31 mei, 2009
EHL
30 mei, 2009
Down Memorylane with Opel
(Update - nadat ik dit blogje had geschreven en opgestuurd naar Aurora, Ontario is Opel toch gered door het Canadese Magna International - vandaar nu ook mijn aangepaste versie)
De eerste auto die ik mij kan herinneren was de Opel Olympia.
Met z'n vieren werden wij achterin gepropt. Ik kon vanuit de ingezakte achterbank helemaal niets zien.
Mijn uitzicht was de leuning van de voorstoel en de ellebogen van mijn ruziënde zussen.Na de Olympia ging mijn vader over op de veel sjiekere Peugeot 404.
Toen mijn tante en oom uit de VS zich met hun drie kinderen een jaar in Den - Haag vestigden, moest mijn vader voor een auto zorgen. Een betaalbare stationcar - een automaat.
Bij een bevriende Opeldealer werd deze Kadett gekocht. Ik herinner mij niet meer of het een tweedehands of een nieuwe was.
Mijn moeder nam de auto over toen de familie terug naar Amerika ging.
Mama vond het een heerlijk karretje (ze kwam van een Renaultje Quatre), maar wel te duur en eigenlijk ook te groot. Hij werd met tegenzin ingeruild.
Ze is wel aan de Kadett blijven hangen. Een ruime, degelijke en voordelige auto.
Onze dealervriend gaf iedere keer goede service en een mooie inruilprijs.
Opel droeg nog niet het predikaat burgelijk. Een tweede auto was in die jaren een ongekende luxe, ongeacht het merk.
Tot wij allemaal uit huis waren en er financieel meer ruimte was. Toen stond er ineens een knalrode Alfa Sud voor de deur.
Ook wij zijn begonnen met Opeltjes.
Welgeteld hebben we drie Kadetten (Standaard, Coupé en Station) - en een Record gereden.
Nooit problemen mee gehad, uitstekende vervoerders.
Er bestaat een Opel Magnum. Die wordt vast opgevolgd door de Magna.
De situatie lijkt niet meer hOPELoos.
29 mei, 2009
Vervolg B&B
Hahahaha, ik kijk even op de site van de hieronder beschreven B&B en zie dat ze het een en ander hebben veranderd/aangepast in hun omschrijving.
Thatch is a large, octagonal, thatched cottage, beautifully kept and furnished to a very high standard - no saggy beds here!
Ook is het WiFi - aanbod nergens te vinden.
Opvallend!
Of de sites verschillen gewoon, maar dan kun je er helemaal geen wijs meer uit.
Thatch
Thatch .........................................
Het zegt mij meer dan genoeg.
28 mei, 2009
Bar & Boos
21 mei jongstleden:
De baas (vanaf nu de man genaamd) van deze Thatch B&B ontving ons allervriendelijkst. Hij praatte (enigszins neurotisch) aan een stuk door.
Dan was hij bij mij aan het verkeerde adres.
De man haalde zijn schouders op. Hij begon te morren.
'Okee, als u er niets aan wilt doen - dan gaan we'.
De man werd driftig.
P. strooide nog wat zout in de wonde: 'Oh ja, de televisie doet het ook niet'.
Eerst het internet.
Hij belde, onder luid protest, het gratis nummer van British Telecom.
Om een indruk te krijgen verwijs ik naar Fawlty Towers.
Oh ja, en ik kreeg regelmatig een douche over mij heen: spuug. Niet elektrisch maar wel geladen en spetterend.
Maar het lukte. Zijn modem en pc werden gereset en ik had WiFi.
Vervolgens liep de man mee naar onze kamer om de televisie te bekijken. Hij ging meteen in de verdediging.
Wel stond er een decoder. Neen, die werkte nog niet.
Na de vroege, lange reis en deze commotie waren wij bekaf.
Hij zou voor ons een restaurant bespreken.
Rond elven waren we terug in de B&B.
Slapen..............met oordopjes in.
Middenin de nacht moest ik eruit. Dat is normaal voor vrouwen van mijn leeftijd.
Toen ik van het matras afrolde hoorde en voelde ik de veren (spiralen) opspringen. Mijn onderrug protesteerde zeurderig. Ik kon niet eens rechtop staan.
Huilend maakte ik P. wakker. We wisselden van matras. Zijn kant was beter.
P. had de beslissing al genomen. 'We gaan weg'.
Met een lege maag zijn we vertrokken. De briesende hengst en 62,- Pond Sterling achterlatend.
Op naar Sidmouth. Op naar vier heerlijke dagen.
Was er een vrouw?
Onzichtbaar en onhoorbaar.
Niet 's nachtS
Mijn steun en toeverlaat, vriendin en tekstredacteur L., had de moeite genomen vanuit Alkmaar naar Rotterdam te komen om de gecorrigeerde proefdruk van Weg van mijn moeder met mij te bespreken.
Dankzij haar voel ik mij nu zeker. Alle punten en komma's staan op de juiste plek.
Zij is mijn houvast.
Het was al laat dat we aan tafel gingen en nog later dat we klaar met eten waren.
L. had zich voorgenomen met de nachttrein naar 020 te reizen. Dat deed ze wel vaker.
Toen was het ineens twee uur.
Ik keek op NS.nl hoe laat de trein ging.
Die ging wel, maar niet helemaal. De reis moest half per bus, half per trein afgelegd worden en zou dik twee uur duren.
Was dat effe schrikken.
Ik belde de taxicentrale en bood L. als wederdienst een ritje naar 020 aan. Dat aanbod trok ik vliegensvlug in toen ik het bedrag hoorde: 180 = honderdtachtig euro.
Het bed in de logeerkamer was zo opgemaakt.
Mijn conclusie:
Openbaar vervoer,.................................. je zou er een auto door kopen
27 mei, 2009
All the presidents wives 37
Born:
When Betty was sixteen, her father died accidentally from carbon monoxide poisoning. In 1936, Betty completed high school and wanted to pursue her study of dance in New York. Her mother refused to let her. Instead, Betty attended the Bennington School of Dance in Bennington, Vermont for two summers, where she studied under Martha Graham. Martha was a tough, demanding teacher who shaped the young Betty Bloomer’s life. Betty asked Martha Graham if she could work with her and, to Betty’s delight, Martha agreed.
When Bill collapsed in a diabetic coma, Betty learned to give him insulin shots. His condition grew serious enough to require hospitalization. Betty cared for him until he recovered enough to come home.
Age at Second Marriage: 30 years, 190 days
2. John (Jack) Gardner Ford (1952 - )
3. Steven Meigs Ford (1956 - )
4. Susan Elizabeth Ford (1957 - )
26 mei, 2009
Getroffen
Geen sprake van opzet bij golfdrama, lees ik in het AD
AMSTERDAM - Het was de eerste keer in zijn leven dat hij op de golfbaan stond. De sfeer zat er goed in op Hemelvaartsdag, de jongens hadden het naar hun zin.
Het was echt een dagje uit voor ze, zegt een golfer die even tevoren nog tegelijk met het gezelschap het golfcomplex op kwam.
Ineens was het uit met de pret. De 62-jarige grootvader van een van de jongens, die hen had meegenomen naar de golfbaan in Amsterdam, raakte de 16-jarige Mark Weghorst met de zware club die wordt gebruikt voor de afslag vol in zijn hals.
Volgens omstanders was de jongen uit Maarssen onmiddellijk buiten bewustzijn. De volgende dag overleed hij in het ziekenhuis.
De grootvader is ‘gezien de aard van het letsel’ door de politie verhoord, maar volgens een woordvoerder was er geen sprake van opzet. De zaak wordt beschouwd als een ‘noodlottig ongeval’.
Zoonlief Jacob - teaching golfprofessional - vertelde mij dit afschuwelijke nieuws vanmorgen.
Het valt weg tussen alle dodelijke geweldsdelicten, maar dit nieuws raakt mij veel meer. Ik ben er beroerd van.
Afschuwelijk.
Dat de grootvader is ondervraagd zal ongetwijfeld een verplichte procedure zijn, maar ook een onmenselijke.
Hij zag zijn kleinzoon niet staan en Mark wist niet dat opa zou gaan slaan. Zo stel ik mij de situatie voor.
Dat sommige media er onzorgvuldig mee zijn omgesprongen blijkt maar weer eens uit koppen als: Golfer slaat jongen ziekenhuis in.
Om nog maar te zwijgen van de foto's die op het internet rondgaan, met afgeplakte gezichten.
Ik ben er misschien zo kapot van omdat dit altijd mijn eigen grote angst is (geweest).
Ooit ben ik (bijna fataal) geraakt door een hockeybal. En tijdens het golfen sta ik altijd op veilige afstand van de degene die aan slag is. In ieder geval face to face.
Mark Weghorst was in the wrong spot at the wrong time.
24 mei, 2009
A day at the beach
Zij, niet wij, vonden op deze zonovergoten dag een plekje op het strand. Wij genoten van het plaatje.
Blije mensen op een kiezelstrand.
Blije mensen op rotsen.
Blije mensen op kleddernat zand.
23 mei, 2009
So British!!
Het verhaal van de mislukte B&B houdt u van mij tegoed.
Dat was werkelijk te gek voor (weinig) woorden. Daar moet ik de te tijd voor nemen.
De zon schijnt al twee dagen in Sidmouth. Het is hier fantastisch.
Een '(rijke) oude-mensenoord'.
Maar dat heeft ook zijn voordelen.
Geen disco's, kermis, hippe tenten en hangjongeren.
Sidmouth heeft:
- Mooie, oude, stoffige hotels met grote parkachtige tuinen. Alsmede hotels waar een jasje verplicht is tijdens dinner.
- Ambachtelijke winkeltjes die naar lavendel ruiken en waar ik uren in rond kan neuzen.
- Een 'National Trust' winkel.
- Een kruidenier (foto) waar het interieur en sommige producten uit 1813 stammen.
- Veel tearooms, ijstenten en gelegenheden waar je top kunt lunchen.
De oude mensen gaan vroeg onder de wol nadat ze (halfpension) hebben gegeten in hun hotel.
Haute cuisine restaurants ben ik hier dan ook niet tegengekomen.
Wij eten in gezellige pubs, waar de keuken prima is.
Ik heb - uit pure noodzaak - gin leren drinken, met bitter lemon.
Uitslapen is er niet bij. We moeten tussen acht en half tien ontbijten.
Ik eet 's morgens een goed Engels ontbijt. Poched eggs on toast.
Voor de Kippers, Haddock, baked beans, mushrooms, bacon, black pudding, tomatoes en hashbrowns bedank ik vriendelijk.
Lunch slaan wij derhalve over.
Maar om drie uur begint het te knorren.
Dan is het tijd voor de scones, clotted cream and strawberry jam. Yammie.
Dit ROYAL GLEN HOTEL is uitstekend.
De service is optimaal.
Zo zijn de wollen dekens (op mijn verzoek) verwisseld voor luchtige dekbedden.
De lounge en bar zijn oer-Engels. Rood velours.
Vandaag hebben we een (iets te) lange autorit gemaakt door het wonderschone Dartmoor National Park.
Vervolgens zijn we onderuit gezakt aan het cricketveld van Sidmouth met een prachtig uitzicht over de Atlantische Oceaan.
Er zijn nog plekken in the UK waar traditie en 'wellbehaviour' nog hoog in het vaandel staan.
Sidmouth is one of those places.
22 mei, 2009
Sidmouth
21 mei, 2009
Verslaving
Want als ik deel zes gezien heb, begin ik weer met deel één.
Tip 010
Prima kleine kaart - mooi terras - leuke inrichting - wisselvallige bediening.
20 mei, 2009
Weekendje Weg
We hebben besloten iedere maand er één lang weekend op uit te trekken.
Morgen vliegen we naar Engeland.
Een kort vluchtje.
Gelukkig zijn de weersverwachtingen goed, dus verwacht ik dat we mooi (uit)zicht hebben.
De laptop gaat mee.
Vanuit Lyme Regis (Dorset) aan de Engelse zuidkust hoop ik leuke belevenissen met u te kunnen delen.
FlyBe, FlyMe Safely!!
All the presidents wives 36
19 mei, 2009
Krantenmot
‘Dit is meer dan smaad, dit is laster'
door Paul Onkenhout in de Volkskrant.
Columnisten die elkaar beschimpen en zelfs overwegen de Raad voor Journalistiek in te schakelen, een column die wordt teruggetrokken en een hoofdredacteur die probeert te redden wat er te redden valt: Het Parool is gegijzeld door een klassieke journalistieke rel.
De hoofdrolspelers zijn Theodor Holman, Prem Radhakishun en Max Pam. De basis van het conflict is een column die Radhakishun voor de krant schreef over zijn collega-columnisten Holman en Pam.
‘Er is in dit stadium geen goede oplossing meer te bedenken’, zegt Bert Vuijsje. Hij is ervaringsdeskundige. Als hoofdredacteur van HP/De Tijd schrapte hij in 1996 een passage in een column van Theo van Gogh. Een week later weigerde hij een stuk van Van Gogh te plaatsen.
Verhitte debatten
De affaire leidde tot verhitte debatten over de vrijheid van columnisten en de verantwoordelijkheid van hoofdredacteuren. In een column voor het radioprogramma Goedemorgen Nederland keek Vuijsje op 8 mei op de kwestie terug. Van Gogh overschreed destijds de ‘grens van beschaving en goede smaak’, oordeelt Vuijsje achteraf.
Volgens hem hebben ook Holman en Radhakishun zich misdragen. ‘Het heeft me nog het meeste verbaasd dat de krant die twee stukken heeft geplaatst, en vooral die column van Holman’, zegt Vuijsje.
Columnistenoorlog
De columnistenoorlog bij Het Parool begon op 22 april. Holman schreef over huwelijken van neven en nichten van allochtonen. Uit de column: ‘Laat ze rustig fukkie-fukkie doen met broers en zusters, neven en nichten, want dat is een uitstekende manier om op een vredelievende wijze van dit probleem af te komen (...). We betalen alles voor de geestelijk gehandicapten die ze moedwillig krijgen en laten hen op die manier, en op vreedzame wijze, hun eigen ondergang verzorgen.’
Op 5 mei, volgde een indirecte reactie van Radhakishun, naar aanleiding overigens van de aanslag in Apeldoorn. Hij schreef: ‘Theodor Holman, Max Pam en al die andere op moslims en zwarten kankerende columnisten zijn gewoon vieze vuile racisten’. Ook werden ze ‘randdebielen’ en ‘teringlijders’ genoemd.
Een vervolg
Afgelopen zaterdag kreeg de kwestie een vervolg. Pam, die onlangs na een arbeidsconflict als literair recensent vertrok bij HP/De Tijd, weigerde een column aan te passen en trok het stuk vervolgens terug. Pam had een toespeling gemaakt op de column van Radhakishun. Daarmee zou hij hebben gezondigd tegen de huisregel dat columnisten elkaar niet noemen (of aanvallen) in hun stukken. Pam: ‘Dat wordt nu even snel uit de hoge hoed getoverd.’
In de column wordt Radhakishun twee keer genoemd. In het stuk schrijft Pam over een rumoerig debat dat hij bijwoonde. ‘Het leek wel of de zaal volzat met 200 Prems’, is een van de gewraakte zinnen. Pam: ‘Het is een keurige column. Ik verlaag me echt niet tot zijn niveau.’
(meer: Pam in de De Pers)
De hoofdredacteur van Het Parool, Barbara van Beukering, vindt de ophef overdreven. ‘Dit is klein bier.’
Te laat
Zowel de column van Holman als van Radhakishun las ze pas toen ze al in de krant stonden. ‘En dat was te laat. Een ongelukje.’ Radhakishun werd gebeld. ‘Ik was onaangenaam verrast en ik zei dat hij dat niet meer mag doen. Hij was in alle staten, want hij is een voorstander van totale vrijheid van meningsuiting. Maar er zijn ook fatsoensregels.’
Volgens haar drong Pam erop aan hem te ontslaan. ‘Dat vind ik een te pittige sanctie voor één misstap, antwoordde ik. En toen schreef hij een column waarin hij Prem beledigde. Dat kon ik niet toestaan. Het was een hele leuke column, op twee zinnen na. Maar Pam wilde niet dat ze werden geschrapt en zei toen dat de column niet mocht worden geplaatst.’
Pam: ‘Als de krant dit zomaar voorbij laat gaan, is het afgelopen. Het zal te maken hebben met onervarenheid en onnozelheid van de hoofdredactie, maar deze onzin had nooit in de krant mogen staan.’ Mogelijk zal hij de Raad voor Journalistiek inschakelen. ‘Want dit is meer dan smaad. Dit is laster.’
Niet handig
Ook volgens Vuijsje is het ‘niet zo handig’ dat de hoofdredactie van Het Parool mogelijk controversiële columns niet zelf leest. ‘De hoofdredactie heeft kennelijk onvoldoende greep op wat er in de krant staat. Ik kan me goed voorstellen dat Pam woedend is.’
Van Beukering heeft er genoeg van, zegt ze. Vandaag worden de lezers van Het Parool geïnformeerd over de manier waarop de columnistenoorlog zal worden beëindigd.
Een goede columnist vindt ruziemaken leuk, schreef Theodor Holman vorig jaar voor deze blog.
Wat dat betreft voldoen de heren aan het criterium.
Dit is smullen voor de Volkskrant.
Van Pam en Prem samen bij GeenStijl lijkt me nu geen sprake meer.
Ons abonnement op Het Parool loopt ten einde.
Pam en Holman (schreef gisteren al zo'n verdacht softe column) las ik wel.
Prem niet.
Ik word zo moe van die man. Fysiek.
Zijn geschreven teksten doen pijn aan mijn ogen. Zijn gesproken woorden maken me horend dol.
Ik ga altijd zappen als hij 'on' is.
'Hoedje vouwen van je eigen krant en daarmee een uurtje in de hoek!', zou ik deze drie kleuters opdragen.
************************************************************************************************************************
18 mei, 2009
De sprakelaar
Vandaag zijn wij op niet al te fanatieke huizenjacht geweest. Onder andere in Kralingen, waar ook burgemeester Aboutaleb een optrekje heeft gekocht (lees mijn blog van gisteren).
De eerste makelaar schatte ik juist in.
Hij zou wel eens een huis aan Ahmed verkocht kunnen hebben.
Wat betreft het ego van deze makelaar was mijn intuïtie eveneens goed. Hij wilde graag zijn grote verhalen aan ons kwijt.
Wij nestelden ons in de uiterst comfortabele fauteuils van de verkoper en luisterden naar de loslippige makelaar. Het magnifieke uitzicht over de Maas ging even aan ons voorbij.
Hij stak van wal.
Over welke panden Aboutaleb gezien had.
Over hoe norsig onze burgemeester bij de eerste bezichtiging was geweest
Over hoe zwaar de beveiliging was
en ja hoor..........................
Welk huis het uiteindelijk geworden was.
Toen ging het nog over de verbouwingssubsidie en wat er allemaal aan vertimmerd gaat worden.
Dat alles kwam er als diarree uit na één terloopse opmerking mijnerzijds:
'Ik heb gehoord dat de burgemeester in Kralingen komt wonen'.
Dus fietsten P. en ik - na onze bezichtiging - langs het huis van de familie Aboutaleb.
Mijn conclusie (de laatste) van gisteren was juist.
Alleen: a week and a hammer?
17 mei, 2009
C&A
Aboutaleb
Neen, niet in multiculti Rotterdam Noord zoals hij aanvankelijk zo flink had aangekondigd.
Zijn familie - zo zegt Ahmed - wil in Kralingen wonen.
Feitelijk doet deze PvdA-burgemeester wat zijn rooie voorgangers ook deden: zich comfortabel in een VVD-wijk vestigen.
Kralingen is de oudste wijk van Rotterdam.
De mooiste wijk ook en de duurste wijk. Kralingen kent lommerrijke lanen. Ik ben opgegroeid in de Oranjelaan en daar ergens gaat Aboutaleb wonen, volgens het AD.
Vrienden zullen mij ongetwijfeld inlichten.
Ivo Opstelten woont er ook, maar dat is niet zo raar. Ivo is een kakkerd (zoals van Hanegem zou zeggen), ontkent dat ook niet en is bovendien met een Dutilh getrouwd. Kralingser kan het niet.
Volgens het AD heeft Aboutaleb aardig wat weten af te pingelen: de vraagprijs van zijn nieuwe stulp stond op 699.000 euro. Hij zou er 625.000 euro voor betaald hebben.
Mijn conclusie luidt daarom als volgt:
- het AD maakt weer een blunder en Aboutaleb komt niet dichtbij Opstelten of de Oranjelaan te wonen. Ik zie hem namelijk niet een bovenwoning betrekken
- Aboutaleb heeft een huis gekocht aan de verkeerde kant van Kralingen
- Aboutaleb gaat klussen - a week and a hammer
16 mei, 2009
Ieder nadeel.........................
C&A houdt rookschade-uitverkoop.
Nadat de eerste voorraad - rond het middaguur - was uitverkocht, gingen de deuren dicht. Morgen gaan ze weer open en kan de winkel opnieuw leeggehaald worden.
Mensen gaan gebukt.......................onder de hoeveelheid C&Atassen.
In deze slechte tijden komt zo'n brandje als geroepen.
Kwaliteitsverbetering?
Ook daarbij zijn wij afhankelijk van onze provider. Die is nu - zonder ons in kennis te stellen - aan het prutsen.
Dat houdt in dat zenders verplaatst zijn en dat het keuzemenu gewoon weg is.
En dat noemen ze 'kwaliteitsverbetering'.
Om de klacht door te geven heb ik drie keer moeten bellen. Tijdens het gesprek werd de verbinding twee maal verbroken en viel alle power weg. Dus moest ik met mijn mobiel bellen. Enfin, ik ben aan telefoonkosten sowieso al 2,50 kwijt en een hoop ergenis rijker.
Het antwoord van de Tele2-telefonist?
Dat staat letterlijk op het televisiescherm. Hij kan in ieder geval lezen.
15 mei, 2009
Naar de film
Het is vrijdag, P. heeft vrij. Wij zijn 'De laatste dagen van Emma Blank' gaan zien. Wij en acht anderen.
De film van Alex van Warmerdam.
Er is al genoeg over gezegd en geschreven. Ik onderbouw de positieve kritieken en herhaal: van Warmerdam is een duizendpoot en absoluut de beste Nederlandse filmmaker.
Waarom?
Omdat hij van Warmerdamfilms maakt - zoals Bergman Bergmanfilms maakte. Uniek.
Maar Alex van Warmerdam schreef ook nog eens het scenario, maakte de muziek, regisseerde de film en speelt de rol van Theo (een hond - letterlijk en figuurlijk).
Een aanrader voor dit grauwe weekend.
14 mei, 2009
Luchtje
'Ja, ik ruik ook iets verdachts', zeg ik - onze gast aan tafel aankijkend.
Zou Henks pak naar rook ruiken?
Henk rookt helemaal niet.
In de keuken is alles onder controle. Er staat niets aan.
Ik kijk naar de kaarsen op tafel. Die branden rustig.
Het is een chemische schroeilucht.
Ik loop zoekend door de kamer, maar weet niet waarnaar.
Dan doorzoek ik de rest van ons appartement. Het strijkijzer?
Er weerkaatst een zoeklicht in onze ramen. Binnen luttele seconden staan we voor het raam.
De Coolsingel is afgesloten. Er is brand in de Beurspassage - pal onder ons. Een grote brand zo te zien.
'Heb jij sirenes gehoord', vraagt P.
'Schat, dit is Rotterdam. Iedere vijf minuten...........................
Neen, sirenes hoor ik al lang niet meer.'
Herdenken
Scooby 2
geen wandelingen voor dag en dauw,
geen kussen uitschudden,
geen geborstel,
geen eten,
geen hondenkoekjes,
geen nachtelijke wandelingen,
geen poep opruimen,
geen knuffels,
geen natte snuit die me wegduwt,
geen oorverdovend gesnurk,
geen vuile poten schoonmaken,
geen haaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren opzuigen,
geen etensresten van straat uit haar bek peuteren,
geen opstaande haren bij het zien van een andere hond,
geen kwispelstaart die altijd kwispelde,
geen oogjes schoonmaken,
geen gegaap wanneer ze het er niet mee eens was,
geen kop in de lucht wanneer ze niet wilde luisteren,
geen gezelschap,
geen geschuifel,
geen teken(band),
geen begroeting................................meer
GEEN SCOOBY MEER - VANDAAG HEB IK EEN KATER
13 mei, 2009
Scooby
Maar vandaag hebben we het wel gewaagd.
Scooby was een einzelganger. Ze duldde andere honden, maar speelde er nooit mee.
Scooby de Santiago moet haar laatste reis alleen maken en daarom ben ik ontroostbaar.
****************************************************************************************************************************************************