En vacance - Meursault e.o

(klik op de foto voor het album)

Soms denk ik wel eens: het heeft zo moeten zijn.

Als we niet zo grof waren weggebonjourd door Monsieur:

- Dan waren we nooit hier in Meursault neergestreken bij de alleraardigste Eleonore en haar man, de chef. Wat een geluk dat ik ze gisteren op het nippertje (of per toeval) aantrof. Het was tenslotte hun day off.

- Dan hadden we vanmiddag, op huizenjacht, niet de alleraardigste Engelse Bob en Jane (zie foto's) aangetroffen in een buurtschap even buiten het alleraardigste Nolay.

- Dan hadden we geen tea bij hen gedronken.

- Dan had ik in het eeuwenoude Nolay geen heerlijke tarte tatin gegeten.

Het heeft allemaal zo moeten zijn. Ik ben blij dat ik na zo veel slechte berichten nu iets leuks kan bloggen.

We hebben hier vanavond heerlijk Bourgondisch gegeten -en gedronken.

Aan een lange tafel naast ons streken twee wijnboeren (vader en zoon) neer met vijf potentiële klanten uit Japan en een vrouwelijke tolk.

Wat waren senior en junior (die met leuke cadeaus aan kwam zetten) nerveus. Dit was serious business.

Senior en ik hadden oogcontact. Hij was er niet gerust op – dat was overduidelijk.

Hij kon het Japans niet volgen en had eigenlijk geen geduld voor een uitgebreid diner – maar zag er wel de noodzaak van in.

Wanneer ik vragend mijn duim opstak haalde hij zijn schouders op. Zo van: “ik weet het niet zeker.”

Hun wijnen werden tijdens het diner geschonken. Eleonore droeg vele (ongeëtiketteerde) flessen aan.

Natuurlijk kon ik het niet laten aan haar te vragen wie de wijnboeren waren. “Ik wil ook proeven,” durfde ik (na veel wijn) te zeggen.

Junior kwam naar onze tafel. Hij gaf ons keurig een hand, stelde zich voor, overhandigde ons zijn kaartje en nodigde ons uit om morgen (dinsdag) om tien uur op hun chateau te komen proeven.

Dat wordt dus wijn in plaats van koffie.

**********************************************