NHS

De diagnose die zondag door een verpleegster in het ziekenhuis in Sidmouth was gemaakt, nadat ze met een arts in Honiton telefonisch had overlegd, vertrouwde ik niet.

Okee, ze had een uitgebreid onderzoek gedaan - maar achteraf gezien maakte ze de verkeerde keuze.

Er waren volgens haar twee mogelijkheden: conjunctivitis (ontstoken slijmvlies van de ogen) of allergie. Ze gokte op allergie en de dokter faxte een recept voor een antibioticazalf naar de plaatselijke apotheek.

We hebben ons suf zitten piekeren waar ik dan allergisch voor was. En waarom maar één oog?

It didn't make sence.

Dat zalfje deed meer kwaad dat goed.

Het deed me denken aan de ouderwetse prikjodium die mijn moeder vroeger op een kapotgevallen knie deed - alleen dan in je oog. Om maar even een pijnlijke voorstelling van zaken te geven.

Ik heb het braaf zes keer gebruikt, maar vandaag (eindelijk weer een gewone werkdag) ben ik toch naar de huisarts gegaan.

Die constateerde een virale conjunctivitis, waar helemaal geen medicatie voor is.

Uitzingen dus. Er staat twee tot vier weken voor.

Ik heb nog geluk dat (voorlopig) maar een oog ziek is, want het schijnt zeer besmettelijk te zijn.

National Health Service.

Evenals twee jaar geleden, toen een arts 's avonds een huisbezoek moest maken, betaalde ik niets. Er werd niet eens naar een verzekeringspasje of legitimatie gevraagd.

Geweldig.

Over een maand zitten we in de VS.

Ook daar hebben we (meer dan ons lief is) ervaring met ziekenhuizen en artsen.

Het systeem aldaar wordt geregeerd door achterdocht.

Nog voor je iemand hebt gezien is je creditcard voor $150,- belast, waarna er een totaal niet ter zake doend onderzoek (zogenaamd standaard - waar je niet onderuit komt) wordt gedaan.

In de VS moet de kassa blijven rinkelen.

Dat noemen ze medical CARE.

*************************************************