16 augustus, 2011

Oproep

********************
Of ik tegen de operatie opzie?
Leuk is anders. Maar ik heb weinig leuk te vinden.
Ik heb pijn. Ik slaap niet meer. Ik kan geen was ophangen. Ik kan niet bij de knopjes op het dashboard. Ik heb hulp nodig met aankleden (uitkleden vindt hij leuker). Ik kan mijn haar niet föhnen. Ik kan op -en boven schouderhoogte helemaal niets meer.
Dus...........veel slechter kan volgens mij niet.
Ik ben gewend dat mensen afhankelijk van mij zijn. Niet andersom.

Vanmorgen had ik een aantal intake -of preoperatieve gesprekken.
De eerste die ik zag was een verpleegkundige. De door mij ingevulde vragenlijst werd doorlopen. Van telefoonnummers tot bloeddruk meten (weer te hoog).
Ik ben niet bang, maar kreeg toch een unheimisch gevoel bij het checken van die telefoonnummers.

Daarna op bezoek bij de anesthesist. Eigenlijk hetzelfde gesprek als in het kamertje ervoor.
Ik krijg - naast de gewone narcose - een zogenaamde plaatselijke blokkade (pijnbestrijding).

Nieuw, de anesthesist noemde het bureaucratische werkverschaffing, was de verplichte one to one met een apothekersassistente. Voor de derde keer ratelde ik mijn lijstje met dagelijkse innemers op.
Binnen drie minuten stond ik weer buiten.

Op weg naar de uitgang kreeg ik een telefoontje van P. "Er is een brief van het ziekenhuis. Gedateerd 11 augustus. Je moet binnen twee dagen antwoorden." (Omdat we in Zeeland zaten hadden we die brief gemist.)

Dus liep ik meteen naar de opname-poli om 25 augustus te bevestigen.

Nu moet ik een nachtjapon kopen. Met knoopjes van voren.
**********************************************************************
Gepost door op
Labels:

1 opmerking:

Hetty zei

Hallo Ellen, Je hebt dus nog een week de tijd voor je nachtjapon met knoopjes van voren! Als je hem eerder koopt dan kan P. alvast oefenen. Dat zal hij leuk vinden.
Gisterenmiddag zat ik in de stoel bij de kaakchirurg om een slechte kies met zwakke wortel er uit te laten halen. Tot mijn verbazing ging een andere arts in opleiding ( ze had wel haar tandartsdiploma zonder tandarts te zijn ) aan het werk. Tussen de twee artsen ontstond een dicussie over de aanpak. Waarbij ik het gevoel had dat de arts in opleiding nogal eigenwijs was. De kaakchirurg vertelde over andere mogelijkheden, maar ze bleef bij haar standpunt. Toen ik even een moment wat kon zeggen heb ik verteld dat ik mij een proefkonijn voelde. En dat ik graag had dat ze het beiden over de behandeling eens waren. Je voelt je toch maar over geleverd aan wie weet wat voor prutser, ook al staat de kaakchirurg er bij. Na de kleine ingreep hebben we het uitgesproken, en verteld dat dit niet slim is als de patient nog volop kan horen. Ik was rontgenlaborante en maakte op de OK's ook wel eens wat mee, maar de patient kon tenminste niet luisteren, en anders werd er rekening mee gehouden dat de patient wel kon horen.
Al met al is het mij tot nu toe wel meegevallen met de napijn.
Groeten, Hetty

12:19 p.m.

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)