Ik - zijn moeder, de familiecontrolfreak - ziet dat met gefronste wenkbrauwen aan.
Jacob wast graag en veel, zo ontdekte ik deze week.
Ik was al lange tijd niet in zijn flat geweest. Nu moest ik wat spullen brengen en ophalen. Ik belde Jaak van tevoren op en beloofde niet op de rotzooi te letten.
Het was ook niet zo'n rotzooi. Wanneer zou hij die ook moeten maken?
Wel trof ik op ieder meubelstuk één of meerder poloshirtjes aan. Ze roken allen naar zeep, wat wees op gewassen goed. De volle wasmachine had ook gedraaid.
De strijkplank in de zitkamer brak mijn wilskracht.
In noodtempo verzamelde ik zo'n twintig polo's, tien t-shirts en een aantal broeken. Ruim een uur later was alles gestreken, draaide de wasmachine weer, was de flat gezogen en had ik alle vuilnis verzameld.
Eén shirt had ik laten liggen. Een vrij nieuwe polo van het merk met dezelfde naam was blijkbaar in de wasmachine in de knel geraakt. Ik herkende het. Er waren happen uit de kraag en mouwen.
"Het 8-jaar oude Clemsonshirt is sterker dan dit", dacht ik verontwaardigd.
Aangezien alles er zo heerlijk opgeruimd uitzag en dat kapotte shirt een doorn in mijn oog was, besloot ik het weg te gooien.
Alleen vergat ik dat te vermelden.
Vanavond had ik Jacob aan de telefoon. Het plannen maken gaat gewoon door. Tussen neus en lippen door vertelde ik van de kapotte polo.
Het was even onheilspellend stil.
"Nee hè?! El dat was een nieuw shirt".
"Ja, maar blijkbaar van slechte kwaliteit. Al die rafels..................."
Terwijl ik dat zei, zag ik ineens de bui hangen.
"Mode. Dat heet mode, El".
2 opmerkingen:
Dat heb je met bemoeizuchtige moeders die ongevraagd gaan opruimen. laat je zoon dan ook echt zelfstandig zijn, bemoeial.
Ja Gerard, je hebt helemaal gelijk. Dit was ook een boetedoening - zelfkastijding.
Een reactie posten