We bezochten mijn schoonmoeder (90).
Ik heb de spreekwoordelijke schoonmoederverhouding met haar, waardoor we elkaar nauwelijks nog zien. Voor manlief is het ook een opgave, dus ging ik dit keer met hem mee. Hij had ons aangekondigd, maar ze was verbaasd mij te zien.
"Wist ik niet", loog ze.
P. had gezegd dat we er om drie uur zouden zijn. Dat werd door onderstaand ongeluk een kwartiertje later. De thee was daarom zwart en lauw.
Mijn schoonmoeder is onafgebroken ziek. Haar verkleefde darmen (gevolg van bestraling na baarmoederhalskanker) veroorzaken bij tijd en wijle ondragelijke krampen en spuugbuien waarbij zelfs ontlasting naar buiten komt.
Ik noem dat lijden.
Ze meet 1.80 en weegt hooguit 53 kilo.
In het koppie is alles nog honderd procent.
Ze zit goed in het medische circuit, maar het moet zoals zij wil.
De Ileus wordt afgewisseld door blaasontstekingen (ze drinkt niet) en longontstekingen (ze beweegt niet).
Ze woont nog op zichzelf in een groot huis en is afhankelijk van de thuiszorg.
*******
Ik piepte even weg met de camera en ontdekte dat schoonmama nog even opgeruimd en georganiseerd is als veertig jaar geleden. Ze leeft van moment naar moment.
Ze heeft ook niets anders te doen, want ze wil het huis niet meer uit.
*******
Dus na het ontbijt denkt ze aan de lunch en na de lunch denkt ze aan het avondeten, waarna weer voor het ontbijt gedekt wordt.
De televisie, lezen en telefoneren zijn haar belangrijkste bezigheden.
*******
Verder is het wachten. Wachten op "de dood".
En dat mag iedereen weten. Op tafel ligt een multomap voor - en van de thuiszorg waarin de dagelijkse stand van zaken wordt genoteerd.
Op de voorkant van de map staat met kanjerletters:
NIET REANIMEREN!!!
********
Tot op heden kijkt "de dood" op een afstand toe. Soms komt hij even binnen, om weer met lege handen te verdwijnen.
Dat noem ik lijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten