(Update - nadat ik dit blogje had geschreven en opgestuurd naar Aurora, Ontario is Opel toch gered door het Canadese Magna International - vandaar nu ook mijn aangepaste versie)
De eerste auto die ik mij kan herinneren was de Opel Olympia.
Met z'n vieren werden wij achterin gepropt. Ik kon vanuit de ingezakte achterbank helemaal niets zien.
Mijn uitzicht was de leuning van de voorstoel en de ellebogen van mijn ruziënde zussen.Na de Olympia ging mijn vader over op de veel sjiekere Peugeot 404.
Toen mijn tante en oom uit de VS zich met hun drie kinderen een jaar in Den - Haag vestigden, moest mijn vader voor een auto zorgen. Een betaalbare stationcar - een automaat.
Bij een bevriende Opeldealer werd deze Kadett gekocht. Ik herinner mij niet meer of het een tweedehands of een nieuwe was.
Mijn moeder nam de auto over toen de familie terug naar Amerika ging.
Mama vond het een heerlijk karretje (ze kwam van een Renaultje Quatre), maar wel te duur en eigenlijk ook te groot. Hij werd met tegenzin ingeruild.
Ze is wel aan de Kadett blijven hangen. Een ruime, degelijke en voordelige auto.
Onze dealervriend gaf iedere keer goede service en een mooie inruilprijs.
Opel droeg nog niet het predikaat burgelijk. Een tweede auto was in die jaren een ongekende luxe, ongeacht het merk.
Tot wij allemaal uit huis waren en er financieel meer ruimte was. Toen stond er ineens een knalrode Alfa Sud voor de deur.
Ook wij zijn begonnen met Opeltjes.
Welgeteld hebben we drie Kadetten (Standaard, Coupé en Station) - en een Record gereden.
Nooit problemen mee gehad, uitstekende vervoerders.
Er bestaat een Opel Magnum. Die wordt vast opgevolgd door de Magna.
De situatie lijkt niet meer hOPELoos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten