Vluchtig

****************************
Gelukkig kan ik mij niet voorstellen hoe de ouders van Milly Boele zich voelen: welke doodsangsten ze hebben uitgestaan en hoe ze zichzef staande hebben gehouden tussen hoop en vrees. Ze zijn knap uit handen van de media gebleven. Mevrouw Boele wist voor wie haar dochter had opengedaan, maar dat bleef tot gisteren onbekend.

Ik heb wel geprobeerd mij in de moeder te verplaatsen, daarbij mijn eigen kind in gedachte nemend.
Ooit zag ik een stampvolle metro met onze zoon van zes jaar oud wegrijden. De deuren sloten voor mijn neus en ik bleef hysterisch gillend op het perron van Zuidplein achter. Het leek uren te duren voordat de eerstvolgende metro kwam. Gelukkig had een vrouw zich over J. ontfermd en stond hij me flink lachend op te wachten op station Maashaven.
Maar in die paar minuten op het perron van Zuidplein schoten er gruwelijke, moorddadige scenario's door mijn hoofd. Om nog maar te zwijgen van een zedendelict.

Toen ik gisteravond laat de uitkomst van het onderzoek hoorde werd het me te veel.

Je woont in een keurige buurt. Er zijn geen problemen. Je hebt aardige buren. De kinderen spelen onbekommerd met elkaar. Een doorsnee Nederlandse straat.

De buren voelen zich misschien wel extra veilig nu er twee samenwonende agenten hun intrek hebben genomen in het huis tegenover de familie Boele.
Ik kan mij zo voorstellen dat iedereen alerter is, dat de straat is er alleen maar braver door geworden is. Niemand durft nog dubbel te parkeren, er ligt geen snipper papier meer op de grond, er wordt recht overgestoken, en niemand durft meer te fietsen op het trottoir.

En dan, op 16 maart wordt er gegraven in de tuin van de politieagent. Het is een macaber gezicht. De vredige straat krijgt een macaber aanzien.

Vorige week ebde het leven (even) uit het lijf van een concertbezoeker (twee rijen achter ons). Toen realiseerde ik me hoe onvoorspelbaar datzelfde leven is.

Zo ben je er, zo ben je weg........................zonder iemand er van op de hoogte te stellen.