Bar & Boos

Wat u nog van mij te goed had.

21 mei jongstleden:

Here lives a nice lady with her grumpy old man, stond er op het welkomstbordje bij de voordeur.

----

Ironie, dat dachten wij in eerste instantie.

Waar, bleek al gauw.

Onze kamer zag er gezellig uit, met een aardig uitzicht over het pitoreske Lyme Regis.

Wel erg klein met een gedateerde badkamer. Een elektrische douche waar je niet echt warm of nat van werd. Wel koud.

De baas (vanaf nu de man genaamd) van deze Thatch B&B ontving ons allervriendelijkst. Hij praatte (enigszins neurotisch) aan een stuk door.

Tussen neus en lippen door zei hij van internet geen verstand te hebben.

Al snel bleek dat de beloofde WiFi (voor mijn laptop) niet aanwezig was. De vorige gast had dat ook ondervonden, maar die had er geen punt van gemaakt. De man ging er vanuit dat het aan de laptop van die gast had gelegen.

Dan was hij bij mij aan het verkeerde adres.

Ik pinde hem vast op het feit dat ik meermalen om bevestiging had gevraagd over WiFi en dat hij die had gegeven.

P. dreigde met vertrek als er niets aan gedaan werd.

De man haalde zijn schouders op. Hij begon te morren.

'Wat moet ik dan doen?'

----

'Uw provider bellen. Want dit is niet een probleem van mijn laptop'.

----

'British Telecom bellen?? Geen denken aan.

Uren wachten, onverstaanbare Indiërs en ik heb er zelf toch ook geen verstand van.'

----
'Okee, als u er niets aan wilt doen - dan gaan we'.

De man werd driftig.

P. strooide nog wat zout in de wonde: 'Oh ja, de televisie doet het ook niet'.

Eerst het internet.

Hij belde, onder luid protest, het gratis nummer van British Telecom.

Ze namen binnen dertig seconden op.

Wat er zich het volgende uur heeft afgespeeld is niet na te vertellen. Ik kan British Telecom alleen maar lof toezwaaien voor de (bewaarde) kalmte, het geduld, vriendelijkheid, doorzettings - en incasseringsvermogen.

Om een indruk te krijgen verwijs ik naar Fawlty Towers.

Oh ja, en ik kreeg regelmatig een douche over mij heen: spuug. Niet elektrisch maar wel geladen en spetterend.

Maar het lukte. Zijn modem en pc werden gereset en ik had WiFi.

Vervolgens liep de man mee naar onze kamer om de televisie te bekijken. Hij ging meteen in de verdediging.

Ze waren gedeeltelijk overgegaan op digitaal en konden derhalve geen BBC ontvangen.
Wel stond er een decoder. Neen, die werkte nog niet.

Jammer. Had hij natuurlijk van tevoren moeten melden.

Na de vroege, lange reis en deze commotie waren wij bekaf.

We wilden een tukje doen en dat meldde ik de man ook. Ik had al lang door dat het een gehorig huis was en hoopte dat hij zijn stemgeluid wat zou dimmen.

Helaas, peanut butter.

Hij zou voor ons een restaurant bespreken.

Toen wij daar 's avonds aankwamen wist niemand iets van een reservering.

Rond elven waren we terug in de B&B.

Tot onze verbazing lag er een tweede afstandsbediening (voor de decoder) op het bed. De televisie deed het.

Geen woord daarover van de man.

Slapen..............met oordopjes in.

Middenin de nacht moest ik eruit. Dat is normaal voor vrouwen van mijn leeftijd.

Toen ik van het matras afrolde hoorde en voelde ik de veren (spiralen) opspringen. Mijn onderrug protesteerde zeurderig. Ik kon niet eens rechtop staan.

Huilend maakte ik P. wakker. We wisselden van matras. Zijn kant was beter.

P. had de beslissing al genomen. 'We gaan weg'.

Het (voorspelbare) antwoord van de man: 'nog nooit deze klacht gehad' , deed de deur dicht.

Met een lege maag zijn we vertrokken. De briesende hengst en 62,- Pond Sterling achterlatend.

Op naar Sidmouth. Op naar vier heerlijke dagen.

Was er een vrouw?

----

Jazeker.

Onzichtbaar en onhoorbaar.