Onwel

********************
Het zal je maar gebeuren.
Je loopt naar de metro en op het perron word je onwel. Je zakt in elkaar en raakt buiten kennis.

Dan weet je niet wat er om je bewusteloze lichaam gebeurt.
Gelukkig maar.

Er staat een (machteloze) vrouw op het andere perron die 's avonds over jouw beroerde toestand gaat bloggen.

Een paar vrouwen ontfermen zich over je. Ze proberen je terug te roepen. Ze gaan aan je zitten.

Een van de vrouwen rent naar de ticketbalie. Daar zitten vier mensen. Op dat moment zijn er geen klanten.
De vrouw roept: "Bel een ambulance. Bel een ambulance. Een jonge vrouw is onwel geworden."
Ze wijst naar het perron.

De vier RET-mensen staan op om te kijken. 'Wat heb ze dan,' roept de mannelijke medewerker vanachter het glas.
De vrouw herhaalt het - buiten adem: "Een jong meisje is onwel geworden. Bel een ambulance!!"

"Is er hier niemand die kan reanimeren," hoor ik iemand tegen het RET-personeel roepen. Ze halen hun schouders op.
'Wie is er aan de beurt?' De verkoop gaat door. De kassa moet rinkelen. De metro blijft rijden.

En jij? Jij ligt daar nog steeds. Zonder professionele hulp.
Seconden tikken weg. Minuten tikken weg.

De kaartjesverkoper heeft de telefoon in zijn handen en roept naar iemand op het perron: 'Druk op de alarmknop!'
"Alarmknop? Waar zit de alarmknop?," wordt er teruggeroepen
'De alarmknop op het perron. Druk daarop.' De vier blijven onbewegelijk op hun werkplaats zitten.

Dan stroomt het perron vol met blauwe uniformen. RET-ers.
Ze komen als wespen uit hun nest. Ze buigen zich over je heen. Ze praten met elkaar.
Dan pakt er één een koffertje met reanimatie apparatuur. Uit dezelfde kast met de alarmknop.

Je ligt er nu al vijf minuten en de vrouw op het andere perron stapt in de metro.
***************************************************************************************