Komende week, op 5 mei, "vieren" we dat we in vrijheid leven.
Een vrijheid waar hard voor gevochten is en die ons uiteindelijk is teruggegeven door de geallieerde strijdkrachten.
Een vrijheid waar we niet echt zorgvuldig mee omgaan.
De vrijheid van meningsuiting bijvoorbeeld.
Die is volledig ontspoord. Geëscaleerd.
Wat bedoel ik daarmee?
Mag ik even mijn moeder als voorbeeld nemen.
Ik denk deze dagen veel aan haar. Ze heeft haar leven op het spel gezet om de bezetter te bestrijden – met het vrije woord. Haar verloofde kreeg de kogel omdat hij het vrije woord distribueerde.
Na de oorlog kwam ze regelmatig in contact met Duitsers. Tijdens onze vakanties in Italië bijvoorbeeld.
Onze tent stond naast een Wohnwagen uit Saarbrücken. Alleraardigste mensen, maar wel goed fout geweest in de oorlog.
Frau Hilde jammerde tegen mij over het bombardement op Dresden en over de vreselijke verwondingen die haar Heinrich had opgelopen aan het front. De man was inderdaad een wandelend litteken.
Mijn moeder was daar gelukkig nooit bij, maar ik vertelde het wel door.
“Zij zijn toch begonnen……met Rotterdam,” vroeg ik dan verontwaardigd.
De volgende dag werden we weer "zum Kaffee eingeladen" en ging het gesprek over onze zeilboot en de heerlijke Kuchen van Frau Hilde.
Dat bepaalde (zeer goede) Nederlandse vrienden in De Oorlog niet anti-Duits waren geweest vormde geen belemmering voor een hechte band.
Discussies ging ze nooit uit de weg. Integendeel.
Mijn moeder kon met haar vrienden heftig van mening verschillen. Er vloeiden tranen. De stoom kwam uit haar oren. Maar de vriendschap bleef schadevrij.
Die discussies gingen over De Drie van Breda, over De Russen, over het Midden-Oosten, over de gezondheidszorg, over abortus en euthanasie…………………………over issues waar we het nog steeds over hebben.
Alleen lijken wij nu onze beschaving te verliezen in het debat. Met wij bedoel ik de huidige generatie en ja.....ik generaliseer.
Discussiëren gaat gepaard met krachttermen. Een brevet van onvermogen.
De vrijheid van meningsuiting, waar mensen als mijn moeder, zo voor gestreden hebben wordt door de naoorlogse generaties op grove wijze misbruikt. Tenietgedaan.
Waarom?
Is het uit een soort van verwende verveling? Is het grenzen opzoeken ten koste van alles en iedereen? Staat onbetamelijkheid stoer? Of is een angst dat ons tot deze agressieve woordkeus aanzet.
“Ik wil met jou niets meer te maken hebben,” als uitkomst van een debat. Is dat sterk?
Ik mag jou wel beledigen, maar jij mag mij niet beledigen. En doe je dat wel, dan ben je een racist, of een fascist, of een islamofoob, of een homo-hater, of een antisemiet. Of je stalkt of spamt.
Het heeft ook niets met polemiek of ironie te maken.
Juist in een tijd dat we de middelen en de vrijheid hebben om onze mening te ventileren gaan we enorm over de schreef en creeëren we een bittere animositeit - de ander monddood maken.
Ja, ik weet het: Nine Eleven (en het vervolg daarop) heeft de wereld op slag veranderd.
Dat we ons zo onnozel laten verleiden tot deze vorm van zelfdestructie is iets waar
We zijn in een ik-block-je-tijdperk beland.
*************************************************************
17.25 uur Postscriptum
Bizar.
*********
Geen opmerkingen:
Een reactie posten