilde hem nog zien en ik stond erop dat hij goede pijnstillers kreeg.

Het werd even fluisterend ruzieën daar in de wachtkamer - maar P. kon toch niet weg zonder mij.

Toen we weer naar binnen mochten werd hem een bed aangeboden en kreeg hij pijnstillers die vrijwel meteen aansloegen.

Godzijdank.

De internist (in opleiding) stond voor een raadsel. Hij ging naast het bed zitten en begon hardop na te denken.

En terwijl hij een afrondend gesprek met P. had verschenen daar zomaar twee rode vlekken op het pijnlijke been.

Ik zag het en de twee artsen zagen het.

Ongelooflijk - vlak voordat we weg zouden gaan. Ik stond bij wijze van spreken al met de jassen klaar.

De gefronste wenkbrauwen van de arts spraken boekdelen. Hij mompelde iets over een chirurg die er misschien maar even naar moest kijken.

"Waar denkt u aan," vroeg ik.

"Aan een ontsteking," was het antwoord.

(Dus waren de diagnose en aanpak van de Ikazia-artsen gisteren goed geweest. Hadden ze alleen maar even een echo gemaakt, dan was de trombose (wat bij het CLL-beeld past) meteen uitgesloten)

Er moest weer bloed geprikt worden. Dat werd direct gedaan, maar eer de uitslagen van het lab terugkwamen waren we weer een uur verder.

P. sukkelde dankzij de pijnstillers een beetje weg. Ik zag dat hij lijf en geest eindelijk kon ontspannen.

Ondertussen banjerde ik heen en weer over de gang. Nog nooit had ik zo'n grote en goed geoutilleerde Eerste Hulp gezien.

Mijn gebanjer werkte aanstekelijk. Uit twee andere kamers verschenen (geloof het of niet) vrouwen van binnengebrachte mannen. Ook zij wilden de benen strekken.

Of liever gezegd: zij wilden hun verhaal kwijt - want de toestand van hun mannen was een stuk zorgelijker dan die van P. Dat vond ik.

De één had hartproblemen en moest een nachtje blijven. De ander was in het Oude Luxor, voor aanvang van de voorstelling, onwel geworden en moest door de neuroloog gezien worden.

Een alleraardigste medische studente voorzag ons van drinken.

Uiteindelijk, om tien uur, kwam het verlossende woord.

De bloeduitslagen hadden niets nieuws opgeleverd. De diagnose van de ontsteking bleef gehandhaafd en we kregen nieuwe recepten voor andere antibiotica en zwaardere pijnstillers mee.

Had ik de laatste dagen regelmatig te maken gehad met een "eigenzinnige" echtgenoot: nu begroef Krukkruk de strijdbijl en gaf zich over.

Voor zijn eigen welzijn.

**** 

Kleurrijk Nederland

At first glance, it looks like a child armed with a box of crayons has been set loose upon the landscape.

Vivid stripes of purple, yellow, red, pink, orange and green make up a glorious patchwork. Yet far from being a child’s sketchbook, this is, in fact, the northern Netherlands in the middle of tulip season. 

"Ellen, do the Netherlands always look this spectacular in the spring?"

********

Ellen-dig

***********************
Het is half negen. Manlief schudt me wakker.
"We moeten naar huis - ik kan niet meer tegen deze pijn." De tranen lopen over zijn wangen.
Er schiet een brok naar mijn keel.

Terwijl hij van de kamer naar de douche strompelt ga ik inpakken. De allerliefste Eleonore helpt me met dragen van de bagage.

P. wil niet naar de plaatselijke huisarts. Hij blijft volhouden dat het weer trombose is. Ik betwijfel dat maar spreek hem niet tegen. Het is zijn lijf - hij voelt de pijn.
Lezers van Weg van mijn moeder kunnen zich waarschijnlijk nog hoofdstuk tien - Perikelen - herinneren.

Om kwart voor tien zeggen we "hopelijk tot ziens" tegen het zonnige Meursault.

Ik zit 725 kilometer achter het stuur en rijd in één streep naar Rotterdam.

Om half zes drop ik P. bij de eerste hulp van het Ikazia ziekenhuis. Zelf ga ik naar huis om de auto uit te laden.

P. komt om acht uur met de taxi naar huis. Volgens de arts is het geen trombose - maar desondanks trekt manlief een steunkous aan.

Wel heeft bloedonderzoek (dat is ook het enige wat telt bij een leukemie patiënt) uitgewezen dat er een infectie zit. Dat betekent een Augmentin kuurtje.

De leukocyten zijn helaas fors gestegen.
Nu ben ik niet zo gelukkig met het feit dat een assistent-arts van een ander ziekenhuis zich met deze materie bemoeit.

P. heeft aanstaande maandag namelijk al een afspraak staan met zijn eigen hematoloog. Maar de arts die hem vanmiddag heeft gezien, wil hem ook vrijdag nog eens zien.

P. weet nu al wat hem maandag wordt gezegd: chemo starten.

Sorry mensen - het ontbreekt me aan energie en inspiratie. Ik ben op.
Momenteel heb ik het leven niet lief.
**********************************************

En vacance - Meursault e.o

(klik op de foto voor het album)

Soms denk ik wel eens: het heeft zo moeten zijn.

Als we niet zo grof waren weggebonjourd door Monsieur:

- Dan waren we nooit hier in Meursault neergestreken bij de alleraardigste Eleonore en haar man, de chef. Wat een geluk dat ik ze gisteren op het nippertje (of per toeval) aantrof. Het was tenslotte hun day off.

- Dan hadden we vanmiddag, op huizenjacht, niet de alleraardigste Engelse Bob en Jane (zie foto's) aangetroffen in een buurtschap even buiten het alleraardigste Nolay.

- Dan hadden we geen tea bij hen gedronken.

- Dan had ik in het eeuwenoude Nolay geen heerlijke tarte tatin gegeten.

Het heeft allemaal zo moeten zijn. Ik ben blij dat ik na zo veel slechte berichten nu iets leuks kan bloggen.

We hebben hier vanavond heerlijk Bourgondisch gegeten -en gedronken.

Aan een lange tafel naast ons streken twee wijnboeren (vader en zoon) neer met vijf potentiële klanten uit Japan en een vrouwelijke tolk.

Wat waren senior en junior (die met leuke cadeaus aan kwam zetten) nerveus. Dit was serious business.

Senior en ik hadden oogcontact. Hij was er niet gerust op – dat was overduidelijk.

Hij kon het Japans niet volgen en had eigenlijk geen geduld voor een uitgebreid diner – maar zag er wel de noodzaak van in.

Wanneer ik vragend mijn duim opstak haalde hij zijn schouders op. Zo van: “ik weet het niet zeker.”

Hun wijnen werden tijdens het diner geschonken. Eleonore droeg vele (ongeëtiketteerde) flessen aan.

Natuurlijk kon ik het niet laten aan haar te vragen wie de wijnboeren waren. “Ik wil ook proeven,” durfde ik (na veel wijn) te zeggen.

Junior kwam naar onze tafel. Hij gaf ons keurig een hand, stelde zich voor, overhandigde ons zijn kaartje en nodigde ons uit om morgen (dinsdag) om tien uur op hun chateau te komen proeven.

Dat wordt dus wijn in plaats van koffie.

**********************************************

En vacance - Van Monsieur naar Meursault

(klik op de foto voor het album)

Nadat we waren weggejaagd door Monsieur zaten we met een dilemma.

P. knapte fysiek af en had pijn in zijn rechterbeen (trombose). Maar we wisten dat we elkaar nergens de schuld van konden geven. Nou ja – misschien mij omdat ik overal internet wil hebben om mijn dagelijkse doses blogjes kwijt te kunnen. P. leest trouwens het nieuws en de sportberichten.

Het ging richting Chalon-sur-Saône, een provinciestad. Bij de office du toerisme liet ik me informeren over hotels.

Kort en krachtig………….niets gezelligs en de meeste restaurants waren op zondag dicht.

Met dit slechte nieuws kwam ik terug bij de auto.

“Dan eten we bij Mac Donalds,” was de cynische reactie.

Gelukkig wilde P. doorrijden naar Beaune – het centrum van de Côte d’Or.

De mooiste en meest exclusieve Bourgogne wijnen komen hier vandaan. De Montrachets, de Nuits St. Georges, de Meursaults, de Beaune’s etcetera. Dit is een interessante link

Godzijdank vonden we nog voor Beaune, in Meursault, een "eenvoudig" doch goed hotel. We mochten de grootste kamer (40 m2) nemen. De jonge eigenaren knappen stukje voor stukje op.

Het is zeker een aanrader. Als P. het volhoudt blijven we hier tot donderdag of vrijdag.

Na een warme douche en even plat, zijn we in Beaune gaan eten.

Succesvol!!

************

En vacance - Monsieur

**********************************************************
Vandaag ging de reis van Pouilly naar Bresse-sur-Grosne, zo'n dertig kilometer ten westen van Chalon-sur-Saône - in het landelijk Loire-Saône gebied.

We hadden een chambre d'hôtes geboekt voor drie nachten.

Toen we om kwart over drie de gezamelijke huis/eetkamer van het gastenverblijf binnenkwamen werden we door een bont gezelschap van dertigers en hun stoet kinderen verwelkomd. Het was een gekakel tot en met en de lunchtafel stond er afgekauwd bij.
Een alternatief zooitje in een prachtig gerestaureerde boerderij.

Volgens de jeune Madame maakte het bonte gezelschap aanstalten om te vertrekken - maar die indruk kreeg ik niet echt.
Eerlijk gezegd dacht ik dat het vrienden van Monsieur & Madame waren, die de grote stad een weekend ontvlucht waren om bij hun vrienden op de campagne een gezellig weerzien te vieren.
Nu het seizoen toch nog niet was aangebroken konden de chambres d'hôtes mooi voor privé-aangelegenheden gebruikt worden.

Onze kamer zag er perfect uit. Licht, ruim, smaakvol ingericht, geen tv en met een mooi uitzicht. Internet werkte volgens Madame, die ons de kamer wees.

Mooi niet. Althans niet op de slaapkamer.
Dus liep ik met mijn laptopje naar de huiskamer en probeerde het daar. P. ging op bed liggen en wachtte argwanend af. Ik liet de deur expres openstaan.

Monsieur ging onverstoorbaar door met puinruimen en schonk alleen aandacht aan zijn vrienden en het zestal kinderen.
Totdat ik zei dat het niet lukte.

Hij nam mij mee naar buiten - zette me in een koud, winderig hoekje en zei dat het daar zou moeten lukken. Ik vroeg of het de bedoeling was dat ik drie dagen in de kou ging zitten wanneer ik wilde internetten.
Daar reageerde hij niet op.

Binnen twee minuten was ik weer binnen.
Ik ging aan de, inmiddels ontruimde, tafel zitten. Maar wat ik ook probeerde......................geen internet.
Wel verbinding met de WiFi - maar verder gebeurde er niets.

Dus zei ik weer dat het niet lukte.
Madame kwam binnen en Monsieur fluisterde iets tegen haar - duidelijk over mij. Toen wist ik dat dit fout zou gaan.

De vriendengasten verdwenen ineens allemaal naar de achtertuin en Monsieur dirigeerde mij weer naar buiten. Ik moest nu maar zien te connecten met zijn privé-aansluiting.

Weer vroeg ik of ik dat alleen buiten kon bereiken. Nou ja, ik moest dan maar dicht tegen de muur van zijn huis aan gaan zitten, dan pakte mijn laptop misschien een signaal op.

Ik herinnerde hem aan ons telefoongesprek en de e-mail waarin hij had bevestigd dat er internet access was.
Toen kwam de aap uit de mouw. Hij kon er niet meer omheen. Er waren problemen tussen WiFi en internet in het gastenverblijf. 
Ja, demain zou er een techneut naar komen kijken. Blablabla.

Op dat moment kwam P. (die vanuit de slaapkamer blijkbaar alles had gehoord) naar buiten. "We are leaving," zei hij stellig.

Toen werd Monsieur driftig. Hij sommeerde ons direct onze spullen te pakken en zijn erf te verlaten.

Gelukkig hadden we nog niets uitgepakt. Ik deed nog even snel een plas.
Blijkbaar hoorde Monsieur het closet doortrekken. Hij stoof de trap op en zei dat ik niet naar de wc mocht of hij zou dat in rekening brengen.
"Leave now. Directement", schreeuwde hij.

Het ventje was helemaal door dolle.

Waarschijnlijk omdat zijn eigen leugens hem nu letterlijk en figuurlijk duur kwamen te staan.
***********************************************************************************

En vacance - le diner

(klik op de foto voor het album)

Het lukt niet om foto's te plaatsen, dus moet ik het op deze manier doen.

Het eten in Le Coq Hardi was goed: maar een ster zal het niet krijgen - ondanks de deftig aandoende driekoppige bemanning - die volgens een pikorde werkte en ons te haastig bediende.
Oh boy, en heb ik er een hekel aan als ze om je heen blijven hangen. Dat veranderde gelukkig toen het drukker werd.

Wij kozen het (duurste) zes gangen menu van €59,- p.p. Hierbij dronken we een heerlijke witte -en rode Pouilly.

Wat mij irriteerde was dat ik vooraf het dessert moest kiezen (van het à la carte menu).
Onzin, want als ik à la carte had gegeten had ik niet van tevoren het dessert hoeven kiezen (tenzij het een lange bereidingstijd heeft zoals tarte tatin).

Gevolg: ik had het verkeerde gekozen: millefeuille met een bourbon vulling.
Dat was veel te zwaar.
Ik kreeg als vervanging citroen sorbet voorgezet.

Na (zwaar) tafelen heeft deze ex-rookster nog altijd zin in een sigaretje.
Toen we op de kamer terugkeerden rook ik sigarettenrook. Monsieur Le Coq stond onder ons raam een peukje te paffen.
Lekker - dat vond ik ook. Dus snel de ramen dicht en heerlijk wegdromen.

Het was een aangenaam verblijf in Le Coq Hardi. Mocht u ooit...........................

Vraag naar Chambre Une!!
***************************************