Het zal in 2001 zijn geweest dat ik mijn Dupuytren-handen aan een chirurg in Leeuwarden liet zien.
"Niets aan doen," was zijn advies. "Zeker niet als je er geen last van hebt en je ringvinger nog kunt strekken."
Een paar jaar later liet ik ze, in het kader van mijn zwakke pezen, aan een orthopeed zien.
"Als je er geen last van hebt en geen kromme vingers hebt, zal er geen plastisch chirurg iets aan doen. Lekker laten zitten, want Dupuytren komt vaak terug."
Deze zomer werd P. aan huidkanker geopereerd en toevallig liet ik mijn hand aan een medewerkster van de kliniek zien.
"Oh, ja. Dat doen wij hier. Ik kan u inplannen, hoor. Zal ik een afspraak voor u maken?"
"Uh, nou ik weet niet of mijn verzekering dat wel dekt. Ik moet eerst mijn huisarts raadplegen."
"Maar zal ik met u vast een afspraak voor een consult maken?"
Ik vond de gretigheid iets te, maar ging er toch mee akkoord.
Verder dan een intakegesprek met de plastisch chirurg is het niet gekomen. Ik heb op 1 september jongstleden bericht over wat ik in de krant las.
De gretigheid werd mij ineens duidelijk.
Vandaag is mijn hand voor de vierde keer door een plastisch chirurg in het St. Fransiscus Gasthuis onderzocht.
Een operatie werd mij ten zeerste afgeraden.
Weer.
En weer om dezelfde reden + de gevolgen van een ingreep kunnen erger zijn dan de huidige conditie van de hand.
Niets aan de hand, dus.
******************
Geen opmerkingen:
Een reactie posten