Mijn boek 2

**************************
Goed.
Daar gaat ie dan. Op veler verzoek.

Mijn boek.

"WEG VAN MIJN MOEDER"

Ik ben begin 2005 gaan schrijven.
Aanleiding was de moord op Theo van Gogh - iemand die het vrije woord koesterde en verkondigde. Hem werd, op moorddadige wijze, de mond gesnoerd. Letterlijk de keel doorgesneden.
Dat maakte iets in mij los.

1. In de Tweede Wereldoorlog werden koeriers van verzetskrant Trouw eveneens de mond gesnoerd. Mijn moeder wist uit de handen van de Duitsers te blijven, maar haar maatjes vielen voor het vuurpeleton in Kamp Vught.

2. Ik ben een "tweede generatiekind".
Weliswaar in 1955 geboren, doch opgegroeid met die oorlog. Die verdomde oorlog heeft mijn jeugd en mijn verdere leven bepaald.

Eén en twee raken met elkaar verweven in mijn verhaal. Ik start een nieuwsgierige zoektocht naar de 23-jarige verzetsvrouw die in 1955 mijn moeder wordt.
En daar wil ik het wat de inhoud betreft bij laten.

Er zijn verschillende versies geweest.
De eerste - lijvige - stond veel te dicht bij mijzelf. Uitgevers zagen daar - terecht - niets in.
Maar iedere keer kreeg ik te horen dat het verhaal boeiend was. Ik moest iets aan de vorm doen.

Gedurende de schrijfperiode heb ik verschillende mensen geraadpleegd. Professionals.
Met Lonneke Kok (1976, eindredacteur en schrijver) heb ik het fundament gelegd. Ze gaf mij enorm veel vertrouwen.
Totdat wij te goed bevriend raakten en het boek bijzaak werd. We verdwaalden.

Ik leerde tijdens de onthulling van "de Schreeuw" Maria Heiden (1944, v/h van Gennep boekhandel te Rotterdam en schrijver) kennen. Zij wilde mijn manuscript graag lezen en becommentariëren. Maria is van de details.

Theodor Holman (1953 en net als ik "tweede generatiekind") haalde genadeloos uit. Hij kraste hele bladzijden weg.
Ik kon wel huilen.
Maar nadat ik het herschreven had zag ik dat het verhaal sterker werd.
Schrappen, schaven, polijsten. Eindeloos.

Langzamerhand, met lange pauzes, verfijnde het werk.
Zelf had ik er een "lange termijn project" van gemaakt. De hierboven genoemde personen zagen het echter wel zitten.
Dat gaf mij een enorme "boost".

En alle kenners verzekerden mij dat ik het - als debutant - nog maar aan weinig uitgevers had gestuurd.
Mijn blog kwam er in 2006 bij. Belangrijk voor het fingerspitzengefühl. Het kort en bondig formuleren.

Vorige week stuurde ik de laatste versie naar uitgeverij ASPEKt.
Normaliter ligt een manuscript zo'n drie maanden te liggen.

Vandaag kwam daar - voor mij totaal onverwacht - die positieve brief. Die brief die ik wel tien keer heb gelezen en voorgelezen. Als klap op de vuurpijl belde ook nog de uitgever zelf.

Pas toen wist ik het zeker.

Ik heb een boek geschreven.