Het is weer de tijd van het jaar: hurricaneseason.
******
In 1992 zagen we - op weg naar Key West - de ravage die Andrew had aangericht.
In 2005 reden we door Katrina's visitekaartje (dat jaar werd de V.S. vijf maal geteisterd) had achtergelaten.
Wij hebben het één keer - in Naples -Florida - aan den lijve ondervonden wat een hurricane is. Uitgerekend op de dag van onze thuisreis.
Ik herken deze foto's dan ook. Hamsterende mensen. Het eerste wat wordt ingeslagen is brandstof en water. Maar van paniek is bij de residenten geen sprake.
Keith heette de boosdoener in 2000.
Ik zat uren aan de telefoon en moest overal zelf achteraan. De luchtvaartmaatschappij deed niets voor ons. Ze wisten niet eens dat Tampa, Orlando en Ft. Myers gesloten waren. 'Get in the car and drive', was hun advies.
Wij moesten uitwijken naar Ft. Lauderdale en konden met de laatste vlucht (voordat ook dat vliegveld werd gesloten) weg naar Detroit. Nog nooit heb ik zo'n chaos op een luchthaven gezien.
Een hurricane is angstaanjagend. Vooral de letterlijke stilte voor de storm heeft iets thrillerachtigs. Dan begint het voorprogramma met onbeschrijfelijke regenbuien en dito windstoten. Daar zaten wij in toen we naar Ft. Lauderdale vluchtten.
Angstaanjagend, want je bent alle controle kwijt. Je lot ligt in de handen van moeder natuur.
In 2005 gooide Wilma bijna roet in ons eten.
Het was op de dag van de overdracht van ons appartement dat zij zich aandiende in Naples.
Ik zat in de zenuwen. In de uren voor de inslag had ik regelmatig contact met het notariskantoor. Het liep met een sisser af.
Zo te zien is men wat namen betreft tot 2013 voorbereid.
Ellen staat er (nog) niet bij.
Ik zou zo'n ramp niet op mijn naam hebben willen staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten