28 februari, 2009

Terugblik 2

We hebben ogen en oren de kost gegeven.

Dit land maakt economisch de zwaarste tijd sinds de jaren dertig mee en is in oorlog. Het vliegveld van Atlanta ziet weer kaki. Allemaal op weg naar Irak. Heel veel vrouwen.

Obama is ieder dag - met sidekick Biden - te zien in persconferenties. De nieuwszenders lijken te smullen. Opgewonden presentatoren hitsen de boel aardig op.
Dagelijks, meerdere malen, spreekt de president de pers (en het volk) toe.
Donderdag liet hij weten dat de vorige regering niet met juiste cijfers naar buiten is gekomen. De situatie is nog slechter.
Barack Obama doet knetterhard zijn best.

De bevolking kijkt afwachtend, - verwachtingsvol, - achterdochtig toe. Vooral die achterdochtigheid valt mij op.
Mr. president moet het doen. Niet zij.
Met zij bedoel ik mensen die zichzelf in de nesten hebben gewerkt. Weliswaar met de hulp van hun bank.
Voorbeeld?
Man is vrachtwagenchauffeur - vrouw is schoolbuschauffeur.
Ze kregen een hypotheek $800.000.
Need I say more?

"Ask not what your country can do for you; ask what you can do for your country" (JFK, 1961). Anno 2009 is dat toch echt een utopie.
Dure restaurants doen het nog goed.
Goedkope restaurants als Chili's, Perkins en TGI blijven nagenoeg leeg.
Dat geeft de verhoudingen goed weer.
Zelfs 24/7 'happy hour' lijkt geen lokkertje.

Sonny & Jill waren vijf jaar onze overburen en zijn nog steeds onze beste vrienden.
Zij zijn een maand geleden verhuisd van een condo naar een vrijstaand huis met zwembad. Daar betaalden ze $330.000,- voor.

Ze blijven in dezelfde 'golfcommunity'. Hun condo proberen ze niet eens te verkopen. Ze willen het jaarlijks te verhuren.
Zij zijn niet de enigen. In dat straatje staan er vijf te huur.

$330.000,- lijkt misschien wel mee te vallen.
Is ook zo. Het is een prachtig huis.
Waar iedereen op stuk gaat zijn de fees. Uit eigen ervaring weet ik dat de aanslagen gigantisch zijn.
Condofee (=Ver. voor Eigenaren), Masterfee (al het buitenwerk, golf, landscaping, etc), belasting, verzekering (buiten proportie), energierekening, homewatcher.

Indertijd - ik praat over 1999/2004 - bedroegen onze vaste lasten zo'n slordige $10.000,- per jaar. Wij hadden de 'kleinste' condo.

Mijn schatting is dat Sonny & Jill jaarlijks rond de $40.000,- kwijt zijn. Het zijn verstandige mensen die de risico's vast en zeker hebben ingecalculeerd. Jill is onroerend goed exploitant in Ohio .
----------------------------------------------
Over twee uur zitten wij in het vliegtuig terug naar Nederland.
Hoe beroerd de situatie ook is in eigen land - toch ben ik blij naar huis te gaan.
De VS is een fantastisch land..................................om vakantie te vieren.

27 februari, 2009

Vertraging

***************************
We zitten in the Dewarsbar op het vliegveld van Fort Myers, waar WiFi wordt aangeboden.
Ik moet wel snel zijn, want mijn oude laptop loopt rap leeg.
Als ik een blogje fabriceer vliegt de tijd. Vandaar.....

Onze vlucht naar Atlanta is (inmiddels) anderhalf uur vertraagd.
Reden: tornado warning in Atlanta. Ben ik blij dat wij vandaag niet doorvliegen naar Amsterdam!

Jemig, ging ik toch af bij de security!!!
Ik dacht dat ik alle maatregelen had genomen. Schoenen uit, sieraden af, geen ceintuur, geen geld op zak, etc........
Vorig jaar viel ik hier (de poortjes van dit vliegveld alarmeren al bij kronen in je mond) ook door de mand. Lipstick was toen de boosdoener.

Nu was het de polsbrace, die volgens mij van plastic was.
Nee dus.

En plein public (dat is op Schiphol wel beter) - zonder enig gevoel voor privacy - werd ik gefouilleerd.
De metaaldetector ging af bij:
- de haakjes van mijn bh
- de rits van mijn broek

Het jonge dienstertje had er duidelijk lol in. Ik werd steeds geïrriteerder.
Ondertussen zag ik mijn tas, schoenen, jas, plastic zakjes met vloeistoffen en mijn laptop al lang bij het eindpunt. Gelukkig hied mijn zorgelijke echtgenoot de wacht bij mijn spullen.

Toen kwam er iets nieuws.
Mijn handen werden afgeveegd met een viltje. Dat viltje ging onder een scan.
Het leek allemaal uren te duren.

Weet iemand waar die viltjes voor dienen?
Drugs?

In deze bar kwamen vervolgens andere passagiers bezorgd vragen hoe het mij mij ging.

Na een Manhattan gaat het altijd goed met mij.

Nu nog aan boord..................................................

Op weg

Nu nog een 'upscale' plek vinden voor dit soort borden.

Policecars kan je van ver waarnemen. Altijd die flikkerlichten.
Twee agenten en een koffer veroorzaken een file nieuwsgierigen.





26 februari, 2009

Terugblik 1

Een laatste curieuze voorbijganger op het strand.

Het is vandaag wassen en pakken geblazen. Vanavond vieren we mijn verjaardag bij vrienden.
Morgen vliegen we naar Atlanta, zaterdag naar Amsterdam.

Ik kijk uit naar 'thuis' - maar niet naar de reis.
Na het (goed afgelopen) Hudsondrama kwam de fatale crash in Buffalo. En gisteren stortte er een Turks vliegtuig neer bij Amsterdam. Vreselijk.

In ieder geval komt deze zomer mijn boek uit (met of zonder in memoriam).
Mijn gedachten waren ook dag en nacht bij "Weg van mijn moeder".

Natuurlijk kan ik niet wachten om er nog wat aan te klussen. De uitgever betrekt mij tevens bij het uiterlijk van mijn debuut. Leuk, spannend en moeilijk.

Geweldig al die mensen die mij steunen en (gevraagd) van advies voorzien. Niet alleen vrienden, maar vooral mensen die ik tijdens het schrijfproces heb leren kennen. De support kwam/komt niet uit verwachte, - maar onverwachte hoek. Hartverwarmend.
"Dank, dank, dank".

De eerste twee weken vlogen om.
Daar was mijn onfortuinlijke val mede de oorzaak van. Ik was trouwens niet de enige ongelukkige in dit hotel. Bij het zwembad trof ik een dame die bont en blauw was, maar gelukkig niets had gebroken. Even later strompelde er een Britse dame met haar voet in het gips voorbij.
Ik ga er verder niet over zeuren.
Feit is wel dat, hoewel ik mobiel ben, er iets niet in orde is. Mijn anders zo sterke hand kan 'nog geen blikje Cola openen.
In Rotterdam volgt ongetwijfeld een 'third opinion'.

Dertig!!!!

Ons kind is vandaag jarig.
Een kroonjaar. Hij is dertig geworden.

Wij in Florida, zijn vriendin in een bergachtig sneeuwland en Scooby in de kennel. Zoonlief is vrij man en viert het als zodanig.
-----
Nee, 26 februari 1979 (twee dagen voor mijn eigen geboortedag) was niet de mooiste dag van mijn leven.
De bevalling liep allesbehalve goed (understatement). Mijn kind moest onverwacht de couveuse in.
-----
Ik kan wel zeggen dat het een nachtmerrie was.
-----
Twee weken later mocht ik hem in zijn eigen wiegje leggen.
Toen kon het genieten pas beginnen.
-----
En dat doe ik tot op de dag van vandaag nog steeds.

Gebeten


Het is potdorie ieder jaar raak.

Met oostenwind durf ik vanwege de kwallen niet te zwemmen. Ja dat is erg, want juist dan is het bloedheet.
Wat nog veel erger is?
De insekten.

No-see-ums, midgies, sand flies, sand fleas, punkies, noem maar op. Onzichtbare beestjes, die gek op mijn bloed zijn, vallen mij vanuit de bosjes aan.
Ik kan liters Autan spuiten (afgestemd op Nederlandse insekten?), het maakt de Amerikaanse bloedzuigertjes niet uit.
Ze kruipen in mijn badpak, tussen mijn borsten, onder mijn voeten, vul zelf de rest maar in.
Ze pakken mij. Alleen mij.
Op het strand heb ik niets door. Maar wanneer ik onder de douche sta...................

Ik lig 's nachts met een icepack in bed om mijn gloeiende, jeukende huid tot kalmeren te brengen.

Het is een hel, die oostenwind.

25 februari, 2009

En toch.................

De Liza Minelli Tour deed Naples aan.
Bij mij waren de verwachtingen niet al te hoog gespannen.

En toch..................

Ik zat op het puntje van mijn uiterst comfortabele stoel in box vijf.
Wat een pijnlijke vertoning. Wat een tragiek.
Dat ik dit mocht meemaken.
Haar stem haperde als een pruttelende motor. Zo nu en dan die fabuleuze Minelli-noten, dan weer een hese kreet.
Liza kraakte aan alle kanten.

Ze schijnt van de booz af te zijn.
Ze is keurig op gewicht.
Ze ziet er ogenschijnlijk goed uit.
-------
Ze heeft een conditie van nul komma nul.
Op een paar notoire pasjes na bewoog ze nauwelijks. De langzame nummers zong ze zittend.

Tussen de nummers door kon de - anders zo spraakzame, humoristische - zangeres geen woord uitbrengen. Met zenuwachtig lachende trucjes probeerde ze de wrede stilte te doorbreken.
Ik ging hyperventileren van haar gekreun en gehijg. Ze snakte met heel haar lijf naar adem.
"Why don't they give her oxygen?", fluisterde mijn buurvrouw in mijn oor. Ze was deadly serious, waardoor ik beleefdheidshalve serieus ja knikte.

Ook de hoestjes, die ze in een lach verborg, verraadden dat het fysiek (nog) niet goed zit met New Yorkse diva.
Haar handen beefden en ze oogde nerveus. Of kwam dat toch door de booz ?
--------
Het publiek in de sjieke "Naples Philharmonic" hield ook zo nu en dan de adem in. Ging het goed - dan kreeg ze een opgelucht applaus.
Ze hebben medelijden met de dochter van Judy Garland. Daar komt ze - dankzij de oude garde en de door haarzelf aangedragen anekdotes - nooit meer vanaf.
Een medley van Garlandnummers ging erin als koek. Voor tearjerkers komen de Amerikanen hun stoel wel uit.

Ook bij Cabaret en New York (waarbij haar stem het einde niet haalde) ging de zaal uit zijn dak. Begrijpelijk dat het repertoire vanavond voor 95 procent uit oldtimers bestond.

Ik zat mijn gêne te verbijten en krabde bij iedere valse noot de stoelleuning een stukje kaler.
Met zo'n concert als vanavond wordt deze dame in Nederland helemaal weggeschreven.

En toch..............

Het was Liza Minelli.
Liza Minelli worstelde. Van acht tot tien.
Liza Minelli boeide. Van acht tot tien.
---------
Als het goed ging was "la Minelli" magistraal.
Acht tot tien minuten.

All the Presidents Wives 24


Edith Kermit Carow Roosevelt
Born:
August 6, 1861, in Norwich, Connecticut

Died:
September 30, 1948, in Oyster Bay, New York
Father:
Charles Carow
Mother:
Gertrude Tyler Carow
Ancestry:
English
Siblings:
one sister, Emily Carow (immortalized by Alice Roosevelt who named her snake, "Emily Spinach" after her)
Physical Description:
5' 7" tall, 125 pounds (her weight increased after she left the White House, much to her horror), with blue-grey eyes and dark brown hair, which tended to be very fine and hard to manage. She held herself extremely well, had good features, but tended to be on the stern side. Her manner had a calming effect on her active family—"eye of a hurricane"—but she could be aloof and at times, even haughty.

Religion:
Episcopalian

Education:
Due to Charles Carow’s poor business sense and the overspending by Edith’s mother, there weren’t sufficient funds to provide Edith with the education normal for a girl of her family’s position. Martha Bullock Roosevelt (Theodore's mother) made it possible for her young "Edie" to attend classes given by her sister-in-law. At age ten, Edie attended classes at Miss Comstock's School where her strong moral sense was bolstered and as well as her love for literature, especially poetry and Shakespeare. Science and math were omitted but she learned to love flowers and was able to name all varieties, even wildflowers.

Husband:
Theodore Roosevelt (1858-1919)
Courtship and Marriage: Edith met Theodore and his family at the age of four and grew up with the Roosevelt children; she was friends with Roosevelt's sister, Corrine. By the time she was sixteen, Theodore Roosevelt had taken notice of her. He proposed many times but at some point in 1878, they quarreled and coolness grew between them. (The quarrel may have had to do with Theodore’s father’s warning about Charles Carow.) Edie was heartbroken at the news of Theodore’s engagement to Alice Hathaway Lee but hid it well. She bragged about dancing at their wedding in October of 1880. Her father’s died in 1883 and her mother’s moved to Europe (where she resided with Edith’s sister Emily for the rest of her life, much to Edith’s relief), while Edie remained in the U.S. She attended Alice Hathaway Rooselt’s funeral in February 1884 but made it a point to avoid her old flame. Nevertheless, in September 1885, the romance rekindled.
Theodore proposed and Edith accepted on November 17, 1885. Edith sailed early the next year to help her mother settle in Italy, and Theodore agreed to join her in Europe. They were married on December 2, 1886 at St. George’s Church in London and honeymooned in France. They returned to America early in 1887.

Age at Marriage:
25 years, 118 days

Personality:
Intelligent, widely read, with a great interest in nature, literature and family life. Edith Roosevelt was the opposite, in nature, from her ebullient and outgoing husband: she was reserved, even aloof, and could use her manner to indicate her disapproval. She was calm and soothing in manner, tactful in conversation but forceful if threatened in any way. She had high standards of morals and would refuse to receive anyone who did not meet those standards. She did not believe in equality between the sexes and believed that a woman’s role was as wife and mother. She was religious and deplored a double standard for men and women. She liked riding and taking nature walks but all within reason. She would prefer to curl up with a book. Her reserved manner could make her a fearsome figure.
Children:
1. Theodore Roosevelt Jr. (1887-1944)
2. Kermit Roosevelt (1889-1943)
3. Ethel Carow Roosevelt Derby (1891-1977)
4. Archibald Bullock Roosevelt (1894-1979)
5. Quentin Roosevelt (1897-1918)

Years before the White House: The first two challenges facing the young Edith Roosevelt were a young stepdaughter, Alice, and establishing herself as mistress of a new home, Sagamore Hill. She did both very well, contrary to reports by Alice Roosevelt Longworth. In 1889, they moved to Washington when Benjamin Harrison appointed Theodore Roosevelt Civil Commissioner. They made friends there, and Edith learned a about life in the capitol. Due to Theodore’s career the family moved often, but Edith always thought of Sagamore Hill as their "home". She loved the Governor’s House in Albany and enjoyed being the Governor’s wife. She was heartbroken to see that life disappear when her husband was nominated for the Vice Presidency on the 1900 ticket with William McKinley.

First Lady:
September 14, 1901-March 4 1909. After the departure of Ida McKinley for Ohio following William McKinley’s assassination, Edith and her family waited a few days before moving into the White House. She found it cramped and stuffy and made immediate plans to make the second floor inaccessible to the public. She wanted her children to have as normal a life as possible. She would study Caroline Harrison’s plans for an enlarged White House and make plans of her own for the 1902 renovation. She ran the White House herself, and officially changed the name from the Executive Mansion to the White House. She would study newspapers and articles she felt her husband should be aware of. Edith also underscored her husband’s tendency to talk too long by tapping the table with her finger, causing his flow of words to cease. She recognized the importance of the role the First Lady and established a First Ladies’ Gallery on the ground level. She also followed up on Caroline Harrison’s interest in the White House china by creating a China Room. Most importantly, she hired a social secretary, Belle Hagner, who was added to the official White House payroll. The Office of the First Lady was created. Edith had little interest in clothes (unlike Ida McKinley) and as one reporter snidely said, "Looks like she dresses on a yearly budget of $3000," which Edith took as a compliment. She found the White House antiquated and in 1902, she had the firm of the McKim, Mead and White draw up house prints to restore the White House to its 18th Century style. The Roosevelts moved out for six months. Edith kept abreast of the changes from Sagamore Hill. A west wing was added, the front foyer improved and the East Wing was restored to its Federal style appearance. She also added a tennis court and found time to approve a new china pattern. After Theodore’s election in 1904, Edith Roosevelt continued to improve the White House. Edith allowed her office to be used by the State Department for secret letters to be passed between the President and Cecil Spring-Rice, a close personal friend and the English ambassador to Russia. This secret correspondence helped in creating a peace treaty between Japan and Russia in 1905. Edith’s help and silence were paramount in this situation. Two decisions he made she particularly deplored: his decision not to run again in 1908 and his friendship with William Howard Taft, whom she considered weak. Her two greatest social occasions were the reception of the Kaiser’s brother, Prince Henry of Prussia and the marriage in 1906 of her stepdaughter, "Princess" Alice. She disliked the public eye and controlled the press by making photos, taken by a photographer she hired, available to them. She barely missed the White House when she left in 1909.
Later Life:
She spent much of the rest of her life at Sagamore Hill. She joined Theodore in 1910 in Europe for the funeral of King Edward III.
She settled back to being a wife, mother, and grandmother— though her grandchildren found her rather formidable. The death of her youngest son in 1918 who served in World War I filled her with grief, but it was nothing compared to the loss of her husband in January 1919. In her later years, she wrote about her family (the Tylers and the Carows), watched her children’s careers grow and spoke out for Herbert Hoover in 1932. She was firmly against Franklin Roosevelt and campaigned against him. The loss of Kermit (her favorite son) in 1943 and Theodore, Jr. in 1944 of a heart attack after D-Day darkened her last years.
Death:
September 30, 1948

Age at Death:
87 years, 45 days

Burial:
Oyster Bay, New York

Legacy:
Though in many ways, Edith Roosevelt was a very traditional 19th Century woman who believed that a woman’s place was in the home, she nonetheless made a great impact on the First Ladyship. She created the Office of the First Lady with its social secretary, restored the White House to its 18th Century style, cut the public off from the private quarters, created the First Ladies Gallery, and created a permanent china collection. Through it all, she remained her own person. She has a great influence on her husband, had a strong moral code, and rarely dabbled in politics. When she did, though, she was highly effective.

Biographies of First Ladies

24 februari, 2009

Dankwoord

Mickey Rourke (the Wrestler) had hem al klaar. Hij won immers the Golden Globe Award, the (Britse) Bafta en nog wat minder bekende prijzen.

Rourke is een "enfant terrible".
Maar wel één met een enorm talent voor acteren.
Hij is terug en hot. Voor ABC gaf hij een lang interview aan de 'Amerikaanse Mies Bouman' - Barbara Walters. Hij nam haar zo nu en dan (terecht) in de maling. Dat had de bejaarde, strakgetrokken Walters niet door. Zij was al blij dat ze haar lijstje vragen kon spuien.

Ik houd wel van onconventionele, controversiële (troubled) types als Mickey Rourke.
---------------------------------------
Sean Penn, die de Oscar wegkaapte (Milk) was ooit ook onconventioneel en controversieel. Een lastpak. Een herrieschopper.
Maar een geweldige filmmaker.
In Nederland vinden sommigen hem (te) politiek correct. Ze rekenen hem af op - het door hem geregisseerde - "Into the Wild".

Ik heb die film niet gezien, dus kan ik er geen oordeel over vellen. Neemt niet weg dat ik Sean Penn een fantastische acteur vind, die helemaal in de huid van zijn personage kruipt.

In de VS wordt hij nog steeds gezien als een oproerkraaier. Iemand die tegen de gevestigde orde (rechts) ingaat. Ze vinden hem "different".

In zijn dankwoord noemde hij Mickey Rourke "my brother".

Vandaag hoorde ik verschillende reacties op de speech van Penn, die het natuurlijk over homosexualiteit in de VS (met name Californië) had. Zijn pleidooi voor mensenrechten kreeg enthousiaste bijval vanuit de zaal.

Ik moest meteen aan Michael Moore denken, die een paar jaar geleden iets minder geluk had met zijn fanatieke aanval op het Bushregime.

Terug naar de reacties "in the street" op Penns speech.

"Disgusting", hoorde ik. Filthy liberal (niet te verwarren met de Nederlandse liberaal). Ik ging hier - om mijzelf te beschermen - niet op in.

"Fantastic", hoorde ik gelukkig ook. Ja, dacht ik.

Maar dat zulke speeches anno 2009 in "de grootste democratie van de wereld" überhaupt nog nodig zijn.............................

23 februari, 2009

And most Oscars go to.....


Best picture"The Curious Case of Benjamin Button" "Frost/Nixon" "Milk" "The Reader"
WINNER: "Slumdog Millionaire"

Director Stephen Daldry, "The Reader" David Fincher, "The Curious Case of Benjamin Button" Ron Howard, "Frost/Nixon" Gus Van Sant, "Milk"
WINNER: Danny Boyle, "Slumdog Millionaire"

Actor Richard Jenkins, "The Visitor" Frank Langella, "Frost/Nixon" Brad Pitt, "The Curious Case of Benjamin Button" Mickey Rourke, "The Wrestler"
WINNER: Sean Penn, "Milk"

Actress Anne Hathaway, "Rachel Getting Married" Angelina Jolie, "Changeling" Melissa Leo, "Frozen River" Meryl Streep, "Doubt"
WINNER: Kate Winslet, "The Reader"

Supporting actor Josh Brolin, "Milk" Robert Downey Jr., "Tropic Thunder" Philip Seymour Hoffman, "Doubt" Michael Shannon, "Revolutionary Road"
WINNER: Heath Ledger, "The Dark Knight"

Supporting actress Amy Adams, "Doubt" Viola Davis, "Doubt" Taraji P. Henson, "The Curious Case of Benjamin Button" Marisa Tomei, "The Wrestler"
WINNER: Penelope Cruz, "Vicky Cristina Barcelona"

22 februari, 2009

Dag des Heeren

Het is zondag.
Dat betekent dat het tot twaalf uur rustig is. Rustig op de weg. Rustig op het strand. Rustig in de winkels. Rustig in de (breakfast)restaurants.

Iedereen zit in de kerk. En kerken zijn er overal, ook naast ons hotel.

Ik ving laatst een gesprek op tussen twee (blijkbaar) kerkgangers. Ze waren onder de indruk van wat de dominee/voorganger hen had voorgespiegeld.

In zware tijden als deze geloven de Amerikanen in normen, waarden, "familyvalues" en.........God.
Nog meer dan normaal.

De ander heeft deze economische crisis over hen afgeroepen. Zelf zijn ze er niet schuldig aan.
De ander moet ook maar zijn attitude wijzigen. Zelf doen ze dat niet.
Die andere trouwe gasten uit Pennsylvanië zijn er ook weer. Het zijn alleraardigste mensen, die altijd naar ons informeren.

Toch blijf ik met een heleboel vragen zitten.
- ze reizen met de trein naar Tampa en laten zich per auto naar Naples brengen.
- ze betalen (naar ik aanneem) dezelfde gereduceerde prijs van $175,- per dag (ex. tax) als wij.
- ze zijn hier vijf weken
- ze bellen met een gsm
- ze kijken televisie
- ze koken electrisch
- ze gebruiken andere electrische apparaten
- ze huren video's en dvd's
---------

Ik begrijp niets van godsdiensten.


En dus ga ik nu zondig gekleed naar het zwembad om de (goddelijke) zon te aanbidden.

21 februari, 2009

Vreemde vogel

Deze eenling heeft ons drie uur lang gezelschap gehouden op het strand.
Het had niets met eten te maken, want daar taalde deze vreemdeling niet naar. Hij zat naast mijn stoel en hield ons nauwlettend in de gaten.

Nu ben ik atheïst, maar het schoot even door mijn hoofd.
Reïncarnatie?
Maar van wie?

Ik heb hem Peer genoemd - vanwege zijn lange haren.

Tot bommetje heb ik mij echter niet laten verleiden.

20 februari, 2009

Vogelaarboek

Ik dacht dat de waslijn van Ella Vogelaar er zo uit zou zien.
Vergissing.
---
Altijd handig als je de Nederlandse taal beheerst. Dan kan je een boek schrijven.
Ondergetekende weet daar alles van.
---
Of je laat je man jouw verhaal schrijven.
Want als je niet zo mediageniek bent en mede daarom je baan verliest, dan is over jezelf schrijven ook uiterst riskant. En als Ella net zo schrijft als ze praat...........................

Ik lees dit allemaal (op GeenStijl) aan de andere kant van de wereld, hoor.

Ella Vogelaar haat Wouter Bos. Ze haat Wilders. Ze haat Rutger. Ze haat iedereen die haar bekritiseerd heeft of tot last is geweest.

Maar ze houdt van gesluierde moslima's en Perla ondergoed.Dat eerste wist ik. Maar dat tweede ....................
Na deze onthullingen is Ella Vogelaar klaar om on stage te gaan met haar eigen "vaginamonoloog".

Oscar is weg

Het winnen van de Oscar is de ultieme eer. Maar wat doen de winnaars vervolgens met het gouden beeldje? Niet elke winnaar gaat er even zorgvuldig mee om.

Angelina Jolie is haar eerste Oscar kwijt.

Ze won er een in 1999 voor Beste Vrouwelijke Bijrol in Girl Interrupted. Maar ze heeft geen idee waar die is. Ze heeft hem aan haar moeder Marcheline Bertrand gegeven, die het (te) goed heeft opgeborgen. Haar moeder is inmiddels overleden, maar het beeldje is nog niet gevonden.
Jolie krijgt nu een tweede kans, ze is dit jaar genomineerd voor Beste Vrouwelijke Hoofdrol in Changeling.
*****************************
Changeling is deze week in de VS op DVD uitgekomen.
--
De film (gebaseerd op een ware, gruwelijke gebeurtenis) wordt nooit echt hartverscheurend. Ondanks de bloedige, onmenselijke feiten kan Angelina Jolie deze rol niet overtuigend brengen.
Sorry, maar zij is geen karaktervertolker. Ik ben geen fan van Jolie (mijn lippen leken trouwens na mijn ongeluk sprekend op de hare).
--
John Malkovich speelt dit keer "the good guy". Een mooie rol, maar ondergeschikt.
--
Het is een heftige, boeiende, lange film. Dat komt door het verhaal, niet door de hoofdrolspeelster.
--
Oscarwaardig?
Misschien.
Maar beslist niet voor Angelina Jolie.
Zij moet blijven zoeken naar haar eerste Oscar.

19 februari, 2009

Gebeld

werden we twee minuten nadat ik onderstaand Vertelseltje had geschreven.

Door de assistente van de accountmanager. Ze bracht positief nieuws.
Wij hoefden niets meer te ondernemen.

ABN Amro zou het met Staples uitzoeken. Het geld wordt teruggestort.

Eerst zien, dan geloven.

Getild 2

*******************************
Opgelost??

Helaas (nog) niet.

Gisteren belt de manager van Staples, die contact heeft gehad met het hoofdkantoor. Hij geeft mij één referentienummer waar het bedrag aan hangt.

Verder hebben ze niets. Ze zijn dus één keer betaald.
Ik moet mijn bank vragen naar een tweede referentienummer.

Het klinkt plausibel. Vanzelfsprekend. Dus mail ik onze accountmanager en weet zelfs een medewerker van de bank thuis te bereiken.

Makkelijk, denk ik, want dit is één van manliefs kantoren geweest. Ze kennen ons dus.
Hoe eenvoudig om een tweede referentienummer op te zoeken, als een groter bedrijf als Staples dat binnen 24 uur kan.

Helaas komt er vandaag een onbevredigend mailtje van de accountmanager, die zelfs voorstelt de politie in te schakelen. Waarschijnlijk zegt het fenomeen "column" hem niet veel.

Het enige wat hij moet ophoesten is het tweede referentienummer.

Dus belt P. de bank.
Hij zit in vergadering. Ik moet maar weer een mailtje sturen met het telefoonnummer. Alsof ik dat al niet in mijn eerste mail had gedaan.

De woede borrelt weer op.

P. verzucht "had het alsjeblieft laten zitten".

No way.
Het gaat er niet om dat ik dat bedrag niet kan missen. Het gaat er om dat er ten onrechte geld van mijn rekening is gehaald.

Wachten maakt mij ongeduldig. Langzaam ebt het vertrouwen weg.

Vraag is alleen: vertrouwen in wie??

Echt waar


18 februari, 2009

Getild??

**********************
Hope not.

Gisteren koop ik bij "Staples" (een supermarkt voor kantoorbenodigdheden) USB-sticks.
Ik betaal met mijn debitcard (Europas) en kies voor "geld terug" - $63,56 + $40,-.

"No, it failed to go thru" zegt de kassière. "Try again".
De tweede keer gaat het goed. Ik krijg de bon van $103,56 en mijn $40,-.

Voor de grap (maar ook met een angstig voorgevoel) zeg ik: "don't withdraw it twice!!".

"No, no, no. That can't happen. There is no receipt of the first transaction".

Vanmiddag check ik de afschriften op AAB - internet bankieren.
Dus wel...................................twee keer afgeschreven.

Wij in het spitsuur naar Staples. Met ingehouden woede en kromme tenen leggen wij het voorval uit.
Ik overhandig de uitdraai van mijn "bankstatement" en het ene bonnetje.
De manager gaat naar zijn kantoor om het op te zoeken in de computer.

De eerste transactie is niet ingevoerd en dus niet traceerbaar.
Het zou aan ABN Amro liggen. Die hebben het twee keer afgeboekt.
An me hoela.

P. heeft het lef naar de kassière te informeren. Het schiet ook door mijn hoofd.
In tijden als deze.....................
Nee, ze is er niet en ze heeft een onberispelijke staat van dienst.

We gaan onverrichter zaken richting hotel. Met de pest in ons lijf.
Het hoofdkantoor van Staples (ergens up north) moet hier uitsluitsel over geven.

Ondertussen blijft de manager de fout bij ABN Amro leggen.
Heb ik wel goed gekeken? Staat die eerste afschrijving niet "on hold"?
On hold??
Wat bazelt de man.
Maar ik ga verdomme nog aan mijzelf twijfelen ook. Bij thuiskomst check ik het nogmaals.

Woensdag om 14 uur moet ik bellen. Wordt het niet door Staples zelf opgelost, dan gaat dit Vertelseltje linea recta naar ABN Amro.

Waarom vind ik deze zaak niet naar inkt en gummetjes ruiken?

All the Presidents Wives 23


IDA SAXTON MCKINLEY
Born:
Place: Canton, Ohio Date: 1847, June 8
Father:
James Asbury Saxton, born 1816, May 1 in Canton Ohio, banker; died 1887, March 16. James Saxton's father, John Saxton, founded the Ohio Respository in 1815
Mother:
Katherine DeWalt Saxton, born 1827, August 18, in Canton, Ohio; married James Saxton in 1846 in Canton, Ohio; died, 1873, March 14, in Canton, Ohio. Stepmother:After Ida McKinley's mother died, her father married secondly in 1882 to Hettie B. Medell
Ancestry:
German, Scottish, English; All of Ida McKinley's maternal great-grandparents were German immigrants, the two great-grandfathers being Philip DeWalt (1761-1844) and Michael Harter (1774-1847). One pair of Ida McKinley's paternal great-grandparents Jacob Laird (1755-1791) and his wife Jane Johnston (1746-?) were immigrants from Scotland. One paternal ancestor James Harlan was born in England in 1625 and immigrated to Delaware. The origin of the Saxton line is unknown.
Birth Order and Siblings:
Eldest of three; one brother and one sister;
Mary "Pina" Saxton Barber (1848-1917),
George Saxton (1849-1898) During his sister's tenure as First Lady, George Saxton was murdered in Canton, Ohio, on October 7, 1898, not far from the present-day Saxton House where he lived with his sister Mary Barber and her family. He was approaching the home of his lover, the widowed Eva Althouse, when his former love, Anna George, shot him. Physical
Appearance:
Short, blue eyes, auburn hair Religious Affiliation:Raised Presbyterian, some time after her marriage she joined her husband's Methodist faith.
Education:
Miss Sanford's School, Cleveland Ohio
Brooke Hall Female Seminary, Media, Pennsylvania, founded in 1856
Occupation before Marriage:
Throughout her youth, Ida McKinley was a remarkably independent woman. Upon her return from Brooke Hall Female Seminary, Ida McKinley became a Sunday school teacher in the Presbyterian Church that her family helped to build. Letters she wrote home during an eight month chaperoned tour of Europe that she made with her sister in 1869 show her to be an acutely intelligent person who preferred an active life with an interest in not only art and architecture but current events, even a budding sensitivity to the plight of working women. She also displayed a great skill in managing money and accounting, and her father soon employed her as a clerk at the Stark County Bank, which he owned. She was soon promoted to cashier and some sources claim that James Saxton entrusted her with managing the bank when he was absent from Canton.
Marriage:
23 years old, married 1871, January 25 to William McKinley (1843-1901), lawyer and Civil War veteran, at the First Presbyterian Church in Canton, Ohio; the wedding was the first to take place in the church, which Ida Saxton's father and grandfather had helped to build and the ceremony was jointly performed between her Presbyterian minister and his Methodist one. After a honeymoon in New York, they moved into the Canton home given by her father to them as a wedding present. Children:Two daughters; Katherine McKinley (1871-1875), Ida McKinley (1873, died at four months old) Occupation after Marriage:Beginning with the second year of her marriage, when her second child died suddenly, Ida McKinley began to fail in health. Within five years, after the death of her first child and her mother, her physical condition rapidly deteriorated. Through the years he served as a U.S. Congressman and then Ohio Governor, her health fluctuated. She was well enough to be charged with care of President Hayes' younger children in the White House when he and his wife were away, for example, yet experienced a seizure so severe as to warrant a real fear for her life. It is not clear whether her condition was entirely one resulting from a mild case of epilepsy or was psychologically induced, or a combination of both. McKinley, however, committed himself to a lifetime as a caregiver for her. Her financial assistance permitted him to pursue a public service career. She also shared her astute and sensible reaction to political issues with him; it had been her influence that led to his commitment to the temperance movement in 1874, a move that proved to be politically savvy.
Presidential Campaign and Inauguration:
Throughout the 1896 campaign, as delegations came to the McKinley home in Canton to hear the candidate speak from the front porch of his home, Ida McKinley managed a partial public role. On some occasions, she was healthy enough to speak with and meet political figures; other times, she simply sat on a rocking chair to hear his speeches; at still other instances, she was entirely absent. As rumors circulated that there was some darker reason she was often kept out of public view other than her illness, campaign managers decided to publish a romantic biography of her, the first campaign public relations material ever printed about a presidential candidate's wife. Although women did not have universal suffrage in the 1896 election, the fact that she was an invalid and her husband devoted to her was turned into an attribute by the campaign, made to appeal to male voters who would use his character as part of their decision on Election Day. Ida McKinley managed to endure the ceremonies and public exposure of the 1897 inauguration, until the procession at the ball, when she went faint. She endured the 1901 inauguration without incident.
First Lady:
1897, March 4 - 1901, September 14 49 years old
Limited by her precarious health, Ida McKinley nevertheless determined to fulfill as much of the First Lady role as she could, her hostess activities augmented by the helpful presence of the vice president's wife Jennie Hobart or one of the visiting Saxton or McKinley nieces. On occasion, special visitors were permitted to call on her in the private quarters, where she sat in a wood chair. At larger events, she remained seated as guests in the receiving line nodded to her and at dinners the President changed protocol to be seated beside her. Although she did make several excursions to nearby cities on her own, her travel to Texas, California, Georgia and Massachusetts were always in the company of her husband. While confined to the private quarters, she worked on her unique contribution to local and national charities which she supported: herself knitting bedroom slippers that were auctioned for large sums. Despite the fact that she was also often medicated with sedatives, several figures believed that Ida McKinley had keen and accurate political observations, particularly in assessing the motives of those ambitious for appointments. In 1899, she successfully urged the President to name General Leonard Wood to lead the military forces in Cuba during the Spanish-American War and an acquaintance who belonged to the Daughters of the American Revolution to the presidential advisory commission on the Philippine Islands. According to presidential military aide Colonel Benjamin Montgomery, it was Ida McKinley's unrelenting lobbying on behalf of Methodist missionary efforts in the islands that factored into the President's decision to retain the Philippines for the U.S. Although she pledged her commitment to the centennial celebrations of the city of Washington in 1900, she made it clear that she would permit no renovations of the White House to take place during the McKinley Administration. In Buffalo with the President to visit the Pan-American Exposition in September of 1901, she was not with him when he was shot at the Temple of Music.
Post-Presidential Life:
Although emotionally crushed by the assassination of her husband, Ida McKinley survived him by nearly six years. During that period there is no documentation of her suffering any further seizures or fainting episodes, suggesting that they may have largely been emotionally and psychologically induced. Her few trips outside the home were to visit his nearby grave and she spoke often of wishing to join him. She was awarded the presidential widow's franking privilege.
Death:
Canton, Ohio 1907, May 26 59 years old
Buried:
Westlake Cemetery, Canton, Ohio *Incumbent President Theodore Roosevelt attended the funeral of Ida McKinley.

Biographies of First Ladies

17 februari, 2009

Golddiggers

Wat doe je tijdens een economische crisis?

Wanneer General Motors - een van de grootste werkgevers in de VS - op de rand van bankroet staat.
Wanneer het decadente Naples her en der in een achterbuurt verandert.
Wanneer mensen hun huis inleveren bij de bank om zo van alle schulden af zijn.
Wanneer er spookbuurten ontstaan door leegstaande gebouwen.
Wanneer mensen in kartonnen dozen wonen.
Wanneer (alles in) dit land on sale is en failliet gaat.
Wanneer de nieuwe president de kalmte in het land probeert te waarborgen, door the stimulus bill te ondertekenen.
Wanneer..................................

Wat doe je dan?

Dan ga je naar het strand en hoop je op een fortuin te stuiten.

"America, America.............."

Doggybag


In de VS doe ik dingen die ik in Nederland nooit zou doen.
Maar in de VS krijg ik ook porties die ik in Nederland nooit zou krijgen.

16 februari, 2009

Jachthaven

De jachthaven van Naples ligt niet vol met mega/giga grote motorjachten. Dit in tegenstelling tot Ft. Lauderdale en Miami.
Wel krijgt de botenmarkt evenals de huizenmarkt een enorme optater. Voor $ 20.000 ben je eigenaar van een vijftien meter lang, in goede staat verkerend, zeilschip.

De kapitein van dit comfortabele vlotje was aan boord, waardoor ik het een beetje pijnlijk vond om uitgebreid te gaan staan fotograferen.
Waar het mij om ging was de kitsch.
Klik aan en u begrijpt vast waar ik op doel.

Eén steiger wordt vrijgehouden. Schepen worden geweerd.
De normaliter "milieu-onvriendelijke" Amerikanen hebben een zwak voor hun Manatee. De Manatee is een beschermde diersoort.
Amerikanen mogen overal op vissen en schieten. Van de Manatee moeten ze afblijven.

En daar profiteren de pelikanen van mee.

De titel

**********************
IK HEB EEN UITGEVER!!!!!!!!!

MEER INFORMATIE

"WEG VAN MIJN MOEDER"

Follow the leader

De familie Obama kan haar kont niet keren of de pers is erbij.
Dit weekend gingen ze voor het eerst naar hun presidentieel buiten "Camp David", om vervolgens een bezoek te brengen aan hun (voormalige) hometown Chicago.

Iedere stap buiten het Witte Huis wordt geregistreerd door camera's.

Wat ben ik blij voor JP dat hij ongestoord naar Kapelle kan gaan.

Scootmobiel??


Deze gehandicapte/rolstoelende dame reed mij eruit.

13 februari, 2009

Bumperstickers 2

**************************************
Hoezo Wilders? Komt deze auto (afgezien van zijn leeftijd) de UK binnen?














Natuur(lijk)

Het zeewater (Golf van Mexico) is nog koud. De lucht is warm...........dan krijg je dampen.
Een natuurverschijnsel waar op zich niets bijzonders aan is.
Afgezien van het feit dat wij dit hier (sinds 1991) nog nooit hebben meegemaakt.
******
Jammer dat dit geen geluidsblog is, want we horen onafgebroken sirenes van ambulances, politie en brandweer.
------
Oude mensjes, die een levensgevaar op de weg zijn, maken onder deze weersomstandigheden brokken. Onvoorstelbaar dat ze überhaupt nog een rijbewijs hebben.
Weggeschrompelde vrouwtjes, van ver over de tachtig, proberen in hun oversized Cadillac door het stuur heen kijkend hun slee op de weg te houden.
Weliswaar rijden ze in een automaat - maar een vergissing is menselijk.
******
Zo werd onze auto een paar jaar geleden gegrepen door een dametje die haar Blikkelac in de achteruit had gezet in plaats van the drive.
Gelukkig waren wij er net uit en stonden in de deuropening van een restaurant dat zij zojuist verlaten had.
Seniors krijgen namelijk korting op vroeg eten (hik).
******
Het wachten is dus op warmer zeewater.

Topacteur

Dat is De Niro en was Pacino.
Ik geloof dat Righteous Kill nog in de Nederlandse bioscopen draait.

Verwachtingsvol ben ik altijd als deze twee toppertjes op leeftijd in één film spelen.
De laatste keer dat ik Al Pacino heb zien schitteren was in Scarface.

Daarna heeft hij nooit meer iets verrassends gedaan. Pacino speelt altijd dezelfde personage en overdrijft daarin schromelijk.

Opzienbarende plot?
Nee, ik wist na tien minuten al hoe het af zou lopen.

Maar voor $ 3,- laat ik zo'n film bij Blockbuster niet liggen.

12 februari, 2009

Bumperstickers

....... als deze behoeven geen commentaar.

Jufminister

**********************************
Ik heb geen tijd en ook geen zin om me dagelijks in het nieuws uit het moederland te verdiepen. 's Morgens klik ik Het Parool aan om de column van Holman te lezen.

Dan heb ik meteen gegeten en gedronken. Deze is weer midden in de roos.

'God, wat een incapabel kabinet hebben we toch', verzuchtte manlief.
De vrouwen zijn inderdaad allemaal juffies. Maar dat is al jaren zo.
Tineke Netelenbos was de eerste juffrouw Mier.

In de VS wordt nu iedereen aan de tand gevoeld die maar iets te maken kan hebben gehad met de huidige economische malaise. Er is een ware heksenjacht aan de gang.

Nadat de minister van financiën zijn maidenspeech had gehouden, knalde Wallstreet weer gigantisch onderuit. Hardnekkig als ze hier zijn: het motto blijft niet sparen, maar uitgeven.

Dat noem ik nog eens hardleers.

Handwerkjuf

THEODOR HOLMAN in Het Parool


De toestand is zorgelijk. Je hoort constant dat we een recessie meemaken. Sommigen spreken van een depressie. Het gaat drie jaar duren, vijf jaar duren, tien jaar duren.

Bos en Balkenende verkeren in crisisstemming. Het hele land trilt van spanning.

En wie hoor je niet?

De handwerkjuffrouw.

Ik weet niet wie deze typering mag munten, maar toen ik hem hoorde, dacht ik meteen: zo is het.Maria van der Hoeven. De handwerkjuffrouw. Waar is zij in hemelsnaam? Als het land in financiële nood verkeert, als de miljarden over tafel vliegen en als zelfs het H-woord weer is uitgesproken, zou je toch verwachten dat onze minister van Economische Zaken van zich laat horen.

Ze houdt zich echter doodstil in het handwerklokaal. Ze punnikt haar uurtjes bij elkaar of breit de tijd: een klok die op vijf voor twaalf staat.

Maria de handwerkjuf. De stoute kinderen moeten bij haar de strafregels schrijven.Overal ter wereld zijn de ogen gericht op de ministers van Economische Zaken, maar hier zit die opgesloten in de kast met merklappen - per ongeluk vergeten.

Toen ze nog minister van Onderwijs was, zag ik al dat Maria de weg kwijt was. Ze geloofde niet in Darwin, maar in intelligent design - en wilde dat die onzin op de scholen werd onderwezen.

Ik vraag me altijd af hoe dat gaat tussen haar en Plasterk, maar in dit kabinet, waarin principeloosheid tot religion on the side is verheven, spelen beiden nog maar een uiterst kleine rol.

Waarom zou dat zijn?

Er is vermoedelijk maar één antwoord op deze vraag: ze weet bij God niet wat ze moet doen.De economie stimuleren? Dat doet Wouter Bos. Tien miljard hier, tien miljard daar. In zijn eentje jongleert Wouter Bos met de banken van Nederland.

Zij kan alleen maar bewonderend knikken. Gelukkig doet ze dat graag, maar toch.En ze kan niets, vrees ik.

Vraag vijf economen wat je in tijden van crisis moet doen, en je krijgt vijf meningen.

Daar zit de juf dan tussen.

11 februari, 2009

Dagje strand

Een perfecte stranddag. Vijfentwintig graden met een heerlijke, maar ook desastreuze oostenwind.

Een kleine oploop aan de waterkant.

Iemand in verdrinkingsnood?
Neen.
Haaien?
Neen.
Dolfijnen?
Neen.
Een jellyfish - oftewel een kwal.
Wel een levensgrote en nog levend ook. Hij hield mij in ieder geval uit het water.

Die verleidelijke, verradelijke, desastreuze oostenwind veranderde ons in kreeften.
Wij sissen in koud water.

Peanuts

*********************************
Naar ik begrepen heb houden Geert Wilders en het voetballen de gemoederen in Nederland bezig.

Hier beheerst pindakaas het nieuws. Besmette pindakaas wel te verstaan. Moedwillig besmette pindakaas, zoals nu blijkt.
De FBI heeft een inval gedaan.
Deze zaak is allesbehalve "peanuts" te noemen.

De planter en de fabrikant (komen uit Georgia - net als Jimmy Carter) beroepen zich op the Fifth Amendment (against self-incrimination). Hun verschijning voor het Congres was dus van korte duur.

Ik houd niet van pindakaas. Blijft altijd zo aan mijn kiezen kleven.

"On top of that" kleeft er ook nog eens salmonella aan deze peanutbutter.

Hoog bezoek

Vandaag bezocht de president van de Verenigde Staten Fort Myers, just around the corner. Hier in South West Florida zijn ze daar heel trots op. Alle televisiezenders zaten er non stop met hun neus bovenop.

Dit bezoek van Obama moet Florida's economie een impuls geven.
Amerikanen die Fort Myers nog niet kenden en vandaag op de televisie hebben gezien, zullen nu zeker geïnteresseerd zijn geraakt. In grote getalen zullen zij richting SW Florida afreizen.

Dit komt niet van mij, maar van ABC.

Wishful Thinking.

All the Presidents Wives 22


Caroline Lavinia Scott Harrison

Born:
October 1, 1832 - Oxford, Ohio

Died:
October 25, 1892 - White House
Father:
John Witherspoon Scott – teacher, Presbyterian minister (1800 – 1892)
Mother:
Mary Potts Neal Scott (d. 1876)
Ancestry:
English
Siblings:
Sisters – Elizabeth Lord, Mary Spears;
Brothers – John, Henry
Physical description:
About five feet, one inch tall, brown eyes, soft wavy brown hair that turned gray before she became First Lady. She had pretty features with a strong nose, smiling mouth and sparkling eyes. She became heavy as she grew older and poor health resulted in heavy pouches under her eyes. She carried herself well and made a fine appearance in her reception or evening gowns. She preferred silver, lavender and deep red colors, but also wore blue and cream.
Religion:
Presbyterian
Education:
Caroline’s father was a professor of science and math at the newly created Miami University in Oxford, Ohio. He made sure that his daughters Lizzie, Carrie and Mary received as good an education as his sons, John and Henry. Caroline Lavinia Scott grew up in a house filled with books, music and literature. Beside her exposure to reading and the arts, Caroline also learned the skills of a housewife. In 1845, Dr. Scott and several other professors broke with Miami University over the issues of abolition (at one point, Dr. Scott was suspected of harboring runaway slaves) and a school for girls. He moved his family to Cincinnati where he taught at the Farmers College (now gone). Dr. Scott began his all-girls school. While in Cincinnati, Caroline met Benjamin Harrison, who was immediately smitten. In 1849, the Scotts moved back to Oxford, where Dr. Scott opened the Oxford Female Institute. Mrs. Scott served as the Matron and also as the Home Economics Head. At the Institute, Caroline mastered English literature, for which she developed a life-long love, drama, music, art and painting. She graduated in 1853 with a degree in music. She taught music, home economics and painting, both in Oxford and in Kentucky. She loved painting, first watercolors and then china painting, and she painted for her entire life.
Husband:
Benjamin Harrison (1833 – 1901)
Courtship and Marriage:
Young Benjamin Harrison left the Farmers’ College and pursued his education at Miami University. He chose Miami not only for its good reputation, but also to be near Carrie Scott and her "dancing brown eyes." She encouraged him to be more relaxed and, against her father’s wishes, took him to dances. She later said that she had no patience with her church’s ban on dancing. Benjamin was serious almost to the point of being solemn, while Carrie was lighthearted, humorous and had a sparkling personality. Carrie taught for a year in Kentucky, during which time she experienced poor health. Concerned about her, Benjamin persuaded her to return to Ohio, where they were married in her father’s parlor on October 20, 1853. After the wedding, Benjamin and Carrie departed for the Harrison home at North Bend, Ohio
Age at marriage:
21 years, 19 days
Personality:
Fun-loving, humorous, fond of books, reading and painting, Caroline Harrison was also religious, deeply sentimental, supportive and artistic. She easily became depressed when she was not well and suffered from upper respiratory problems all of her life. She could easily be hurt, but never held a grudge. She could usually see the funny side to any issue. Her greatest love was family and home. She expanded home and family to include the community and gave her time to her church, her women’s groups and her art. She loved to act out books for her "Impromptu Club" and enjoyed reading aloud. Because of her love of music, she encouraged her children to learn to dance. Extremely broad minded, she was able to view both sides of an issue.
Children:
1. Russell Lord (later changed to Russell Benjamin) Harrison (1854 – 1936)
2. Mary Scott Harrison McKee (1858 – 1930)
3. An unnamed still born daughter (June, 1861)
Years Before the White House (1853 – 1889):
Not wishing to live under the Harrison "name", Benjamin Harrison moved Carrie and their meager possessions to Indianapolis, Indiana to make their home. Carrie learned to make do with little, but she was very pregnant, which made it difficult. She returned to Oxford where Russell was born in August 1854. The addition of a daughter in April 1858 filled them with joy, but Ben’s long hours at the law office and his pursuit of a living drove a wall between the young couple. Caroline did not complain, but the strain showed. It took the Civil War and its horrors to teach Ben Harrison to value what was really important: wife and children. His letters to her (hers unfortunately did not survive) are filled with a deep passionate tone. When he returned home from the war, she would never again reproach him for neglect. His law practice, as well as his fame, grew, and he became a political force. Caroline’s involvement in her church and Sunday school led to her work with the Indianapolis Orphanage and other women’s organizations. She brought a young, German artist named Paul Putzki to Indianapolis, and he taught her and anyone else who was interested, china painting. Their house, built in 1874-75 on North Delaware Street, became a center of activity. Benjamin’s election to the Senate in 1880 brought Caroline to the nation’s Capitol, but a serious fall that year undermined her health. In 1883, she had surgery in New York and required a lengthy period of recovery. Even in the midst of politics, parties and receptions, Caroline Harrison pursued her art work, her gardening (she loved all flowers, especially orchids), her Impromptu Club and her arrangement of her children’s marriages. In the campaign of 1888, she was a definite asset. Her charm, naturalness and open manner offset her husband’s chilly manner. She spoke often to members of the press. Their financial situation was still precarious, causing her to joke once, "Well, husband, it’s either to the White House with us or the poor house." He was elected in November 1888, but by electoral vote, not popular vote.
First Lady:
Caroline Harrison’s tenure as First Lady was overshadowed by her predecessor and her successor: Frances Cleveland. Mrs. Cleveland’s youth made Caroline Harrison seem older and more staid than she really was. In actuality, Caoline Harrison was more involved in women’s issues and was more radically inclined than her younger counterpart. Caroline had electricity installed in the White House and made up very detailed plans to enlarge the existing building by adding an east and west wing facing two art galleries. Due to political timing, her plans were narrowly defeated. She did, however, change the west wing by adding a bathroom and converting a bedroom into two rooms. Caroline was horrified at the filth and clutter, and cleaned out all the rooms including the kitchen, which she also modernized. She had floors refinished and rooms wallpapered, all of which met with Frances Cleveland’s approval upon her return in 1893. As First Lady, Caroline Harrison made china painting popular. She brought Paul Putzki with her to Washington and opened classes in china painting to anyone who wanted to learn. Her interest in china led her to catalog past administration’s china. She also had a china cabinet especially made for the collection. She designed her White House china using a motif that included ears of corn and the goldenrod. Caroline went with the President on his trip to California in April/May, 1891 and planted a tree at the site of the future Stanford University. In 1890, the newly formed Daughters of the American Revolution asked her to become their first President General, which she accepted. Instead of it being an honorary position as she thought, it became a full-time job. Her tact, energy and humor saved the organization from destruction from both internal and external factors. In February 1892, Caroline gave the first recorded speech ever given by a sitting First Lady at the first Congress of the DAR. When John Hopkins Hospital asked her for her support for the creation of a new hospital wing in Baltimore, she refused – unless they agreed to admit women. They did, and she hosted receptions and fund raisers for them. She did a painting of orchids, turned it into a print and made it available to "women and girls" of America. The White House conservatories blossomed during her tenure. Her grandchildren, "Baby" Benjamin McKee, his sister and Marthena Harrison, had a grand time at the White House, but Caroline worried about their safety. Even though Caroline’s sister died in early December 1889 in the White House, Caroline still went ahead with her plans for the first Christmas tree in the White House’s history. She had Sousa and the Marine Band play and, for the first time since Sarah Polk was in the White House in 1845, there was dancing in the White House. The only real criticism Caroline ever received was for supposedly accepting a bribe – she accepted a cottage at Cape May Point in New Jersey from Postmaster General John Wannamaker. Caroline and the President paid him $10,000 for the cottage to assuage the public outcry. Mrs. Harrison accompanied her husband to the Centennial celebrations of the presidency in 1889 and even christened a battleship, the U.S.S. Philadelphia. By the summer of 1892, she was very ill and depressed. The illness and depression may have caused her to image that her husband was falling in love with her niece and secretary, the widow Mary Lord Dimmick. She later regretted her feelings. Her illness was diagnosed as tuberculosis. A summer in the Adirondack’s failed to restore her to health. In September the President brought her home to the White House, where she lapsed into semi-consciousness. When her husband asked if there was anything they could do, she smiled and said, "No, dear."
Death:
6:30 a.m. October 25, 1892 at the White House
Age at death:
60 years, 24 days
Burial:
Crown Hill Cemetery, Indianapolis, Indiana
Legacy:
In spite of her grandmotherly appearance and her desire to make everyone comfortable, Caroline Harrison believed in being involved in the society around her – in her church, her women’s clubs, her community and in the nation. Caroline Harrison proved to be ahead of her time in her pursuit of causes: the use of American goods, the President Generalship of the fledgling DAR, the demand for the admittance of women as students to John Hopkins Medical School. She forged ahead with human, intelligence and tact. She balanced her family with her interests and beliefs, and created a well rounded image of intelligence, compassion and artistic ability. She may well have been our most underrated First Lady.

Biographies of First Ladies