Blind date

.........................................oftewel een ontmoeting met een onbekende. Die ontmoeting had ik gisteren, in de Achterhoek.

De prachtige Achterhoek waar zo veel herinneringen liggen. De Achterhoek waar ik altijd een raar gevoel van in mijn buik krijg.
Ik tufte in mijn luxe cabriootje over weggetjes waar mijn moeder in weer en wind op slechte fietsen over moest rijden, vaak met fietstassen vol illegale kranten achterop. Honderden kilometers heeft ze afgelegd, over (nu zo panoramiek aandoende) (zand)paden. Een gevecht met materiaal, de natuur en de bezetter.

Iemand die een link met mijn vader had en "Weg van mijn moeder" had gelezen wilde graag met mij praten. Ik ook met haar, want voor mij houdt het verleden nooit op te bestaan.
Het was een prachtige dag en ik had er de lange rit graag voor over.

De vierentachtigjarige vrouw was alleraardigst. Haar inmiddels overleden man had mijn vader al vanuit hun jeugd in Broek op Langedijk gekend en waren door stom toeval beiden als onderduikers in Rekken (de inrichting) terecht gekomen.

Maar veel kreeg ik daar niet over te horen. Dat was geen onwil, ze wist gewoon niets.
Ze was zelf als tiener (zes jaar jonger dan mijn moeder) in het verzet gerold en dat moest ik weten. Weliswaar waren haar werkzaamheden van een iets andere gradatie (understatement) dan die van mijn moeder, maar ze was er vol van.
Er kwamen zelfs foto's en plakboeken aan te pas. Ik bleef beleefd luisteren en kijken, en probeerde zo nu en dan een vraag over mijn ouders te stellen. Tevergeefs.

Zo terughoudend als mijn moeder was wanneer het de oorlog betrof, zo opdringerig kwam dit op mij over. En maar zeggen dat het zo pijnlijk is om er over te praten.................................
God, wat verlangde ik ineens naar mijn ouders.

Enfin: ik heb een goede daad verricht, mijn boek voor haar gesigneerd en weer even genoten van de prachtige Achterhoek.

Mijn vrijwilligersdag kwam een paar dagen later, maar hij kwam er.