Zoekende

********************************
"Hee, ben je ziek?"

Het was kwart over acht en mijn echtgenoot lag nog naast me onder de wol. In de seconden dat hij niet reageerde drong het tot me door dat echtgenoot "uitgewerkt" is bij IFN.

Zijn, tot zeven keer toe verlengde, contract werd in december dan toch beëindigd.
Vervolgens zijn we drie weken met vakantie geweest. Maar nu is zijn werkeloos bestaan een feit en realiseer ik mij dat mijn man - na zevenendertig werkjaren - thuis is.

Weliswaar wil hij in maart weer aan de slag en is hij nu hard zoekende, maar deze situatie is voor ons beiden nieuw en onwennig. Het is zoeken naar ruimte, zonder elkaar het ontwijkgevoel te geven.

Mijn echtgenoot doet nu krampachtig zijn best mij niet voor de voeten te lopen. Ik zie hem zo nu en dan op zijn lippen bijten: want boy oh boy - wil hij zich graag met alles bemoeien!
Ik geloof dat ik daar al eens over geschreven heb. Even opsnorren dat blogje.

Goed - ik ga geen opsomming geven van het reeds ervaren onheil, zoals een ontregelde televisie, sidderende vloekgeluiden en kletterende valgeluiden.

Nee, het moeilijkste is het nietszeggende praten.

P. brengt niets meer mee naar huis, als u begrijpt wat ik bedoel. En hij vraagt zich niet meer af wat ik heb beleefd.

Wanneer je thuis vierentwintig uur in elkaars gezelschap verkeert dunt de gespreksstof uit. Je gaat dan of in herhaling vallen - wat irritant is - of je gaat onbenullige dingen zeggen - wat wellicht nog meer kriebels oproept. En die kriebels leiden tot goedbedoelde maar onaardig overkomende antwoorden.

Nou ja. Waar vriendinnen, die gepensioneerde mannen thuis hebben, mij voor hebben gewaarschuwd klopt dus.
Ik vroeg mij altijd af of hun mannen geen hobby's hadden. Nu weet ik dat het zo simpel niet is.
P. zal niet iedere dag naar een museum gaan, of achter zijn schildersezel zitten. Dat wordt dan ook weer zo'n uitvlucht zoeken.

Inschikken en inslikken. Mijn recht is nu ook zijn aanrecht.
***************************************************************************