Aan/van boord

*************************************
Toen we eenmaal in het vliegtuig zaten en ons glaasje bubbels naast ons stond konden we relaxen en dat hele ESTA gedoe loslaten.

Wat we echter niet wisten is dat we geen groene visa meer hoeven in te vullen. U weet wel: die waar de vraag op staat of je in 1933 een nazi was. In feite dezelfde vragen die je al beantwoord hebt voor de “mag ik alsjeblieft het land in” aanvraag – oftewel ESTA.

Ik kreeg alleen een douaneformulier en vroeg lichtelijk verbaasd aan de stewardess of we geen groene visa nodig hadden. Misschien dom, maar ook op domme vragen verwacht ik een gewoon antwoord.
Snibbig reageerde ze: “mevrouw – weet u hoelang ik dit werk al doe?”

Ik herhaalde mijn vraag en weer kreeg ik (ondersteund door een minachtend glimlachje) hetzelfde antwoord: “mevrouw – weet u hoelang ik dit werk al doe?”
Er kwam geen antwoord op mijn vraag.

Integendeel. Zodra ik mijn mond opendeed viel ze me in de rede met “mevrouw – weet u hoelang ik dit werk al doe?”
Toen greep P. in en overstemde haar. “Vorig jaar hebben we anders foute formulieren gekregen, wat ons veel ellende heeft bezorgd bij immigration en wat Delta uiteindelijk $500,- aan vouchers heeft gekost.”

Ze leek in te binden en zei dat dit zo goed was. Het moet vast en zeker een KLM-bitch zijn geweest. Die onmiskenbare hooghartigheid……

Na de lunch gingen de lichten uit en de raampjes werden geblindeerd. In de Business Class betekent dat: STILTE.
Echter - voor ons zaten twee dames aan een stuk door te tetteren.
Oordopjes haalden niets uit.

Dus vroeg ik vriendelijk aan de purser of zij de dames wilden vragen iets zachter te praten.
Nee dat deed ze niet.
“The ladies are difficult,” zei ze. Ze had ze meer aan boord gehad en het was blijkbaar een moeilijk te benaderen stel.
De purser was niet te vermurwen. “You’ll have to approach them yourself.”
 Ik vond het belachelijk.
Maar toen ik terugliep naar mijn stoel vroeg ik het vriendelijk aan ze: “can you lower your voices, please. We’re trying to get some sleep.”

Ze excuseerden zich meteen en hadden geen idee dat hun stemgeluid boven de motoren uitkwam.
Het kon dus wel.

Nadat we het vliegtuig in Atlanta verlaten hadden troffen we een van de kwebbels. Ze knikte vriendelijk en verontschuldigde zich nogmaals met “sorry we disturbed you.”

Gelukkig liep alles gesmeerd bij de immigration. Mijn vingerafdrukken waren niet belangrijk genoeg – we mochten zo doorlopen.
Welcome to America kan er nog steeds niet af. Dat riepen wij dan maar vrolijk tegen elkaar.

Nu is het zo dat je, wanneer je een doorvlucht hebt, nog een keer door de security moet.
In de VS houdt dat “strippen” in. Je gaat vrijwel naakt door het poortje waarachter een zwarte Hulk met handschoenen zich staat te verkneukelen om je te fouilleren.

Op naar terminal B met de shuttle.
“Schat, waar is je vest?”

P. keek geschrokken naar zijn blote armen en slaakte een keiharde GVD. Hij wist gelukkig zelf de weg terug naar de security te vinden – daar waar hij zich had moeten uitkleden.

Inmiddels zijn we op onze eindbestemming (Naples, Florida), zijn de koffers uitgepakt, heb ik al wat boodschappen gedaan en ruik ik naar......
Laat ik daar maar niet over uitwijden.

Vergeef mij eventuele fouten. Mijn redacteur slaapt inmiddels.

Het is 3.30 Nederlandse tijd.
Twintig uur geleden stond ik onder de douche in het Novotel.
************************************************************